"อยากเป็นไดโนเสาร์ว่ะ"

เขากล่าวพร้อมกับยัดหมูสามชั้นเข้าปากที่ยังไม่ทันเคี้ยวหมดดี ร่างนั้นหนาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว การกินมีแต่จะทำให้เขาเต่งตึงยิ่งๆ ขึ้นไป

"เป็นทำไม"

ชายหนุ่มข้างกายเขาเอ่ยขึ้นมาแทบจะในทันที คงเพราะความหลังฝังใจเมื่อตอนไปเที่ยวสวนสนุกแล้วเจอหุ่นไดโนเสร์ล้มใส่ที่ทำให้เขารู้สึกไม่ดีกับไดโนเสาร์เสมอมา

"ก็ไม่ได้ทำไม แค่นึกถึงหนัง The Lobster ขึ้นมา ถ้าต้องเป็นสัตว์อะไรสักอย่างก็อยากเป็นไดโนเสาร์ว่ะ ที่จริงก็อยากรู้นะว่าตอนนั้นชีวิตจะเป็นไง"

และทั้งๆ ที่อาหารเต็มปากอยู่อย่างนั้นเขาก็ยังพูดยาวเหยียด และภาระทั้งหมดก็ตกแก่ผู้ฟังอย่างชายหนุ่มข้างๆ ที่หยุดการกระทำทุกอย่างเพื่อตั้งใจแกะถ้อยความของเขาให้รู้เรื่อง

"แล้วทำไมต้องไดโนเสาร์ล่ะ"

"ไม่รู้"

"เอ้า ไอนี่"

“เออน่า ขอคิดก่อน”

เขากินหมูกระทะคำแล้วคำเล่าด้วยความสบายใจ ตรงกันข้ามกับคนตั้งคำถามที่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงนั่งนิ่งรอคำตอบรอจากคนร่างใหญ่ที่อาจลืมคำถามไปแล้วเรียบร้อย

“นี่คิดอยู่จริงเหรอวะ”

เขาพยักหน้า กลืนทุกสิ่งในปากลงคอแล้วพูดออกมาในที่สุด

“ก็แค่อยากจะเป็นอะไรสักอย่างที่แม้จะหายไปจากโลกใบนี้แล้วแต่ก็มีคนอยากจะรู้จักเราให้มากที่สุดและไม่ลืมเราไปง่ายๆ เพราะถ้าเป็นคนอย่างนี้ต่อไป คงไม่มีใครนึกถึงในวันที่เราจากไป”