อาทิตย์ที่แล้วแต่กลับไม่ได้แตะสักนิด และนึกขึ้นได้เอาวันสุดท้ายก่อนส่ง มันเลวร้ายที่ผมต้องทำงาน

อย่างนี้ ผมตัดสินใจพูดประโยควิเศษที่จะปลดปล่อยให้ตัวผมเป็นอิสระ

“นอนก่อนดีกว่า”

ผมง่วงนอนเหลือเกิน แต่ผมจะต้องขับรถไปส่งเพื่อนหลายต่อหลายคนผู้เมามายไร้สติให้ครบเสียก่อนในคืนนี้ ทั้งที่ไม่ได้ดื่ม ผมก็ง่วงงุนเสียจนไม่ควรถูกเลือกเป็นผู้ขับรถ แต่ช่วยไม่ได้เมื่อเลือกระหว่างผู้ที่เมาหมดสภาพกับคนง่วง เราย่อมเลือกคนง่วง เพราะเขาจะไม่โดนโทษใดๆ ในฐานะผู้ที่ดื่มแล้วขับ แต่ผมก็ง่วงเสียจนทนไม่ไหว และคิดว่าเพื่อนเหล่านี้คงไม่มีปัญหาในการนอนบนรถ ผมตัดสินใจหาที่จอดและหลับใหลไปทันที

...........

“มึง ตื่น”
“ตื่น เรียนเสร็จแล้ว”
“อะไรจะง่วงขนาดนั้นวะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมาในห้องเรียนโล่งที่ฟุบหลับไปในทีแรก
“รู้สึกเหมือนไม่ได้นอนเลยว่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“ขอนึกก่อน...คือกูฝันว่ากูง่วง แล้วกูก็หลับ แล้วก็ฝันอีกทีว่ากูง่วง แล้วกูก็หลับ”
“ง่วงเซปชั่นเหรอ ฮ่าๆๆ”
“นั่นดิ แล้วรอบสุดท้ายหลับได้แป๊บเดียวพวกมึงก็ปลุกพอดี”
“ฝันซ้อนฝันไปอีก”