รอยยิ้มของเธอสดใสอยู่ตรงหน้าทันทีที่ผมลืมตา

"คุณลูกค้าคะ รบกวนนิดนึงนะคะ พอดีว่าร้านจะปิดแล้วน่ะค่ะ"

มือถูกยกขึ้นปาดน้ำลายแทบจะในทันที ผมคว้าแว่นมาใส่ก่อนจะรีบเก็บของและอุปกรณ์การเรียนทั้งหมด

"ขอโทษด้วยนะครับ"

"อ๊ะ ไม่ต้องรีบไปหรอกค่ะ ถ้ายังไงทำการบ้านให้เสร็จก่อนก็ได้..."

เธอเหลือบมองกระดาษการบ้านว่างเปล่าของผมขณะที่พูดก่อนจะยิ้มสดใสอีกครั้ง

"นั่งทำไปได้เลยค่ะ พอดีว่าเราเองก็จะทำการบ้านที่ร้าน ถึงจะปิดร้านแล้วก็นั่งได้ค่ะ"

"อ้อ...ขอบคุณครับ"

เธอยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะผละไปอยู่ตรงแคชเชียร์ คงเพื่อทำการบ้านที่บอกไว้เมื่อครู่ เมื่อสติถูกเก็บกวาดคืนร่างเรียบร้อย ผมถึงระลึกได้ว่าไม่เคยสบสายตาและรอยยิ้มแบบนั้นมาก่อน

ตี 4 44 นาที ผมตื่นขึ้นมาตาสว่างอยู่บนเตียงเพียงลำพัง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบเธอ ร่างกายปล่อยทิ้งลงสู่เตียงอีกครั้ง เธอคือใครกันหนอ รอยยิ้มแรกพบนั้นสวยงามเกินไป