ป้าแม่บ้านใจดีตัวเล็กที่มีผมสั้นม้วนหยิก และรอยยิ้มอยู่เสมอเมื่อพวกเราไหว้ทักทาย
​          ป้าสมบุญเป็นแม่บ้านประจำอยู่หอพักนักศึกษาชั้นหนึ่งที่รวมไปถึงโรงอาหารข้างใน ตอนเราสัมภาษณ์แกเป็นช่วงเวลาสบาย ๆ เรานั่งคุยกันระหว่างโต๊ะในโรงอาหารที่ไม่มีคนมากนัก เนื่องจากเป็นเวลาบ่ายแก่แล้ว ป้าสมบุญเป็นคนในช่วงอายุมากแต่ก็ยังมีความคิดที่ดี ในตอนที่เราถามแกว่าเวลามีคนมาว่ามาด่าหรือมีเด็กมาทำพฤติกรรมไม่ดีใส่จะเป็นยังไง แกก็ตอบมาด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ว่าแกก็ไม่ได้สนใจอะไร แค่เราสนใจกับงานของเราข้างหน้าก็พอแล้ว สนใจในส่วนที่เราต้องใส่ใจ มันเป็นความคิดที่ดีในมุมที่เราเอามาคิดต่อ เพราะประโยคนี้ก็สามารถเอาไปใช้ในชีวิตประจำวันของเราได้ คงอาจเพราะแกเคยเข้าโรงพยาบาลศิริราชมาก่อนด้วยโรคไต คล้ายว่าหลังจากนั้นแกก็ดูแลสุขภาพตัวเองมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งปัจจุบันแกก็ยังไม่มีโรคประจำตัวอะไรที่คนอายุมากส่วนใหญ่เขาเป็นกัน
​