ป้าแม่บ้านอีกสองคนที่กำลังนั่งพักผ่อนอยู่ทางฝั่งใต้หอพักนักศึกษาชาย บนม้านั่งสี่เหลี่ยมโยกเยก
พวกเราเดินเข้าไปขอสัมภาษณ์แกเป็นสองคนสุดท้าย เกือบเย็นแล้วและก็ใกล้เวลาเลิกงานเต็มที แต่แกก็ยินดีให้สัมภาษณ์กับพวกเราโดยไม่ได้อิดออดอะไร เราก็เริ่มคำถามเดิม ๆ อย่างสี่คนก่อนหน้านี้ว่าใช้ประสาทสัมผัสในการทำงานบ้าง ป้านิดกับป้าปานก็อธิบายให้เราฟังเป็นอย่างดี
จริง ๆ แล้วอาชีพแบบนี้ก็มีความอันตรายมากอยู่เหมือนกัน เพราะในแต่ละวันเราต้องสัมผัสกับสิ่งสกปรกก็ว่ามากอยู่แล้ว เราก็ยังต้องมาสัมผัสสิ่งที่ใช้ทำความสะอาดสิ่งสกปรกอีก ถ้าไม่ระวังก็เกิดเรื่องขึ้นมาได้เช่นกัน และก็ยังรวมไปถึงอาชีพนี้มักเป็นผู้สูงอายุที่ไม่มีอะไรทำเลยเลือกมาสมัครเป็นแม่บ้าน ผู้สูงอายุเหล่านั้นก็ต้องเจอกับพื้นลื่น ๆ เวลาที่ทำควาสะอาดห้องน้ำที่สามารถทำให้ล้มได้ หรือจะเป็นช่วงบันไดที่ต้องทำความสะอาดทุกวันที่ถ้าพลาดมาก็มีโอกาสล้มตกลงไปได้ถ้าไม่ระวังตัวเอง
Q:อยากถามเกี่ยวกับใช้ประสาทสัมผัสในการทำงานอาชีพนี้ ใช้อะไรบ้างประมาณนี้ค่ะ?ป้าปาน:
“มันก็มีอะเนอะ เวลาโดนน้ำยาอะไร ป้าก็แบบแสบจมูก ปวดหัวอะไรยังเงี้ย”ป้านิด:
“เจ็บคอ ปวดหัว โดนไปนาน ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีภูมิต้านทาน สมัยก่อนไม่ได้ทำอาชีพแบบนี้ เจ็บป่วยได้ยากมากเลย แต่ตอนนี้อากาศเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยก็ไปละ”ป้าปาน:
“อย่างโดนอะไรนิดหน่อยจะเป็นไข้ จาม น้ำมูกทั้งวัน”ป้านิด:
“ระบบสายตาเราก็ไม่ค่อยดีด้วย ตาป้าก็ไม่มีเห็นมั้ยมันแดง”ป้าปาน:
“สายตาก็ไม่ค่อยรู้เรื่องแล้วละ มองใกล้ ๆ ก็ไม่ค่อยเห็น”ป้านิด:
“อย่างน้ำยานี่ก็มีผลมากเลยนะ เวลาเราทำความสะอาดในห้อง น้ำยามันแรง กลิ่น ถึงเราจะปิดปากปิดจมูกแต่ตาเราก็ยังเปิดอยู่ สัมผัสตาทีก็แดง แสบตา”ป้าปาน:
“พอโดนลมก็แสบตา มองนาน ๆ ก็ไม่ได้”Q:มีวิธีดูแลหรือป้องกันไหมคะ?
ป้าปาน: “มันก็หายเอง มันเป็นที่ตาเราก็ไม่รู้จะป้องกันยังไง”
ป้านิด: “ก็หายเองตามธรรมชาติ แต่ว่านาน ๆ ไปก็รู้สึกว่าตาเราเนี้ยมีอาการผิดปกติ เริ่มฝ้ามัว เหมือนตาเราสกปรกหรืออะไรประมาณเนี้ย หรือมันจะเกี่ยวกับประสาทตารึเปล่าก็ไม่รู้นะ”
ป้าปาน: “มันก็เกี่ยวกับเราอายุมากขึ้นด้วยนะ หนูว่าเกี่ยวมั้ยละ(หัวเราะ) เวลาเราโดนพวกฝุ่นหรืออะไรนาน ๆ มันก็จะเป็น”
Q:เวลาทำงานแต่ละครั้งป้าก็สวมถุงมืออะไรแบบนี้ด้วยใช่ไหมคะ?
ป้าปาน: “สวมค่ะสวม”
ป้านิด: “แต่สำหรับป้านิดนี่ตอนเช้าเราล้างห้องน้ำก็สวมถุงมือป้องกันไว้ ขนาดสวมถุงมือตามซอกเล็กบางทีก็โดน”
ป้าปาน: “ป้าต้องอยู่กับน้ำตลอด เวลาถูทีเช็ดทีเราก็อยู่กับน้ำตลอดหลายชั่วโมง เราก็โดนน้ำยาอยู่ตลอด”
ป้านิด: “มันก็เป็นอาชีพอะเนอะ”
Q:ความเป็นมาละค่ะว่ามาทำอาชีพนี้ได้ยังไง มีความสุขกับงานที่ทำไหม?
ป้าปาน: “มันก็มี มันก็แตกต่างกัน”
ป้านิด: “มันอยู่ที่ใจเรามากกว่าถ้าเรากังวล คิดมากถ้าไม่ใส่กับงานเราก็ไม่มีความสุขแล้วล่ะ ถ้าเราปลงได้ เราทำไปเราได้ตังค์ เราอยู่รอดเรามีกะตังค์ใช้ และก็มีความสุขกับมันได้”
ป้าปาน: “อย่างป้ามันใกล้บ้าน เราไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเดินทาง เราเดินมาเพราะมันใกล้บ้าน เดินมาเดินกลับก็ได้”
ป้านิด: “อายุมาก ๆ ขาแข้งไม่ดีขึ้นรถเมล์ไม่ไหวแล้ว”
Q:ป้ามีเครียดไหมคะในการทำงานแต่ละวัน?
ป้านิด: “บางทีเครียดกับน้องเหมือนกันนะ(หัวเราะ) บางครั้งเราเดินขึ้นไปข้างบนเนี้ยรอยรองเท้าเต็มไปหมดเลย”
ป้าปาน: “อยากจะเป็นลม(หัวเราะ)”
ป้านิด: “แต่ก็ต้องทำใจอะเนาะ เราก็อยู่กับน้อง ก็เข้าใจว่าน้องก็งานเยอะ และที่นี้ก็ไม่ใช่บ้านเค้า เค้าก็ทำตามประสาเด็ก ๆ เงี้ย แต่บางครั้งเราก็อดคิดไม่ได้เวลาเหนื่อย ๆ”
ป้าปาน: “อย่างหนูก็ทำงานส่งอาจารย์ป้าก็ทำงานตรงนี้ก็คือว่ามันก็ต่อเนื่องกันไป พอเวลาหนูอดหลับอดนอนหนูก็ไม่ได้มาใส่ใจอะไรกับพวกนี้เยอะใชไหมล่ะ”
ป้านิด: “บางครั้งก็ทำใจได้ บางครั้งก็หงุดหงิด(หัวเราะ)”
ป้าปาน: “แต่ว่าเราก็ไม่หงุดหงิดหรอกถ้าเจ้าหน้าที่อะไรไม่เข้าไปจี้ป้าเงี้ย ก็จะทำได้เรื่อย ๆ แต่พอเค้าเริ่มจี้ป้า ป้าก็จะเริ่มเครียดไงว่าจะต้องทำยังไงให้ทัน”
ป้านิด: “เราก็โยนความผิดไปให้น้อง(หัวเราะ) น้องนี่ทำให้ป้าต้องโดนอีกแล้ว ทำสกปรก”
ป้าปาน: “ถ้าไม่จี้ก็สบายเราก็กวาดถูไปเรื่อย ๆ แต่ถ้าขึ้นไปจี้ ๆ เงี้ยเราก็เริ่มหงุดหงิดไง”
Q:แล้วเขามีกำหนดเวลาไหมคะว่าต้องเสร็จกี่โมง?
ป้านิด/ป้าปาน: “ไม่ค่ะ”
ป้านิด: “มันเป็นอาชีพของคนมีอายุอะลูก ทำงานเร่ง ๆ คงไม่ไหว(หัวเราะ)”
ป้าปาน: “พวกป้าต้องทำแข่งเวลากับพวกน้องเอง เช้ามาเงี้ยป้าต้องทำกวาดถูให้ทันก่อนที่น้องจะออก พอน้องไปก็ต้องรีบทำก่อนที่น้องจะกลับมา แต่เราก็ไม่ได้ทิ้งนะ อย่างตรงนี้เราต้องเช็ดก็เผื่อเวลาเค้าขึ้นไปดูอะไรเงี้ย”
ป้านิด: “บางทีเค้าก็แอบซุ่มขึ้นไปดู”
ป้าปาน: “แต่เราก็ไม่เครียดหรอก เพราะเราทำ”
ป้านิด: “เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็มาเริ่มต้นใหม่ แล้วหงุดหงิดกับน้องใหม่(หัวเราะ) พอบ่าย ๆ กลับบ้านสบายใจ ทำเสร็จแล้ว”
Q:ถามได้ไหมคะว่าอายุเท่าไหร่แล้ว?
ป้านิด: “ป้าเหรอ 50 แล้ว”
ป้าปาน: “ป้าก็ 43-44 แล้ว”
Q:ถ้าวันหนึ่งประสาทสัมผัสป้าที่ใช้เกี่ยวกับการทำงานตรงนี้หายไป ป้าคิดว่าจะมีผลกระทบกับเรายังไงคะ?
ป้านิด: “มันคงต้องทำไปนาน ๆ ละเนอะถึงจะมีผล ต้องแก่หงำเหงือก กว่าจะมีผลก็ 60-70 คงไม่ไหวก็คงไม่ได้ทำแล้ว”
Q:ป้าได้ไปตรวจสุขภาพอะไรแบบนี้บ้างไหมคะ?
ป้าปาน: “ก็ไม่ค่อยได้ไป เต็มที่ก็ไม่สบายไปหาหมอแค่นั้นเอง”
ป้านิด: “นอกซะจากว่าบริษัทจะเอาหมอมาตรวจ”
ป้าปาน: “แต่ก็ตรวจแค่ผ่าน ๆ ไม่ได้ตรวจอะไรละเอียด”
Q:แล้วเคยเป็นโรคหรือประสบอุบัติเหตุบ้างไหมคะ?
ป้าปาน: “ก็ไม่ใหญ่นะ อย่างป้าก็เคยรถล้ม ซ้อนมอไซค์แล้วรถล้มเข้าโรงบาลก็แค่นั้นเอง ไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้กระทบกระแทกอะไร”
Q:แล้วอย่างเวลาทำงานมีอุบัติเหตุบ้างไหม อย่างเผลอลื่นหรืออะไร?
ป้านิด: “ก็มีเวลาเราล้างห้องนงห้องน้ำก็ลื่นเอง ก็ต้องระวัง โชคดีที่ไม่ได้อันตรายอะไรมากมายแต่ก็ต้องระวัง ถ้าไม่ระวังก็อันตรายเหมือนกันนะถ้าคนมีอายุ"
ป้าปาน: “แต่เราอยู่ประจำเราก็รู้ว่ามันจะต้องลื่น เพราะแต่ละคนก็อยู่มาหลายปีนะ ไมใช่ว่าจะเพิ่งเข้า 5 ปี 6 ปีขึ้นไป อย่างป้าก็ 10 ปีที่อยู่ที่นี้ พอเริ่มรู้หมดว่าต้องระวังเราก็คอยระวัง”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in