ผู้ชายคิวทองที่ยุ่งอยู่กับการบริการจนไม่มีเวลาส่วนตัวมาให้สัมภาษณ์ได้ แต่สุดท้ายเราก็ได้สัมภาษณ์ระหว่างแกชงน้ำหวานไปยืนคุยไป
          ​ลุงหาญเล่าเรื่องราวของตัวเองตั้งแต่เริ่มต้นให้ฟัง แกมาอยู่ที่นี้ตั้งแต่ยังขายหาบเร่ จนทางมหาวิทยาลัยห้ามขายแกเลยเข้ามาขายข้างในด้วยคำเสนอแนะจากมหาวิทยาลัยเอง และลุงหาญก็อยู่ที่นี้มาตั้งแต่ตอนนั้น แกเล่าเองว่าจุดเริ่มต้นก็มาจากขายน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋เล็ก ๆ คิดสูตรเองสังเกตเองจนกระทั่งเปลี่ยนมาขายน้ำหวานก็คิดเมนูทั้งหมดเอง บางครั้งก็สังเกตจากลูกค้าที่เป็นเด็ก ๆ ว่าชอบอะไรแบบไหน เราว่าเพราะเด็กส่วนใหญ่จะเป็นหน้าเดิม ๆ ที่ถามตอบให้ความคิดเห็นได้ จนบางคนก็สนิทกันไปโดยปริยาย อย่างเราก็คุ้นเคยกับแกเป็นอย่างดีเพราะมาอุดหนุนบ่อยพอควร
​แกดูตั้งใจให้คำตอบเรามาก พอถามแกว่าถ้าวันหนึ่งประสาทสัมผัสหายไปจะเป็นยังไง แกก็ตอบติดตลกว่าคงทำอะไรไม่ได้แล้ว(หัวเราะ) และก็อธิบายที่เหลือให้เราฟัง
          ​ลุงหาญเป็นคนชอบคิดชอบทำอะไรใหม่ ๆ ตลอด แกเคยเดินมาถามว่าอยากกินปลาเผาไหมและแกก็เอามาให้ บางวันเราร้อนก็เดินไปร้านแล้วก็บ่นกระปอดกระแปดว่าอยากกินอะไรหวาน ๆ แกก็หยิบถุงน้ำตาลมะพร้าวมาว่าแล้วก็ถามเห็นอยากกินอะไรหวาน ๆ แกเป็นคนตลกหน้านิ่งดี แต่ก็ใจดีเสมอ สุดท้ายเราก็ได้น้ำตาลมะพร้าวมาก้อนหนึ่งแบบไม่ได้เสียอะไรสักบาทด้วยความใจดีของแก

Q:ลุงหาญทำอาชีพนี้มานานหรือยังคะ?
ลุงหาญ: “เริ่มต้นมาจากศูนย์ เริ่มมาจากทอดปาท่องโก๋ขายน้ำเต้าหู้แล้วก็มาเป็นกาแฟร้อน แต่ก่อนมันเป็นรถเร่ เค้าให้รถเร่เข้ามาขายได้ตามสะดวก ไม่ได้บังคับห้ามรถเร่เข้า สมัยก่อนปี47 - 48 พอปี 49 มาเค้าก็เปิดโรงอาหารใหญ่ หอตรงนี้ก็เปิดพอดีมั้ง เค้าก็เลยห้ามรถเร่เข้ามาในมหาลัย เค้าก็ให้ลุงขึ้นไปขายที่ตึกทรัพยากร ขายอยู่หน้าห้องพยาบาล อยู่เป็นซุ้ม ตั้งได้ปีกว่า ๆ โรงอาหารก็เปิดทำการ เค้าเลยให้เราไปประมูล ประมูลขายของอยู่ที่นั่น ปี 52 มั้ง แล้วยาวถึงทุกวันนี้แหละ”