แม้ว่าจะยังหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมถึงต้องเป็นที่นี่ มันมีดีหรืออะไรที่แตกต่างจากจังหวัดอื่น ทั้งที่กิจกรรมที่ไปทำ ที่พักที่ไปอยู่ก็ซ้ำเดิมตลอด

วันเสาร์ออกเดินทางแต่เช้า แวะกินไก่อบโอ่งหรือไม่ก็ข้าวหมูแดงที่พระปฐมเจดีย์ บ่ายๆ ก็ถึงรีสอร์ท อ.ลาดยาว พ่อตีกอล์ฟ เราตีกอล์ฟด้วย ส่วนแม่นอนเล่นพักผ่อนที่ห้อง—หรือหากเป็นในฤดูหนาวที่ลมเย็นพอจะต่อกรกับแดดได้แม่ก็จะนั่งรถกอล์ฟร่วมก๊วนไปกับเราและพ่อ

วันอาทิตย์อาจจะออกรอบเช้าอีกครั้ง และค่อยเดินทางกลับ 

แต่กิจกรรมที่ว่านั้นไม่เกิดขึ้นมาเกือบ 13 ปีเห็นจะได้ และมันก็ส่งผลให้ครอบครัวเราแทบจะไม่ได้ไปกาญจนบุรีด้วยกันอีกเลย 

ล่าสุดก็เมื่อสองปีก่อน แต่ไม่ได้กลับไปพักที่เดิม—ไม่มีภาพเดิมความรู้สึกเดิมเกิดขึ้นอีกเลย 

แต่แล้วก็มีเหตุให้เราและครอบครัวต้องไปทำธุระที่กาญจนบุรี เราเตรียมตัวออกจากบ้านตั้งแต่เช้า เพื่อที่จะได้ถึงที่หมายก่อนเที่ยงวัน และสะสางให้เสร็จก่อนที่จะต้องกลับมาเจอสภาพรถติดในกรุง

สิ่งที่เปลี่ยนไปจากเมื่อ 13 ปีก่อน คือ ตำแหน่งการนั่งในรถ จากเดิมที่พ่อเป็นคนขับรถ แม่นั่งข้างคนขับ เรานั่งเบาะหลัง แต่วันนี้ทุกอย่างกลับทวนเข็มนาฬิกา เหมือนจะพาเรากลับไปเวลานั้นอีกครั้ง เราเป็นคนขับ พ่อเขยิบไปนั่งข้างๆ เรา และแม่นั่งเบาะหลัง 

พ่อหลับตั้งแต่ยังไม่พ้นกรุงเทพฯ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เราทำมาโดยตลอดเมื่อตอนเด็ก แม่ยังคงทำหน้าที่เป็นเพื่อนคนขับเสมอ—ใช่ แม่ไม่เคยหลับเลย และหน้าที่ในการส่งขนม ส่งน้ำแม่ก็ยังทำได้ดีไม่เคยบกพร่อง 

เกือบเที่ยงวัน เราแวะกินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารระหว่างทาง เป็นเรือนไม้มีใต้ถุน รสชาติอาหารดีพอควร 

แต่ที่ดีไปกว่านั้น คือ ภาพที่เรามองพ่อกับแม่ ไม่รู้เพราะอากาศเริ่มเย็นเล็กน้อยด้วยหรือเปล่า ทำไมบรรยากาศมันช่างดีเหลือเกิน 

ดีจนไม่อยากกลับบ้าน—เหมือนทุกครั้งในเที่ยงวันของวันอาทิตย์,ที่เรามักรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อพบว่าเวลาเที่ยวพักผ่อนนั้นมีอยู่จำกัดเพียงแค่เสาร์อาทิตย์,เมื่อ 13 ปีที่แล้ว

ดีจนอยากย้อนเวลากลับไปกลับไปด้วยกัน...

แม้ว่าทุกอย่างจะซ้ำเดิมไม่เคยเปลี่ยนไปเลย.