ผู้คนเริ่มเดินออกไปจากชีวิตฉันเรื่อยๆ

ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะฉันเองที่เลือกจะเก็บตัว เลือกที่จะอยู่ในพื้นที่ที่สบายใจ สงบ และเป็นส่วนตัว

ทั้งที่ฉันก็ไม่ใช่คนโลกส่วนตัวสูงแบบที่คนส่วนใหญ่มักแปะป้ายให้กับคนที่ไม่ค่อยเข้าสังคม ไม่สนุก ไม่สนใจความเป็นไปตามช่วงวัย

ฉันยังต้องการสังคม—ที่อาจจะเล็กจนไม่รู้ว่าจะนับเป็นสังคมได้มั้ย

เพราะฉันรู้แล้วว่าพื้นที่ส่วนตัวนั้นมีความหมายที่แตกต่างออกไป

ไม่ใช่พื้นที่ห้ามเข้า แต่เป็นพื้นที่จำกัด

เป็นเพียงแค่พื้นที่ที่บอบบางของจิตใจ หากฉันปล่อยให้ใครต่อใครเข้ามาโดยพลการ
คนที่รับผิดชอบก็คือตัวฉันเอง

และฉันก็พลาดมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง

ฉันไม่โทษพวกเขาเลย เพราะฉันดันอนุญาตให้เขาเข้ามาในพื้นที่นี้เองทั้งที่ก็มีพื้นที่อื่นๆ ในชีวิตฉันที่แข็งแกร่งและทนทาน

เสียดายที่ฉันพาพวกเขาเข้ามาลึกเกินไป—เกินกว่าพวกเขาจะหายใจได้สะดวก

มันไม่มีอากาศชนิดที่พวกเขาต้องการ

ดีแล้วที่พวกเขาไม่ทนกับบรรยากาศนั้นอีกต่อไป

อย่างน้อยฉันจะได้เห็นพวกเขาสูดอากาศแบบที่เขาพึงใจอยู่ห่างๆ แทนที่จะขาดอากาศหายใจอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน

ดีแล้วที่พวกเขาเลือกเดินออกจากชีวิตฉันไป.