แด่เธอเพียงผู้เดียว -คนดูหนังที่ไม่มีวันหวนกลับมา 

หนังปูเรื่องเป็นฉากหลัง ด้วยบทสัมภาษณ์ ของคนที่ข้องเกี่ยวกับ ธุรกิจโรงหนังสแตนอโลนใน อำเภอหล่มสัก จ.เพชรบูรณ์ กล้องพาเราไปสำรวจร่องรอยการล่มสลายของโรงหนัง โดยมีเสียงสำภาษณ์เล่าบอกเรื่องราวที่เคยรุ่งเรืองในอดีตให้ได้ยิน เราสังเกตเห็นความสุขในแววตาของคนที่เล่า แต่ภาพปัจจุบันที่หนังเผยให้เห็นนั้น มันทำให้เรารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่ แม้ว่าจะยังไงแล้ว... เราก็ต้องยอมรับมันให้ได้

คงเหมือนกับ นิว หนุ่มนักแสดงในหนังเรื่อง “บ้านหม่ำยักษ์”ที่ต้องกลับมาอยู่บ้าน(อ.หล่มสัก)เพียงเพราะ ผู้กำกับของหนัง เห็นทางธรรมเสียก่อน เลยทิ้งหนังที่ทำไว้กลางคัน ปล่อยเขาเคว้งคว้างกลับมาขับรถ ล่องส่งผัก และเล่นดนตรีเปิดหมวก (แต่เขาบอกคนอื่นว่า...เพราะพ่อเสียเลยกลับมาอยู่บ้าน)“อะไรที่พอมีรายได้ก็ต้องทำไปก่อน” คำพูดนี้ เหมือนเขาจะเข้าภาวะจำยอม แบบคนที่เคยใช้ชีวิต ทำงาน ในโรงหนังสแตนอโลนที่ให้สัมภาษณ์ไว้ 

ไม่เหมือนกับ เอม หญิงสาวที่ใช้ชีวิตที่กรุงเทพ จนคุ้นชิน เธอเลือกได้ ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ระหว่าง หล่มสักบ้านเกิด หรือ กรุงเทพ แล้วเธอก็บอกกับนิว ว่ากำลังจะไปเรียนต่อที่นิวยอร์ก และคงไม่กลับมาอยู่ที่หล่มสัก 

ทั้งสองจึงเหมือนมีความต่างระหว่างการเลือกได้ และเลือกไม่ได้ อยู่ในที 

ดังนั้นสถานการณ์ที่ คนในหนังกำลังเผชิญ เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของชีวิต มันจึงมีข้อแม้ต่างกัน ให้เราเห็น 

แต่สิ่งหนึ่งที่ทั้งสองเห็นพ้องต้องกัน คือ ถ้าโรงหนังกลับมาเปิด บริการอีกครั้ง คนหล่มสักจะกลับมาดูหนัง นั่นคือสิ่งที่ทั้งสองเชื่อเหมือนกัน 

ทว่า...จริงแท้อย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับรายละเอียดของความจริง ที่เราต้องยอมรับกับการเปลี่ยนแปลงมัน อยู่ดี 

หนังยาว เกือบ 30 นาที ส่วนตัวคิดว่า ไม่สั้น ไม่ยาวเกินไป ดูจบได้รับ แมสเสจบางอย่างกลับไปคิดต่อเราอยากให้บางช่วง กล้องนิ่งกว่านี้ ภาพมันจะให้ความรู้สึกล่องลอยเคว้งคว้างมากกว่าที่เห็น 

ชอบนักแสดงหลักทั้งสอง ฉากลองเทค ปล่อยให้ทั้งสองใช้ความสามารถ และธรรมชาติของการแสดงได้ดี 

หนังปิดเรื่องด้วย สถานการณ์เหมือน วรรคหลังของชื่อเรื่อง “คนดูหนังที่ไม่มีวันหวนกลับมา” มันทำให้เราได้...ย้อนกลับมาคิดว่า อะไรในชีวิตที่ ไม่มีวันหวนกลับมาหาเราบ้าง นะ