20 ปีผ่านไป เฮ้ย...เร็วเหมือนกันนะเนี่ย 

จำได้ว่า เราได้ดูหนังเรื่องนี้ภาคแรก จากการแนะนำของพี่รุ่น 1ศิลปกรรม พอดูจบ(ตอนนั้นดูกัน 3-4คน) วิดิโอม้วนนี้ ถูกพูดถึงปากต่อปาก เล่าขานถึงความ มันส์ ดิบ เถื่อน ทั่วคณะ จนถึงขั้นรุ่นพี่ได้จัดฉายรอบพิเศษให้น้องๆ ดูอีกในเวลาต่อมา 

สำหรับเราแล้ว หนังเรื่องนี้จุดประกายความอยากทำหนังให้ตัวเองตั้งแต่ดูจบ( รวมถึง หนังเฮียหว่อง อ๊อกไซท์แปง และเป็นเอก) มุมกล้องที่ได้เห็น ถูกเอามาใช้เลียนแบบในหนังยุคแรกๆ ของคน(พยายาม)ถ่ายหนังสั้นในเวลานั้น รวมทั้งเราด้วย เทคนิคที่ แดนนีบอยใช้ในตอนนั้นมันหวือหวา แบบว่า...โอ้โห พ่อคุณเอ้ย..ชาตินี้อยากทำหนังให้ได้แบบนี้จังเลย....โว้ยยยย

ผ่านไป 20ปี มันนานพอที่เราจะไม่ตื่นเต้นกับสไตส์หนังแบบนี้ แต่มันไม่ช้าเลยที่จะเรียก ความรู้สึกเก่าๆให้หวนกลับมา เมื่อภาค2เริ่มฉายในนาทีแรกๆ 
หลายคนดูจบเขียนบอกเล่าว่า...หนังไม่มันส์เท่าภาคแรกเลย...ไม่รู้ซินะ แต่สำหรับเราแล้ว...เราเชื่อว่า หากใครอายุวัยเลขสี่ (เท่ากับตัวละครในหนัง) มันจะอินมากกว่าหน่อยๆ ด้วยเพราะ ความคิดความอ่านของวัยมันจะ เติบโตและคลี่คลายไปตามตัวละครในหนัง 

ประมาณว่า ..เฮ้ย..กูแก่แล้วนะ วิ่งหนี วิ่งไล่ฆ่ากันแบบเอาเป็นเอาตาย แบบเมื่อก่อนไม่ไหวแล้วนะเว้ย...มึงช่วยเข้าใจหน่อยได้มั้ย ฉะนั้น หลายซีนในหนัง เราจึงรู้สึกว่า ตัวละครพยายามขอความเห็นใจ เรียกร้อยการให้อภัย ระหว่างเพื่อนกับเพื่อนอยู่ในที ขอโทษ(แบบสไตส์ขี้ยา)ในสิ่งที่ผิดพลาด และพยามใช้ชีวิตที่เหลือให้มันสมดุล 

ซึ่งมันก็แล้วแต่คนอีกนั่นแหละ คนบางคน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่สิบปี ความแค้นก็ยังไม่จางหาย แค้นก็คือแค้น การจมทุกข์กับความแค้นในอดีตจึงมีให้เห็นเรื่อยๆในภาคนี้ 

เราชอบภาคนี้เพราะ มันเหมือนหนังคืนสู่เย้าในความรู้สึก 

เราชอบเพราะ ตัวละครหลายคนค้นหาจุดจบที่ดีสำหรับตัวเขาเองเจอ (บางคนก็ไม่เจออ่ะนะ)

เราชอบเพราะ หนังมันไม่เรียกความสงสารกับคนดู แต่พยายามให้ความรู้สึกเดิม ในวัยที่เปลี่ยนไป 

เราชอบที่ดูภาคนี้ แล้วนึกถึงว่า...ภาคแรกเรานั่งดูกับใคร เราคิดถึงเพื่อน ที่ตอนนี้ บางคนเป็น ผู้กำกับหนัง เป็นครีเอทีฟ เป็นผู้กำกับละคร เป็นพ่อบ้าน เป็นศิลปิน เป็นอะไรต่อมิอะไร..ตามที่แต่ละคนเลือกเดิน 

และก็เหมือนกับหนังบอก....
สำหรับเพื่อนบางคน มิตรภาพก็ได้จางหายไปแล้ว...เช่นกัน