สวัสดีครับ 

ผมยำนาเบะ ผู้ชื่นชอบวัฒนธรรมญี่ปุ่น เป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยรัฐบาลธรรมดา ๆ ที่หาได้ทั่วไป

วันนี้ผมจะมานำในหัวข้อที่ค่อนข้างไกลตัวแต่เป็นพาร์ทต่อจากบทความอันก่อนครับ

เดากันได้ไหมครับว่าเป็นหัวข้ออะไร

หัวข้อนั้นก็คือ...

.

..

...

.....

.......

.........

------------

การสมัครงานของคนญี่ปุ่น (พาร์ท 2) นั่นเอง

//แรงจูงใจคือผมแค่อยากรู้เฉย ๆ (ฮา)

และก็เผื่อว่าจะมีท่านไหนอยากรู้เหมือมที่ผมอยากเลยว่าจะนำมาเล่าต่อสู่กันฟังครับ

เอาล่ะครับ เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า

ในวันนี้ผมจะเจาะประเด็นไปที่ระบบการจ้างงานของประเทศญี่ปุ่​นครับ

อันนี้ต้องขอท้าวความตั้งแต่ชีวิตมหาลัยของคนญี่ปุ่น​กันก่อนครับ 

โดยพื้นฐานแล้วคนญี่ปุ่น​จะเริ่มฝึกงานกันตอนปี 3 เหมือนมหาวิทยาลัยในประเทศไทยหลาย ๆ แห่งครับ

พอช่วงปลายปี 2 ทุกคนก็จะเริ่มหาที่ฝึกงานเป็นของตัวเอง พอขึ้นปี 3 ก็ฝึกงานเก็บเกี่ยวประสบการณ์​กันครับ แล้วปี4 (ประมาณช่วงเดือนมิถุนา​ยน) ทุกคนก็จะเริ่มสมัครงานกันแล้วทีนี้ก็จะได้ทำสัญญาเริ่มงานกันช่วงเดือนเมษายน

*อันนี้เกร็ดความรู้​เล็กน้อยนะครับ ปกติแล้วบริษัทต่าง ๆ ในประเทศญี่ปุ่น​จะรับพนักงานใหม่เข้ามาทำงานในเดือนเมษายนเท่านั้นไม่เหมือนกับของประเทศเราที่จะรับพนักงานใหม่เมื่อบริษัทเปิดรับ

------------------

ฟังดูเป็นระบบที่ดูรัดกุมดีไหมครับ

ตอนแรกผมก็คิดว่า เออทุกอย่างมันดูมีระเบียบดีนะ คงไม่มีปัญหาอะไร

แต่พอผมได้ลองค้นข้อมูลเกี่ยวกับระบบนี้ พบว่ามีปัญหากองเป็นภูเขาเลย

อันดับแรก คุณต้องเริ่มหาที่ฝึกงานกันตั้งแต่ช่วงปี 2 

โห ตอนผมอยู่ปี 2 ผมยังไม่ค่อยประสีประสาอะไรเท่าไรเลย

อยู่วัยที่กำลังปรับตัวเข้ากับสังคมผู้ใหญ่ เริ่มใช้ชีวิตคนเดียว นี่ผมต้องเริ่มหาที่ฝึกงานแล้วเหรอ

เนี่ย 

อันนี้ยังไม่เท่าไรครับ

ปัญหาที่ 2 ก็คือ ตอนช่วงปี 4 คุณอาจจะต้องไปสัมภาษณ์​งาน ไปติดต่อบริษัทหลาย ๆ แห่ง แล้วคุณต้องหยุดเรียน

แน่นอนครับว่าหยุดเรียนในช่วงปี 4 มันอาจจะฟังดูเหมือนเป็นเรื่องปกติ

แต่อย่าลืมครับว่าการเรียนมหาวิทยาลัยจะมีสิ่งที่เรียกว่า 卒論 อยู่นะ !!

นั่นแหละครับปัญหา

(ถ้าเป็นในไทย บางที่จะไม่ต้องทำ ไม่ก็บางที่จะทำเป็นหน่วยกิตมากน้อยเท่าไรก็ขึ้นอยู่กับที่)

คือ 卒論 ที่ญี่ปุ่นเนี่ยค่อนข้างจะทำกันแบบจริงจังมากเลยนะครับ มีการวางแผนหัวข้อกันอย่างดีแถมต้องนัดคุยกับอาจารย์อยู่เรื่อย ๆ ด้วย (โดยมากจะเป็นการนำเสนอความคืบหน้า อาทิตย์ไหนไม่คืบหน้าก็จะเขิน ๆ หน่อย //ฮา)

ซึ่งการที่ต้องนัดคุยกับอาจารย์ตรงนี้แหละครับที่สำคัญมาก ถ้าคุณไม่ได้คุยกับอาจารย์วันนั้นบางทีงานอาจจะไม่คืบหน้า จะขอเลื่อนเวลานัดก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหมเพราะอาจารย์ก็คือมนุษย์คนหนึ่งในวัยทำงาน บางทีเขาอาจจะไม่ได้มีเวลาขนาดนั้นก็ได้ และในกรณีเลวร้ายที่สุดนั่นก็คือส่ง 卒論 ไม่ทัน

เพราะฉะนั้นมันเลยมีไอเดียนึงผุดขึ้นมา

นั่นก็คือ ทำไมเราไม่เริ่มฝึกงานกันตอนปี 2 ล่ะ? เราจะได้สัมภาษณ์งานตอนปี 3 

พอขึ้นปี 4 ก็ทำ 卒論 ยาว ๆ ไปเลย

ไอ้ไอเดียนี้เนี่ย ตอนแรก ๆ ก็ไม่ค่อยมีใครทำหรอกครับ แต่ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนว่าช่วง 10 ปีที่ผ่านมานี้จะมีคนที่ใช้ไอเดียนี้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ครับ

อาจจะเป็นเพราะเขามองว่าถึงจะหาที่ฝึกงานพลาดตอนปี 2 ตอนขึ้นปี 3 ก็ยังมีโอกาสอยู่ อะไรประมาณนี้รึเปล่านะ (?) เพราะถ้าจะหาบริษัทที่เขาจะทำสัญญาจ้างงานหลังเรียนจบ การหาที่ฝึกงานไว้แต่เนิ่น ๆ ย่อมส่งผลดีกว่าอยู่แล้ว

แน่นอนครับ พอเริ่มมีคนใช้ไอเดียนี้มันก็เริ่มส่งอิทธิต่อคนรอบข้าง

สำหรับบางคน เขารับอิทธิพลของแนวคิดนี้จนเริ่มกดดันตัวเองเกินควร
(ให้นึกภาพว่ามีคนในห้องตัวเองมีสัญญาจ้างงานแล้วในขณะที่ตัวเองยังไม่มีแพลนในอนาคตที่ชัดเจน)

คงจะกดดันน่าดูเลยนะครับ

พอเริ่มมีแรงกดดันแบบนั้นเกิดขึ้นในสังคม ทุกคนก็เลยทยอยทำตาม ๆ กันเสมือนว่าเป็นกระแสสังคมไปแล้ว

ทำให้เกิดปัญหาอีกว่าเด็กมหาลัยปี 1 ปี 2 รับแรงกดดันหาที่ฝึกงานมากกว่าในอดีตที่ผ่านมา

(แหงแหละ ปี 1 ปี 2 คือเพิ่งเรียนจบม.ปลายมาเองนะ!)

—------------------------------------------

อ้าวแล้วพี่ท้าวความมายาวขนาดนี้มันเกี่ยวอะไรกับการสมัครงานของคนญี่ปุ่นละครับ?

—-----------------------------------------

แฮ่ เรื่องนั้นขออนุญาตอุบไว้ก่อนนะ (ฮา)

คือผมเนี่ย ตั้งใจไว้ว่าในทุกบทความที่เขียนมา ผมจะไม่เขียนให้ยาวจนทุกคนเบื่อ 

เพราะฉะนั้นแล้วผมเลยว่าจะพักครั้งแรกไว้ ณ ที่นี้ครับ

อนึ่ง บทความครึ่งหลังผมตั้งเป้าไว้ว่าจะเขียนให้เสร็จภายในอาทิตย์หน้าครับ ไม่ต้องกังวลไป

ระหว่างที่ทุกคนกำลังรอ (หรือไม่รอนะ 55) ลองคิดดูเล่น ๆ ก็ได้ครับว่าทำไมผมถึงพูดเรื่องการฝึกงาน หรือการหาสัญญาจ้างงานตั้งแต่ช่วงมหาลัยกันนะ ใบ้ให้ว่าคราวหน้าจะพูดเกี่ยวกับปัญหาของระบบการจ้างงานของประเทศญี่ปุ่นครับ

ถ้าอย่างนั้นแล้ว 

ไว้พบกันใหม่นะครับ