จาร์ฟาไม่เคยบอกใครเรื่องพอลลีน

โลกที่เขาอยู่มันดำมืดเกินไป โสมมเกินไป

จาร์ฟารู้สึกไม่คู่ควร แต่เขาก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้อยู่ดี…

I wanna hide the truth. I wanna shleter you.

“นายจะไปไหน?” อิคไนต์ถามเมื่อเห็นคู่หูแต่งตัวสบายๆเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกในวันที่แดดแรงแบบนี้ อีกฝ่ายไม่ถูกกับแสงแดดนักเพราะเป็นพวกผิวเผือก และปกติถ้าไม่มีงานก็มักจะไปหมกตัวอยู่ที่เรือนกระจกมากกว่าจะออกไปข้างนอกแบบนี้

“ธุระ” จาร์ฟาตอบสั้นๆขณะรวบผมยาวประบ่าขึ้นมัดเป็นแมนบันแล้วเดินออกไป

รถเก๋งสีขาวแล่นเข้าสู่ตัวเมืองแล้วหาที่จอดรถ ร่างสูงเดินอย่างไม่รีบร้อนมุ่งหน้าสู่ร้านดอกไม้ที่คุ้นเคย แต่วันนี้มันเงียบผิดปกติ จาร์ฟารู้สึกใจคอไม่ดี

ไม่หรอกมั้ง…

but with the beast inside.

เสียงโครมครามดังมาจากทิศทางที่เขากำลังมุ่งหน้าไป

พอลลีนอาจจะแค่ทำของร่วงก็ได้น่า..

จาร์ฟาเข้าไปใกล้เรื่อยๆ รอบตัวเขาไม่มีคนเดินผ่าน มันผิดปกติเกินไป

หัวใจเต้นรัวทั้งบีบรัดจนปวดหนึบ ในสมองจินตนาการไปต่างๆนาๆซึ่งทั้งหมดเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย หยาดเหงื่อเริ่มไหลออกมาตามขมับและเรือนผมเงา มือเรียวแตะที่เอวอย่างเคยชินแต่ลืมไปว่าวันนี้ไม่ได้พกปืนมา

“กรี๊ดดดดดดดดด!” เสียงกรี๊ดแฝงไปด้วยหวาดกลัวของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นแต่ก็เงียบไป ดูเหมือนว่าจะถูกปิดปากหรืออะไรซักอย่าง จาร์ฟาใจหายวาบ

ขอให้ไม่ใช่

ขอให้ไม่จริง

ร่างสูงรีบวิ่งไปตามทางเดิน ร้านดอกไม้ที่เขาคุ้นเคยถูกรื้อจนเละเทะ ดอกไม้กระจายเต็มพื้นถูกเหยียบอย่างไม่ใยดี จาร์ฟาคว้ากระป๋องเหล็กขว้างใส่คนที่ใกล้ที่สุดแล้วพุ่งไปหาอย่างขาดสติ

ระหว่างที่กำลังชุลมุนกับชายสองคนที่ใส่ชุดสูทสีดำที่จาร์ฟาไม่รู้ว่าอยู่แก๊งค์ไหนและเขาไม่สนใจที่จะค้นหาคำตอบ ในหัวมีเพียงพอลลีนเท่านั้น

ผลั่ก!

จาร์ฟาชกเข้าที่ท้องของหนึ่งในนั้นแล้วถีบให้ทั้งคู่ลงไปนอนทับกัน เช็คให้แน่ใจว่าสลบชัวร์แล้วจึงสาวเข้าไปในตัวบ้านอย่างร้อนใจ

จนลืมระวังตัวว่าข้างหลังมีแขกไม่ได้รับเชิญ

ปัง!

กระสุนนัดนึงพุ่งเข้าใส่แผ่นหลังกว้างพร้อมพาความเจ็บปวดแสนสาหัสมาด้วย จาร์ฟาชะงัก กัดฟันกรอดแล้วรีบไปหลบหลังเคาท์เตอร์ก่อนที่นัดที่สองและสามจะตามมา

“ฉันคิดว่านายอยากดูนี่นะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นส่งกระแสท้าทาย ก่อนจะกลายเป็นเสียงตวาด “อยู่เฉยๆสินังนี่!”

“อย่าทำอะไรเธอ!” จาร์ฟารีบโผล่ออกไปอย่างลืมตัวเมื่อได้ยินเสียงตะคอก กระสุนนัดที่สองพุ่งเข้ามาที่ไหล่ และนัดที่สามเข้าที่ต้นขา

ร่างสูงทรุดฮวบลงนั่งหลังพิงกำแพงอย่างช่วยไม่ได้ ของเหลวสีแดงไหลออกจากบาดแผลอย่างรวดเร็ว ลมหายใจหนักๆเริ่มขาดห้วง ดวงตาพร่ามัวเริ่มจับโฟกัสไม่ได้ แต่เขากลับรู้สึกเห็นใบหน้าของพอลลีนชัดเจน

There’s nowhere we can hide.

ใบหน้าที่มักจะส่งรอยยิ้มไร้เดียงสาอยู่เสมอบัดนี้เปื้อนไปด้วยน้ำตาและความหวาดกลัว เธอถูกล็อคตัวด้วยชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ริมฝีปากเธอขยับเหมือนพยายามจะร้องเรียกชื่อเขา แต่จาร์ฟาไม่ได้ยิน

No matter what we breed, we’re still all made of greed.

สัมผัสเย็นของโลหะแตะที่หน้าผาก ถึงจะมองไม่ชัดแต่จาร์ฟาก็รู้ว่ามันคือปืน

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีแดงมองชายตรงหน้า

อย่าทำอะไรเธอ… ได้โปรด

ยมทูตตรงหน้าเขาเหมือนจะรู้ความคิด แสยะยิ้มสมเพช ปลายนิ้วแตะไกปืน

จาร์ฟาได้ยินเสียงคล้ายกรีดร้องของพอลลีน แต่ก็เงียบไปเพราะถูกปิดปาก

ปล่อยเธอไป

This is my kingdom come.

เสียงอึกทึกครึกโครมเกิดขึ้นชั่วครู่หนึ่งทำให้ชายสองคนที่กำลังรอปลิดชีพเขาหันไปให้ความสนใจ จาร์ฟาไม่แน่ใจว่าทั้งคู่คุยอะไรกันแต่ดูเหมือนจะบอกให้หนี รองเท้าหนังอย่างดีตวัดเข้าที่แก้มของเขาจนร่างสูงล้มลงนอนกับพื้น ชายคนที่จับตัวพอลลีนอยู่อุ้มตัวเธอขึ้นบ่าแล้วรีบกลับเข้าไปในบ้าน คิดว่าคงจะออกทางหลังร้าน ส่วนคนที่จะฆ่าเขาเมื่อกี้กำลังยิงตอบโต้กับกลุ่มคนที่มาใหม่ และเหมือนจะโดนยิงซะด้วย

แต่จาร์ฟาไม่สนใจ

แขนข้างที่ไม่เจ็บพยายามพาร่างกายตามคนที่พาพอลลีนไป แต่มันไม่ได้ไกลจากจุดที่เขาเคยอยู่เลยซักนิดืดวงตาสีแดงแฝงด้วยความปวดร้าว จากใจหาใช่ร่างกายไม่ ได้แต่มองเธอที่มองกลับมาด้วยความหวาดกลัวจากไปเท่านั้น

เขาช่วยเธอไม่ได้

จาร์ฟาคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวดจนสุดเสียงเท่าที่จะทำได้โดยไม่สนใจบาดแผลบนร่างกาย

แต่นั่นไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย

This is my kingdom come.

--------------------------------------------------------

เจ็บ…

ความปวดร้าวแล่นริ้วไปทั่วร่างกาย  แสงจากหลอดไฟแยงตาจนต้องใช้เวลาครู่หนึ่งในการปรับสายตา  จาร์ฟากระพริบตาปริบๆ  ความสงสัยค่อยๆถูกแทนที่ด้วยความทรงจำที่ประดังประเดเข้ามาจนปวดหัว

พอลลีน!

ความเจ็บปวดที่เล่นงานร่างกายของเขาเมื่อครู่นี้หันกลับมาเล่นงานที่หัวใจของเขาด้วย  เหมือนมือที่มองไม่เห็นกุมหัวใจเขาไว้ บีบเล่นอย่างสนุกสนาน รอแค่เวลาจะบดขยี้แล้วกระชากออกเท่านั้น

น้ำตาหยดนึงไหลออกจากหางตา

ไม่ใช่เวลาที่จะต้องมานอนโง่ๆอยู่แบบนี้

เขาต้องไปหาเธอ

จาร์ฟากัดฟันพยุงตัวให้ลุกขึ้นนั่ง หายจเข้าออกหนักเผื่อมันจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดได้บ้างขณะแกะสายโน่นนี่ที่โยงอยู่บนตัวเขาจนน่ารำคาญ

เมื่อปลายเท้าที่สั่นน้อยๆแตะพื้น ทั้งร่างก็ทรุดฮวบลงกับพื้น เขาสบถคำหยาบอย่างผิดวิสัย พยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากโดยไม่สนใจของเหลวสีแดงที่ค่อยๆซึมผ่านเนื้อผ้าเพราะถูกแรงกระทบเมื่อครู่นี้จนแผลปริ

จาร์ฟาเปิดประตูห้องได้แล้ว ค่อยๆลากตัวเองให้ออกเดินโดยใช้กำแพงเป็นตัวช่วย ในหัวมีแต่ภาพและเสียงกรี๊ดของพอลลีน

เธอจะเป็นยังไงบ้าง หวังว่าพวกนั้นจะไม่ทำอะไรเธอ

เธอจะต้องกำลังกลัวมากแน่ๆ

เขาผิดเอง…  เขาลากเธอเข้ามาพัวพันกับเรื่องบ้าๆพวกนี้

แต่เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้

When you feel my heat.

พอลลีนสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงคนทะเลาะวิวาทอยู่หน้าร้าน  เธอดูตื่นตระหนกกึ่งๆหวาดกลัว  มองซ้ายมองขวาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี

จาร์ฟาใช้ภาษามือบอกเธอให้รออยู่ตรงนี้  ทำท่าจะลุกเดินไปหากลุ่มชายตรงนั้น  พอลลีนรีบคว้าชายเสื้อของเขาเอาไว้ด้วยสีหน้าตื่นๆ

เขาหัวเราะน้อยๆ  วางมือใหญ่ลงบนมือเรียวบอบบางแล้วบีบเบาๆเป็นเชิงว่าอย่าห่วงเลย

ความอบอุ่นที่แผ่จากคนร่างสูงทำให้เธอเบาใจและยอมปล่อยแม้จะไม่อยากทำนักก็ตาม

Look into my eyes.

จาร์ฟาเดินกลับมาแล้วหลังจากไปพูดอะไรสองสามประโยคแล้วคนเหล่านั้นก็แยกย้ายแต่โดยดี พอลลีนอยากถามว่าเขาทำได้ยังไง แต่จาร์ฟาดูจะเฉไฉเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยซะอย่างนั้น

It’s where my demons hide.

จาร์ฟาเฉไฉไปสนใจกระถางดินเผาใบใหม่ที่พอลลีนเพิ่งจะเพ้นท์เสร็จแทน  อันที่จริงเขาไม่อยากยุ่งกับอันธพาลเมื่อครู่นี้  แต่เห็นสีหน้าของพอลลีนแล้วมันอดไม่ได้  เขารู้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย  เขาอยากทำให้เธอสบายใจ

It’s where my demons hide.

แต่จะให้เธอรู้ไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร

Don’t get too close.

ฉากหนึ่งในความทรงจำแล่นเข้ามาทำให้จาร์ฟานึกได้  อาจเป็นเขาเองที่ทำให้ตกอยู่ในอันตราย  เขาประมาทเกินไป

เขาดึงเธอลงมาลึก

It’s dark inside.

ลึกมากเกินไป..

จาร์ฟาเข่าอ่อน  แทบจะทรุดฮวบลงกับพื้นแต่ก็ฝืนยืนไว้

เขาไม่ควรทำตามใจตัวเองจริงๆ ไม่ควรเลย

It’s where my demons hide.

จาร์ฟาไม่เคยบอกคนในแก๊งค์เรื่องพอลลีนเพราะกลัวเธอจะโดนลากเข้ามาพัวพัน โดยลืมคิดไปว่าแค่เธอเข้ามาในชีวิตเขาก็เป็นการดึงตัวเธอให้ถลำลึกลงไปแล้ว

“จาร์ฟา!” เสียงคุ้นหูของเพิ่มสนิทตะโกนเรียกชื่อเขา จาร์ฟาได้ยินเสียงสบถ แต่เขาไม่สนใจ

อิคไนต์เข้าถึงตัวเขาอย่างรวดเร็วคว้าแขนของเขาขึ้นพาดไหล่แล้วพยุงตัวเขาเอาไว้ “ทำบ้าอะไรของนายวะ!?”

“พอลลีนอยู่ไหน?” จาร์ฟาตอบคำถามกลับด้วยคำถาม อิคไนต์ขมวดคิ้วพยายามบังคับให้จาร์ฟากลับไปด้วยแต่ไม่แรงมากเพราะกลัวเพื่อนเจ็บ

ความเงียบจากคู่หูคือคำตอบ

จาร์ฟาใจหายวาบ

มือขาวซีดคว้าคอเสื้อเพื่อนเอาไว้แล้วจ้องอย่างคาดคั้น จาร์ฟาขึ้นเสียงอย่างผิดวิสัย “พอลลีนอยู่ที่ไหน!?”

“ใจเย็นก่อนเพื่อน” อิคไนต์พูดเสียงเครียด พยายามบอกให้เขาใจเย็นลงแต่ไม่เป็นผล สุดท้ายก็ต้องบอกความจริง

“โดนจับไปแล้ว” อิคไนต์ตอบ ไม่กล้าสบตาเพื่อนสนิท

เหมือนฟ้าผ่าลงมาที่ตัว จาร์ฟารู้สึกทุกส่วนมันชาไปหมด ร่างสูงสั่นเทิ้ม

“ทำไมนายไม่ตามเธอไป” น้ำเสียงสั่นนั้นปวดร้าวจนอิคไนต์รู้สึกเจ็บตาม พวกเขายังจับต้นชนปลายไม่ถูก จากที่ถามคนแถวนั้นดูเหมือนว่าจาร์ฟาจะไปหาใครซักคนที่เพิ่งจะรู้ว่าชื่อพอลลีนเป็นประจำ วันเกิดเหตุอยู่ๆก็มีคนกลุ่มนึงเข้ามาไล่คนที่อยู่บริเวณนั้นออกไปแล้วก็บุกร้านดอกไม้ จะลักพาตัวคนสำคัญของเพื่อนเขา

คงเป็นการข่มขู่

“ฉันถามทำไมไม่ตอบ!” จาร์ฟาตะคอกใส่เรียกสติของเขากลับมา คนตรงหน้าดูซีดเซียว ชุดคนไข้มีเลือดซึมออกมามากขึ้นเรื่อยๆ

“เราไปกันแค่ไม่กี่คน พอไปถึงก็เห็นนายนอนจมกองเลือดบนพื้นแล้ว” อิคไนต์พยายามอธิบายอย่างใจเย็น มือข้างที่ว่างแอบกดโทรศัพท์เรียกหมอและพยาบาล

“แล้วนายก็ปล่อยให้ไอ้สารเลวนั่นพาตัวพอลลีนไป!”

“แล้วนายจะให้ฉันปล่อยให้นายนอนตายรึไง!” อิคไนต์สวนกลับอย่างลืมตัวก่อนจะได้สติเมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดเจียนตายของคู่หู “เฮ้ จาร์ฟาฉัน…”

“บางทีถ้าฉันตายพอลลีนอาจไม่ถูกจับไป..” จาร์ฟาพึมพำเสียงแผ่ว คล้ายกับว่าพูดคนเดียว

“อย่าพูดบ้าๆ พวกมันไม่หยุดแค่นั้นหรอกน่า” อิคไนต์แย้ง แต่เหมือนคำพูดของเขาจะไม่เข้าหูอีกฝ่ายที่ยืนพึมพำจับใจความได้แค่ฉันผิดเอง ฉันไม่น่าดึงเธอเข้ามาเลย หรือไม่ก็เธอกำลังกลัวอยู่

จิตใจของจาร์ฟาบอบช้ำยิ่งกว่าร่างกายเสียอีก

จาร์ฟารู้สึกว่าวิสัยทัศน์ตรงหน้าเริ่มพร่ามัว เขาเริ่มทรงตัวไม่ได้ โชคดีที่อิคไนต์ซึ่งอยู่ใกล้ๆประคองเขาเอาไว้อยู่ เหมือนจะได้ยินเสียงหมอนั่นเรียกชื่อเขาด้วย

ร่างกายกำลังถึงขีดจำกัด แต่จาร์ฟาไม่ได้สนใจ

แขนของเขาถูกอะไรเล็กๆแทงเขามา มันปวดหนึบอยู่ครู่หนึ่ง

แล้วมันก็กระชากสติเขาไป แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็กลายเป็นสีดำเหมือนก่อนที่พอลลีนจะเข้ามาเป็นแสงสว่างในชีวิตของเขา

แต่แสงนั่นก็ถูกช่วงชิงไปเสียแล้ว

โดยไม่รู้ว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า

จาร์ฟาได้แต่หวังว่าเธอจะยังอยู่

It’s where my demons hide.