Meredith Stone

Christian Hart

Note จาก #จะโพสอีเว้นท์ไว้แล้วจะแต่งฟิคสั้นให้คนที่เลือก ออริของเราเป็นแวมไพร์และกำลังจะดูดเลือดออริของคุณ 



อันนี้แถมให้ ไปเจอนิยายเรื่องนึงบอกว่าแวมไพร์จะไม่เมาแต่ถ้าดูดเลือดจากคนเมาก็จะเมาได้ มันกิ๊วก๊าวส่วนตัวสดยกวก

"นี่เธอกินไปเยอะแล้วนะ" คริสพูดอย่างแปลกใจเมื่อนั่งนับจำนวนขวดเหล้าที่เมเรดิธดื่มเข้าไป "ยังไม่เมาอีกเหรอ คอแข็งเหมือนกันนะเนี่ย"

หล่อนหัวเราะ "แวมไพร์ไม่เมาหรอกนะ" เธอยิ้มกว้างจนตาหยี ขยับแก้วเหล้าในมือไปมา

"จริงเหรอ?"

"อื้ม" เมเรดิธพยักหน้า "ตอนเป็นมนุษย์ฉันคออ่อนมาก แต่ตอนนี้กินเท่าไหร่ก็ไม่เมา"

"ฟังดูเหมือนเธออยากเมาเลยนะ?"

"ก็...มั้ง" เธอเงียบนิดหน่อย "มันคงทำให้คิดถึงตอนเป็นมนุษย์ล่ะมั้ง"

คริสเงียบ ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เขาคิดว่าการมีชีวิตที่ใกล้เคียงกับคำว่าอมตะคงเหงาและเดียวดายน่าดู ชายหนุ่มใจลอย จนเผลอทำแก้วตกแล้วบาดนิ้ว

กลิ่นเลือดลอยไปแตะจมูกเมเรดิธ มันไม่ใช่แค่กลิ่นหอมหวานแบบปกติ แต่มีกลิ่นแอลกอฮอลล์ผสมอยู่ เธอจ้องของเหลวสีแดงอย่างสนใจ

คริสมองแล้วขำ ขยับเข้าไปใกล้หล่อน กางแขนข้างหนึ่งกันไว้ไม่ให้เธอหนี "อยาก'กิน'เหรอ?"

"ยัง...ไม่ได้พูดซักคำ" กลิ่นแอลกอฮอลล์ผสมกลิ่นเหงื่อจางๆจากอีกฝ่ายทำให้เมเรดิธรู้สึกแปลกๆ รู้สึกเหมือนร้อนๆที่ใบหน้าทั้งที่ความจริงแวมไพร์ไม่มีทางรู้สึกแบบนั้น

ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้อีกจนลมหายใจอุ่นแบบที่เธอเคยมีรดบนแก้มของเธอ

"กัดสิ" เสียงแหบพร่ากระซิบเชิญชวน เมเรดิธหันไปหา ปลายจมูกโด่งนั้นอยู่ไม่ไกลจากเธอเท่าใดนัก เธอหลุบตาลง เคลื่อนเข้าไปใกล้ซอกคอนั้น อ้าปาก แล้วฝังเขี้ยวยาวลงบนต้นคอของเขา

คริสครางเบาๆเมื่อความเจ็บปวดที่ค่อนข้างคุ้นเคยแล่นผ่านจากคอเข้ามา ปล่อยให้อีกคนดื่มกินตามใจชอบ

เลือดของคริสวันนี้ร้อน หวานปนขมปร่า ความร้อนที่ผ่านลำคอแบบที่เธอเคยเกือบลืมไปแล้ว เธอหยุดหลังจากที่กลืนไปอึกใหญ่ รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อยแต่ก็อยากกินอีก เธอกินจนเกือบลืมลิมิตที่ดื่มได้จากคริส

"เฮ้" คริสท้วง เมื่อเริ่มรู้สึกหน้ามืด เขาจับไหล่ของเธอไว้แล้วดันออก

"หืม?" เมเรดิธเลิกคิ้วถาม ดวงตาสีแดงดูหยาดเยิ้มกว่าทุกที และรอยยิ้มแบบที่คริสไม่เคยเห็น ขาดแค่เพียงหน้าแดงเท่านั้นจะครบสูตรคนเมา แต่แค่นี้ก็คงถือว่าเมาแล้วล่ะมั้ง...

คริสหัวเราะ เขาเชื่อแล้วว่าเมเรดิธคออ่อนจริง