Meredith Stone

Christian Hart

Note จาก #จะโพสอีเว้นท์ไว้แล้วจะแต่งฟิคสั้นให้คนที่เลือก ออริของเราเป็นแวมไพร์และกำลังจะดูดเลือดออริของคุณ 

เมเรดิธนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นหรูตกแต่งทันสมัย แม้จะเป็นครั้งแรกที่มาที่นี่และเธอค่อนข้างประทับใจ แต่ก็ไม่ได้มีอารมณ์มาชื่นชมบรรยากาศอะไรหรอกนะ

หิว...

เธอไม่ได้'กิน'มาเกือบเดือนแล้ว หัวก็ปวดตุบๆเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เมเรดิธเกือบหมดสติระหว่างออกหาอาหาร แต่เจ้าของห้องนี้ช่วยเธอไว้

ถ้าถามว่าทำไมเธอถึงปล่อยให้ตัวเองหิวขนาดนั้น เพราะไฟดับทำให้เลือดที่เธอสั่งมาตุนไว้ในตู้เย็นมันเสีย(ธุรกิจใต้ดินเขาขายเลือดให้แวมไพร์ด้วยนะคุณ) เมเรดิธไม่อยากออกหากินเอง มันค่อนข้างเสี่ยงต่อการเปิดเผยตัวตน

แม้ว่าเจ้าของห้องนี้จะเคยถูกเธอดูดเลือดแล้วครั้งหนึ่งเมื่อสองสามปีก่อน และไม่รู้ทำไมเธอไม่สามารถลบความทรงจำของเขาได้ เป็นเหตุผลที่ทั้งคู่ยังติดต่อกันเป็นครั้งคราว...อันที่จริงก็ค่อนข้างบ่อยเหมือนกัน

เสียงประตูห้องนอนเปิดออก ชายหนุ่มช่วงวัยสามสิบสวมเสื้อยืดและกางเกงนอนขายาว เรือนผมเปียกชื้นเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาส่งยิ้มให้เมเรดิธแล้วเดินมานั่งด้วย

ร่างเล็กกระตุกเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นเลือดชัดเจนลอยมาจากอีกฝ่าย มือเรียวกำเข้าหากันแน่นพยายามสงบสติอารมณ์

"อ๊ะ ยังไม่หยุดอีกแฮะ" เสียงแหบห้าวพึมพำเมื่อเขาจับกรามของตัวเองแล้วมีของเหลวสีแดงติดมานิดหน่อย เขาหัวเราะแห้ง "เมื่อกี้โกนหนวดแล้วมีดโกนบาดล่ะ"

กลิ่นเลือดเมเรดิธขาดความยับยั้งชั่งใจไปชั่วครู่หนึ่ง หญิงสาวขยับไปนั่งคร่อมตักคริสอย่างรวดเร็วจนเจ้าตัวตกใจเกือบจะผลักออก ลิ้นร้อนแตะลงบนสันกรามลากตามบาดแผลสัมผัสรสหวานจากของเหลวสีแดง

"หิวเหรอ?" เสียงกระซิบเย้าแหย่ข้างหูทำให้เมเรดิธรู้สึกตัว คริสยิ้มกรุ้มกริ่มมองเธอที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พอจะลุกหนีคริสก็คว้าข้อมือไว้

เมเรดิธเลิกลั่กไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เธอพยายามแกะมือที่จับตัวเองอยู่แล้วหายไปจากตรงนี้ซะ อันที่จริงเธอแรงเยอะกว่าเขาเยอะแต่เธอไม่อยากให้เขาเจ็บตัว

"ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้น" คริสหัวเราะ ยิ้มขำปนเอ็นดู แม้อีกฝ่ายจะมีชีวิตอยู่มายาวนานกว่าเขานัก แต่บางครั้งก็ดูไร้เดียงสาเหมือนหญิงสาวอายุยี่สิบแบบตอนก่อนที่เธอจะกลายเป็นแวมไพร์

ท่อนแขนแข็งแรงโอบรอบเอวบาง ล็อคตัวไว้ไม่ให้กระโจนหนี ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ คริสนึกเสียดายที่แวมไพร์หน้าแดงไม่ได้ ไม่งั้นคงได้เห็นอะไรดีๆกว่านี้แน่

"หิวก็กินสิ"

"ม..." เมเรดิธอ้าปากจะปฏิเสธ แต่กลิ่นเลือดที่โชยมาจากอีกฝ่ายเริ่มทำให้เธออดใจไม่ไหว เธอยอมแพ้ 

เขี้ยวขาวยาวขึ้นก่อนจะค่อยๆงับลงบนซอกคอของชายหนุ่ม