มีเพื่อนบอกไว้ว่า
เรียนจบแล้วจะทำอะไร ก็เหมือนถามว่า ตายแล้วไปไหน
คำตอบที่แตกต่างกันไปตามเป้าหมายชีวิตของแต่ละคน
แล้วคำตอบเราตอนนี้เป็นแบบไหนนะ
ถ้าไม่มีเป้าหมายแล้วจะต้องตอบว่าอะไรล่ะ
ถ้าไม่ได้มีแพลนที่วางไว้เพราะไม่รู้ว่าชอบอะไรล่ะ
ถ้าอยากใช้ชีวิตไปวัน ๆ แล้วมันจะต้องตอบว่าอะไรล่ะ
เราเพิ่งกลับจาก Work and Travel ที่อเมริกามา
กลับจากการทำงานที่ได้รับค่าตอบแทนเหมาะสมกับค่าครองชีพ
บอกตามตรงว่า เราไม่ได้มีความอยากทำงานในประเทศนี้เลยสักนิด
แต่จะไม่ทำงานก็ไม่ได้ ก็เราใช้ชีวิตอยู่กับทุนนิยมนี่
เพื่อน ๆ รอบตัวที่เรียนจบกันมาพร้อมกัน ต่างก็มีเส้นทางของตัวเอง
บ้างก็เรียนต่อป.โท บ้างก็ทำงาน บ้างก็ไปต่างประเทศ
ก็อดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบกับตัวเองที่ว่างงานอยู่
ช่วงนี้บทสนทนากับคนรอบตัวเป็นเรื่องทำงานไปเสียแล้ว
ความกังวล ความเคว้งคว้าง ความกดดัน ความคาดหวัง
จริง ๆ มันก็มากเกินกว่าคนวัย 22-23 จะรับได้นะ
เกิดมาก็เรียน เรียน เรียน ยังไม่ทันได้รู้เลยว่าตัวเองชอบอะไร
ดอกไม้จะเบ่งบานเมื่อถึงเวลา
ประโยคที่ได้ยินจากพัคซอจุนในรายการ In the soop
ไม่ว่าใครก็มีเวลาที่ตัวเองจะได้เบ่งบานเหมือนดอกไม้นั่นแหละ
ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องรีบร้อน หายใจ
แล้วเวลาที่เหมาะสมจะมาหาเราเองนะ ◡̈
ด้วยใจที่เคว้งคว้างและรอวันผลิบาน
ทานตะวัน
ps. ตอนนี้คงมีทุ่งดอกไม้กว้างอยู่ที่ไหนสักแห่งในใจของแต่ละคน
แต่สักวันเราจะเบ่งบานในเวลาของเรานะคะทุกคน
เป็นกำลังใจให้นะคะ!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in