ทางออกที่ว่านั่น ก็ได้มาซึ่งวิธีการต่าง ๆ เพื่อตอบสนองผลลัพธ์ที่ต้องการ

ความสัมพันธ์ของคนเราก็เช่นกัน

ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองมาหยุดอยู่ตรงทางออกของความสัมพันธ์ตั้งแต่เมื่อไหร่

ไม่มีสัญญาณเตือน ไม่ได้มีเวลาให้เตรียมใจ ไม่มีโอกาสได้ทำความเข้าใจ

ทำได้เพียงยอมรับกับประโยคคำถามที่มาในรูปแบบของประโยคบอกลา

น้ำเสียงสั่นเครือ ร้องไห้ฟูมฟาย ตั้งคำถามซ้ำไปซ้ำมา ตอบคำถามโดยที่ไม่ได้มีการไตร่ตรอง และสติเลือนลางในการจับใจความเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ตัวเรา ใจเรา ความรู้สึกเรา ไม่ได้ตั้งใจมาแบกรับความรู้สึกนี้เลย

เชี่ย จะไม่ให้ร้องไห้ออกมาได้ไงวะ

เสื้อที่ซื้อให้ น้ำมันหอมระเหยที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ สมุดบันทึกที่จดเรื่องราวของเขา และรูปถ่าย

อาจจะเป็นเพียงสามสี่สิ่งที่คอยยืนยันว่า ครั้งหนึ่งเราเคยมีความทรงจำร่วมกัน

แย่ไปหน่อยที่เราเป็นฝ่ายที่รู้สึกมากกว่า แน่นอนว่าไม่ใช่เร็ว ๆ นี้หรอกที่เราจะทำใจได้

แต่ไม่เป็นไร เราเข้าใจ เข้าใจมาตลอด

ว่ากันว่า การบอกลาช่วงสอบ ช่วงปั่นธีสิส หรือการทำอะไรสำคัญ ๆ เป็นความใจร้ายอย่างหนึ่งของความสัมพันธ์เลยก็ว่าได้ ซึ่งก็ไม่ต่างกับการบอกลาคนที่อยู่คนละซีกโลกที่เวลาห่างกัน 13 ชั่วโมงสักเท่าไหร่

ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจกับทางออกที่เขาเลือกนะ

แต่เหมือนตัวเราเองก็ยังยอมรับความจริงไม่ได้

ความจริงที่ไม่เข้ากัน ความจริงที่ถึงพยายามไปก็อาจจะเสียเวลา (ซึ่งก็ยังไม่ได้เกิดขึ้น)

ไม่แฟร์กับเราสักเท่าไหร่ เพราะเราก็ไม่ได้มีทางเลือกอะไรมากมาย

แต่ก็นั่นแหละ เข้าใจใช่ปะ เออ นั่นแหละ

ถ้าเขามีโอกาสได้เข้ามาอ่าน ก็อยากบอกเขานะ

ถึงความสัมพันธ์นี้เราทั้งคู่จะไปด้วยกันไม่ได้

แต่ถ้ายินดีที่จะอยู่ในความสัมพันธ์อื่นในชีวิตเรา

เราก็ยังอยากมีเขาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์รูปแบบใดก็ตาม

ด้วยใจที่เสียใจ

ทานตะวัน