“เอ้า ทำไมมาพร้อมกัน”

เสียงพี่นุ๊กดังขึ้นทันทีที่ผมกับกันเดินเข้ามาในชั้น 30 ของตึกแกรมมี่ ที่ตั้งของออฟฟิศ GMMTV

“บังเอิญ” บังเอิญนอนคอนโดด้วยกันเมื่อคืน   ไม่ได้โกหกนะ แค่พูดไม่จบประโยคเฉย ๆ

“ใช่เหรอออออ”

“โหกัน ตาบวมมาก” เสียงถามไถ่อย่างเป็นห่วงของพี่กวางพร้อมกับสายตาพี่ ๆ สตาฟในตึกที่มองไปที่กันอย่างสนใจ ช่วยตัดประเด็นเรื่องทำไมพวกเรามาพร้อมกันเข้ากลีบเมฆ

“เมื่อวานร้องไห้เยอะมาก”

“เศร้ามากเลยหรอ”

“เปล่า ป่าปี๊มันโดนคัทบ่อย เลยต้องบิ้วด์น้ำตาเรื่อย ๆ”

“55555555555555555555555” เกลียดเสียงหัวเราะที่แปลว่าเข้าใจทันทีของทุกคนจังครับ

“ไอ้เตี้ย”

“หรือไม่จริง!” เสียงดังไม่พอ ยังจะหันตาโต ๆ มาจ้อง เอานิ้วชี้หน้าอีก

“เออ ยอม” ก็ได้วะ

“ว้ายยยยย ทำไมยอมง่ายอะเราเดี๋ยวนี้”

“เปลี่ยนไปมาก!”

“จะกอดง้อกันมั๊ย จะได้เตรียมมือถือมาถ่ายได้ทัน”

“ติดแฮชแท็ก ใจเรามันไม่ได้เป็นของเราแล้ววววววว”

เสียงกองทัพอรรถพันธ์ลั่นครืน ๆ เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย... ครับ เอาที่พวกพี่สบายใจ แต่ขอแก้ตัวนิดนึงได้มั๊ยล่ะ “เดี๋ยวฟังกูบ้างงงง มันเป็นซีนอารมณ์ไง มีบทด้วย improvise ไม่ได้ไง ไม่กี่เทคหรอก กันมันเว่อร์” ปกติเวลาเล่นละคร ผมจำบทไม่เก่งครับ แต่ถ้าให้ไหลไปเองนี่ของถนัดเลย

“แก้ตัว” อ้ะ นี่ไง ทุกคนมองผมเป็นคนยังไงครับ

“แต่ตาบวมมากจริง นี่ถ้าลงสตอรี่ตอนนี้คือเบบี๋ลุกฮือแน่นอน”

“ทำไม จะรู้ว่าเรามีซีรีส์กันหรอ” ผมถาม

“เหอะ จะคิดว่าออฟแกล้งน้องจนตาบวม ดราม่าต้องมา”

“กันกู ยืนหนึ่ง”

“โว๊ะ ออฟกู ก็มีนะ มีนะเว้ยยย” ผมเห็น เห็นบ่อยด้วยช่วงหลัง ๆ ไม่อยากจะขิง

“พบคนน้อยใจหนึ่งอัตรา”

เสียงเฮฮาพาโวยดังไปทั่วชั้น พี่ ๆ ทีมงานที่ว่างอยู่ลุกขึ้นมาคุยเล่นทักทายกับเราหมด ผมชอบเข้ามาที่ตึกเพราะพี่ ๆ น่ารัก เราสนิทกันมาก และแน่นอน ผมเป็นลูกนอกไส้เสมอถ้าเทียบกับไอ้กัน

“ไม่เป็นไรนะปี๊” ละเด็กเตี้ยข้าง ๆ ก็คว้าคอผมเข้าไปจุ๊บแก้มนิ่ม ๆ ของมันเฉย พร้อมเสียงหวีดของคนรอบตัว ผมจะทำไรได้นอกจากปล่อยเลยตามเลย

ช่วงแรก ๆ ก็งงแหละครับ หอมแก้มครับไม่ใช่กินพิซซ่า จะได้รู้สึกเฉย ๆ แต่เหตุผลที่ยอมน่ะหรอ อื้ม ได้แต่บอกตัวเองว่ากลัวน้องงอแง ขี้เกียจมีปัญหา ยังต้องทำงานด้วยกันไปอีกนาน

แต่ถ้าถามผมว่า ผมรู้ตัวมั๊ยว่าตัวเองเปลี่ยนไป

รู้สิครับ

จะมีใครรู้จักตัวผมดีไปกว่าตัวผมเองล่ะ แต่บางที คำตอบอาจไม่ใช่สิ่งที่ต้องเข้าใจในตอนนี้ก็ได้แหละมั้งเพราะงั้นผมเลยขอเลื่อนการหาคำตอบออกไปก่อนละกัน อย่างที่กันเคยชอบพูดครับ อย่าไรมาก

“ว้ายยยยลูกกกก ทำอะไรกั๊นนน มือถือฉันอยู่ไหน ๆ”

“แม่” กันปล่อยมือจากคอผมและยกมือไหว้พี่ก๊อตจิ ที่ทุกวันนี้สถาปนาตัวเป็นแม่ของมันไปเรียบร้อย

“พี่ก๊อตจิหวัดดี” ผมยืดตัวตรงและเอ่ยทักบ้าง

“ดีจ้าลูกเขย” ส่วนผมก็... ครับ ลูกเขยครับคุณแม่ “เมื่อไหร่ยกสินสอดมาล่ะ ถ้าจะขนาดนี้แล้ว”

“ยังต้องเอาอีกหรอ” ผมถามจริง ๆ  ก็คือทุกคนแทบจะประเคนกันมาส่งเข้าเรือนหอให้ผมอยู่แล้วอะ

“ว้ายยย รว้าย ๆ เอาสิ เอาให้ยับ อย่าให้ลุกไหว”

เสียงฮาครืนของกองทัพอรรถพันธ์ยังคงดังไปทั่วชั้น เรื่องชงเก่งนี่ต้องยกให้พี่ ๆ เขาเลย ผมทำได้แต่ยิ้มมุมปากและหันไปมองไอ้กันที่ยักคิ้วหลิ่วตาลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเดิม แม้ตาจะบวมเพราะร้องไห้เมื่อวาน แต่แววตาก็ปิดประกายความเจ้าเล่ห์ไม่มิด น่าจับมาตีก้นเหลือเกินไอ้ดื้อ

“เด็ก ๆ ไปเตรียมตัวก่อน เดี๋ยวเรียกทีมประชุมแล้ว” แม่ยุ้ยที่เดินเข้ามาร่วมวงตอนไหนก็ไม่รู้ เข้ามาเบรคบรรยากาศส่งตัวเจ้าสาว และเรียกพวกเราไปเตรียมตัวทำงาน

วันนี้ทีมงานนัดเราเข้ามาดูคิวถ่ายทำซีรีส์ทฤษฎีจีบเธอที่จะออนแอร์กลางปีหน้า พร้อม ๆ กับสำรองคิวเดินสายโปรโมตโปรเจคท์ใหม่ที่ชื่อ OurSkyy ในส่วนของผมกับกันที่เป็นภาคต่อของปิ๊กโรมจาก Puppy Honey ซีรีส์วายเรื่องแรกที่พาเรามาไกลจนถึงวันนี้

“วันนี้ทำไรมั้งแม่ยุ้ย” กันเอ่ยปากถามตอนที่พวกเราเดินตามแม่ยุ้ยไปที่โซนห้องประชุมว่าง ๆ

“วันนี้แค่ล็อคคิวและดูแผนคร่าว ๆ ของปีหน้าทั้งหมด แล้วก็ห้ามลงสตอรี่ใด ๆ นะกัน ตายังบวมอยู่นะ เข้าใจมั๊ย”

“ค้าบ”

“นั่งรอกันไปก่อน เดี๋ยวพี่ไปตามทีมงาน”

พอแม่ยุ้ยเดินออกจากห้องไป ก็เหลือแค่ผมกับกัน กันเดินมานั่งข้าง ๆ ผม พร้อมกับที่อุ้มเทาเทาตุ๊กตาสุนัขตัวโปรดอีกตัวที่เตซื้อให้มาด้วย ไม่รู้ไปคว้ามาตอนไหน

“ป่าปี๊ ๆๆ” ไม่พูดเปล่า เอามือมาตบ ๆ ต้นขาผมด้วย “อันนี้น่ารักมั๊ย” พร้อมยื่นมือถือที่บนจอเป็นรูปรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังมาตรงหน้า

น่ารักดี

“กันอยากได้อันนี้สีเขียว”

“อื้ม มึงชอบสีเหลืองไม่ใช่หรอ สดใสกว่ามั๊ย”

“หรอ หรืออันนี้ดีสีชมพู”

“ก็เข้ากับมึงหมดแหละ”

คิดภาพผู้ชายตัวเล็กดุ๊กดิ๊กใส่รองเท้าผ้าใบสีชมพู ถ้าไม่เหมาะกับคนน่ารักแบบมันจะเหมาะกับใครได้อีก

น่ารัก

คำ ๆ นี้ ป๊อปอัพขึ้นมาให้หัวผมบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงหลังมานี้

ไม่รู้ว่าเป็นอิทธิพลของการเล่นเป็น ‘โรม’ ใน OurSkyy หรือเปล่า ที่ทำให้ผมต้องคอยจับตามองกันเพื่อสวมบทบาท 

วิธีพูด วิธีแสดงออก สายตาที่มองผม สายตาที่มองคนอื่น หน้ามันตอนยิ้ม หน้ามันตอนมู่ทู่ปากจู๋ หน้ามันตอนนอนหลับ หน้ามันตอนงัวเงียตื่น อย่างเมื่อเช้านี้ตอนผมปลุกมันตื่น ท่าทางเหมือนเด็กสองขวบห้าเดือนนั่น มันน่ามันเขี้ยวจนอดไม่ไหวต้องยื่นมือไปหยิกแก้มนิ่ม ๆ สักที

“ป่าปี๊ มองหน้ากันแล้วยิ้มแบบนั้นทำไมอะ”

ไม่เห็นรู้ตัวเลยว่ากำลังยิ้มอยู่ คิดภาพเมื่อเช้าเพลินมากไปแล้ว 

“กำลังเทียบหน้ามึงกับรองเท้าสีชมพูอยู่”

“ออฟ !!!!!”  โอ๊ย ๆ ทำร้ายกูหรอวะ หมัดจิ๋ว ๆ แต่ต่อยมาเต็ม ๆ ท้องนี่ก็เจ็บได้เหมือนกันนะเว้ย 

ล็อคคอมันให้ก้มมาฝังหน้าอยู่ที่พุง กันมันดิ้นแล้วส่งเสียงง๊องแง๊งงอแง ตลกครับ ไอ้ตัวเล็กเอ๊ย

ความรู้สึกก่ำกึ่งระหว่างแกล้งเพื่อนสนิทแล้วรู้สึกสนุก กับความรู้สึกเอ็นดูนี่มันมาพร้อมกันได้ไหมครับ

นี่หรือเปล่า ความรู้สึกของค่ายที่มีต่อเติร์ดน่ะ

แล้วผมจะค้นพบคำตอบระหว่างถ่ายทำซีรีส์ไหมครับ

[TBC]

Cover Photo credit by " photobymilk "

Dedicated to the moment:  #ไม่มีภาพไม่ใช่ไม่เคยทำ ของแม่จุม

กราบแนบอก -ll-

#OurSkyyxPickRome จะออนแอร์วันที่ 23 พฤศจิกายนนี้แล้วค่า ไปทำให้ trailer ถึงล้านวิวกันเต๊อะ

หมายเหตุ ทั้งหมดเป็นเรื่องแต่ง ขออนุญาตชื่อบุคคลที่อ้างอิงไว้มา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ