เสียงไลน์เล็ก ๆ หลอน ๆ ดังมาจากมือถือสีดำเครื่องโปรด

ปกติผมไม่ค่อยเปิดเสียงนะครับ ยิ่งแอปโซเชียลอื่น ๆ อย่างอินสตาแกรมกับทวิตเตอร์นี่ยิ่งไปใหญ่ ปิดแจ้งเตือนไปให้หมด 

ทุก ๆ หนึ่งวินาที จะมีแจ้งเตือนเด้งขึ้นมา ไม่เมนชั่นมา ก็แท็กมา ไหนจะที่ตามฟอลโล่ว์และอะไรต่ออะไรอีก มือถือราคากี่หมื่นเจอแบบนี้แบตก็ตายหมด

แต่ไลน์เป็นข้อยกเว้น เพราะมีแต่คนรู้จักและมักจะมีเรื่องงานอยู่ในนี้ ถ้าเป็นวันหยุดที่นอนอืด ๆ อยู่ที่ห้องแบบวันนี้ ผมก็จะเปิดเสียงเอาไว้เผื่อฉุกเฉิน

ก้มมองหน้าจอก็เห็นแถบข้อความแจ้งเตือนมาว่า

Gun_ATp sent you a sticker

Gun_ATp sent you a photo

ผมรีบเปิดแชทเข้าไปดู เพราะถ้าช้ากว่านี้สักสองสามวินาที จะต้องมีวีดีโอคอลมาแน่นอน

13.24

13.25

แต่แม้จะรีบพิมพ์ตอบกลับไปแค่ไหน ก็ไม่ทัน 

.

.

.

.

"ว่าไง" กำลังจะถามต่อว่าทำไมไม่วีดีโอคอลมา แต่ก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกมาซะก่อน เสียงลมโต้ เสียงเครื่องยนต์ น๊อยส์เต็มไปหมดจากอีกฝั่งนึง "นี่มึงอยู่ไหนเนี่ย เสียงดังมาก"

"กำลังข้ามถนน แป๊บนึงนะ" ข้ามถนนอยู่แล้วกดโทรมาทำไมวะ อันตราย

"ครั้งหน้าข้ามให้เสร็จก่อนแล้วค่อยโทรมา" ก็ต้องดุบ้างแหละครับบางที

"คร้าบ ๆ" ยังจะหัวเราะอีก "ป่าปี๊อยู่ห้องเปล่า"

"อยู่ห้องดิ ก็บอกแล้วเมื่อคืน แล้วมีอะไร อยู่ไหน"

"เพิ่งซื้อรองเท้ามา ที่ส่งไปให้ดู"

"อื้อ สรุปซื้อสีชมพูหรอ" ลุกจากเตียงนอนแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำเย็นมาเทลงแก้ว

"ใช่ ๆ พอลองของจริงแล้วสีชมพูดีกว่า มีอีกคู่ด้วยสีม่วง เข้ากับป่าปี๊ดีนะ"

"จะซื้อให้กูหรอ" ยกน้ำขึ้นกระดก 

"ไม่" ชัดถ้อยชัดคำที่มาพร้อมเสียงหัวเราะเจื้อยแจ้ว

"จ้าาาา" 

"ป่าปี๊ ๆ จะเข้าลิฟท์นะ เผื่อสัญญาณหาย"

"เค อยู่ไหนวะ ไปตึกหรอ โหล ๆ" สงสัยไม่มีสัญญาณ ระหว่างรอสายก็เลยเดินไปล้างหน้าล้างตาจัดการตัวเองซะหน่อย

จริง ๆ ผมตื่นมาล้างหน้าแปรงฟันไปแล้วรอบนึง แต่พอไปนอนอ่านข่าว ไล่ดูทวิตอะไรเพลิน ๆ ก็เผลอหลับไปอีกงีบนึง

ใครวะ

"เห้ย!" พอมองตาแมวแล้วก็รีบเปิดประตู "มาได้ไง"

"เซอร์ไพรส์" คนที่เพิ่งคุยกันในโทรศัพท์เมื่อกี้มายืนยิ้มแป้นตัวเป็น ๆ ที่หลังประตู ผมรีบเปิดอ้าให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาพร้อมกับกดตัดมือถือไปด้วย "นี่ของฝาก" 

ยื่นมือไปรับแล้วเปิดดูก็เห็นเป็นขนมไทยพวกทองหยิบทองหยอดขนมต้ม ของโปรดผมทั้งนั้น

"แต๊งกิ้วทีชเช่อร์" รับแล้วรอคนก้มถอดรองเท้าเดินเข้าไปพร้อมกัน 

ระหว่างเดินผ่านตู้ครัวก็เลยแวะหยิบส้อมเพื่อจัดการขนมหวานในถุงไปด้วย 

"ละนี่มายังไง" ผมถามเมื่อเราหย่อนก้นลงที่โซฟาเรียบร้อยแล้ว

"นั่งแท็กซี่มา"

"ทำไมไม่ขับรถมา"

"ขี้เกียจ"

"ละขากลับอะ"

"แท็กซี่"

"อาหะ"

"ป่าปี๊สิวขึ้นอะ" กันเอานิ้วชี้เล็ก ๆ มาเกลี่ย ๆ ที่หน้าผม "ไปทำไรมา"

"เออไม่รู้ว่ะ สงสัยต้องไปคลีนิกอีกละ"

"กันไปด้วย"

"ไปดิ เดี๋ยวบอก"

"ละนี่ทำไรอยู่ เพิ่งตื่นหรอ"

"อื้อ จริง ๆ ก็ตื่นนานละแต่ขี้เกียจอาบน้ำ"

"ไม่เหม็น" ยื่นจมูกรั้น ๆ นั่นมาดม ๆ ที่ซอกคอ ก่อนจะตามมาด้วยรอยจูบเบา ๆ เฮ้อ~ 

"ไม่เหมือนมึง ฉีดมาเท่าไหร่เนี่ย" กลิ่นน้ำหอมมันยิ่งชัดเมื่อเจ้าตัวเกาะผมเป็นลูกลิงขนาดนี้

"เพิ่งฉีดในลิฟท์เมื่อกี้เลย"

"มันซึมลงไปในผิวหมดแล้วมั้ง" ตัวน้องมันก็หอมนะเวลาไม่ฉีดขนาดนี้ ยิ่งกลิ่นสบู่อ่อน ๆ หลังอาบน้ำ มันก็ให้ความรู้สึกสะอาดสดชื่นดีเลยแหละ

 

"อื้อ... วันนี้จะออกไปข้างนอกปะ"

"ดูก่อน"

"ไปไหน"

"ดูก่อนคือดูก่อนว่ามึงจะมาชวนไปไหน"

"5555 ไม่ ไม่ได้จะชวนไปไหน"

"ละมาไม"

"อยากมา"

"เออ"

"แค่เนี้ย"

"จะเอาแค่ไหน"

"เฮ้อ" อะไรวะ "นี่ไงรองเท้าที่เพิ่งซื้อมา" กันขยับตัวออกจากอกผมแล้วมันก็เปิดประเด็นใหม่ด้วยการคว้ากล่องรองเท้ามาเปิดออก ปล่อยให้เสียงถอนหายใจปริศนาลอยผ่านไป 

"สีสวยดี"

"พี่เตก็บอกคู่นี้ดีกว่า"

"อ้าว ไปกับเตหรอ"

"ใช่ เพราะพี่เตนัดหมีไว้ที่ห้างด้วย"

"อ๋อ...." 

"ตอนแรกลองสีเหลืองด้วย แต่มันเหมือนอีกคู่นึงที่มีแล้ว"

"ซื้อให้มันน้อย ๆ หน่อย"

"ดุอีกแล้วอะป่าปี๊" 

"ก็เป็นห่วงปะวะ"

"คร้าบ" ยิ้มหน้าระรื่น มันเป็นเด็กดื้อที่ฟังผมเสมอแหละครับ ฟังอยู่ประมาณห้านาทีได้

"ปีนี้ซื้อไปกี่คู่แล้วเนี้ย"

"ไม่กี่คู่หรอกกก" พอเถียงไม่ได้แล้วก็ชอบแกล้งงอแงครับ ปากมู่ทู่ น่าเอามือไปบีบ ๆ ให้หายซ่า 

"กินข้าวมายัง"

"เรียบร้อย"

"กินกับไอ้เต?"

"นิวด้วย แล้วป่าปี๊กินยัง"

"ยังอะ แต่กินขนมนี่ก็น่าจะอิ่มอะแหละ"

"มีเนื้อปะล่ะ เดี๋ยวกันทำให้กินมะ"

"มีแต่ยำยำกับไข่ กูไม่ทำอาหารจะมีของสดได้ไงวะ" 

"งั้นไปซื้อกัน" ไม่พูดเปล่า เด้งตัวขึ้นจากโซฟาแล้วคว้าแขนผมด้วย แต่แรงแบบมันดึงผมไม่ขึ้นหรอกถ้าผมไม่ยินยอม ซึ่งแน่นอน รีบลุกเลยครับ

"กูขี้เกียจอาบน้ำ" ก็คือเน่าแหละยอมรับ แต่เมื่อคืนก่อนนอนอาบไปแล้วนะ ละก็นอนตากแอร์ทั้งคืน ไม่เหม็นหรอก 

"ไปอาบ ๆ" พอเจอมันทั้งผลักทั้งดันหลังขนาดนี้ ก็ต้องไปแล้วแหละ

เวลาพวกเราอยู่ด้วยกันสองคนแบบไม่มีกล้องและไม่มีมือถือมาจ่ออยู่ ผมรู้สึกว่าผมปล่อยตัวให้เล่นกับน้องมันได้ง่ายกว่า 

ไม่ต้องมีคนมาชงมาจิ้น ไม่ต้องเกร็งกับความคาดหวังของใคร ๆ ไม่ต้องสนใจว่าจะมีใครมาตั้งคำถามหรือสงสัยว่ามันเป็นแฟนเซอร์วิสหรืออะไร

ในช่วงเวลาแบบนี้ก็คือเราแค่สนิทกันในแบบที่เราสบายใจก็เท่านั้น เป็นคนสองคนที่อยู่กันแบบเงียบ ๆ ได้โดยไม่เกร็ง อะไรแบบนั้น

พอผมอาบน้ำเสร็จออกมาก็เจอกันนั่งก้มหน้าก้มตาเล่นมือถืออยู่ สงสัยว่าจะได้ยินเสียงเปิดประตูก็เลยเงยหน้าขึ้นมามองผม

"เบบี๋สงสัยว่าเราหายไปไหน"

"ทำไม"

"กันไม่ได้อัพสตอรี่มาสองวันแล้ว" 

"อ้อ ตาบวม"

"ใช่ๆ"

"แต่กูไม่ได้ลงเป็นปกตินะ"

"ขนาดไปเกาหลียังไม่ค่อยจะลง"

"ขี้เกียจ"

"เป็นไงบ้าง ไม่เห็นเล่า"

"ก็เที่ยวปกติ ที่ที่มึงคงไปมาจนพรุนแล้ว"

"มันก็ต้องมีอะไรบ้าง"

"นึกไม่ออก"

"หรอ"

"อื้ม"

"แต่สนุกใช่มะ"

"ก็ดี"

"พูดน้อยจังวะ"

"ไม่มีไร ก็เที่ยวกับเพื่อนกับแฟนปกติ"

".. อ๋อ .... ป่ะ ไปซื้อของกัน" แล้วเจ้าตัวก็เดินไปจัดการใส่รองเท้ายืนรอหน้าประตูเสร็จสรรพ

กันเป็นคนอ่านยาก

เหมือนจะง่าย แต่ก็ไม่

บางทีก็นิ่ง บางทีก็ยิ้ม และหลาย ๆ ทีก็ยิ้มๆๆๆๆ เป็นเด็กสดใสซุกซนส่งพลังบวกโดยธรรมชาติ ก็เลยไม่อยากจะคิดว่าบางครั้งมันแอบเอารอยยิ้มมากลบเกลื่อนอะไรบางอย่างภายในบ้างหรือเปล่า

หน้านิ่ง ๆ ของมันตอนนี้น่ากังวลกว่าช่วงที่ทำเสียงดุ ตาโตซะอีก

ผมก็อยากเห็น อยากรู้จักแง่มุมอื่นของน้องมันมากกว่านี้เหมือนกัน 

ผมกับกัน เราแบ่งปันพื้นที่ความสุขร่วมกันมาเยอะ แต่พื้นที่ความทุกข์นั้น เราแบ่งปันกันน้อยเหลือเกิน

แม้กันจะไม่เหมาะกับความเศร้า และผมก็รู้ว่ามันโตพอที่จะจัดการกับเรื่องต่าง ๆ ด้วยตัวเอง

เอื้อมมือไปขยี้ผมกันเล่น แล้ววางมือไปบนไหล่เล็กบอบบาง

[TBC]

Cover photo credit by GMMTV

Photo credit: รูปรองเท้าจาก twitter ssinesand 

ออฟกันมี sticker line ด้วยนะคะ ขยันขายมากอะเอาจริง ๆ ราวกับเป็น gmmtv crew มาเอง 555555 ไปค่ะ ??? OFF-GUN https://line.me/S/sticker/1559387    

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาก ๆ ค่า ติชมได้นะคะ -ll-