ปีแสง
คือชื่อเรียกของ 'ระยะทาง' ไม่ใช่ 'ระยะเวลา'
มันหมายถึง หน่วยของระยะทางที่แสงใช้ในการเดินทางในเวลา 1 ปี
พูดง่าย ๆ ก็คือ แสงเดินทางด้วยความเร็ว 299,792 กิโลเมตร ต่อ วินาที หรือ 9 ล้านล้านกิโลเมตร ต่อ ปี
แสงวิ่งเร็วจนผมรู้สึกเหนื่อยแทนเลยครับ แค่คิดก็หอบแล้ว...
.
.
.
"มองดาวตั้มชัยอยู่หรอป่าปี๊"
เสียงของคนตัวเล็กดังมาจากข้างหลัง ผมไม่ได้หันกลับไปมอง แต่ยังคงจ้องมองขึ้นไปบนฟ้ากว้าง
"ไม่เห็นสักดวง"
ฟ้ากรุงเทพจะเห็นอะไร ทั้งไฟจราจร ป้ายโฆษณา ตึกรามบ้านช่องที่เปิดไฟยี่สิบสี่ชั่วโมง คนกรุงเทพไม่ได้มีสิทธิ์ในการครอบครองความงามบนท้องฟ้าหรอกครับ น่าเสียดาย
"วันนี้พระจันทร์ดูโต๊โต" คนตัวเล็กพูดขึ้นและมายืนข้าง ๆ ผม
"วันนี้มี Super Moon นะ"
"ไม่ยักกะรู้ว่าป่าปี๊มีความโรแมนติก" พูดด้วยน้ำเสียงคิกคักแบบน่าผลักตกระเบียง
แต่น้องก็พูดถูก ผมไม่ใช่คนโรแมนติก วันนี้ผมแค่รู้สึกอ่อนไหว เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ง่ายดายอย่างที่ผมแสดงออก มันก็จำเป็นต้องใช้เวลาเยียวยาอยู่เหมือนกัน
7 ปี
ไม่ใช่ระยะเวลาสั้น ๆ
เราห่างกันแค่ 3,135 กิโลเมตร
แต่ความสัมพันธ์ในเวลานี้ อาจสูงถึง 3,135 ปีแสงก็เป็นได้
"ดาวตั้มชัยอยู่ตรงไหนอะป่าปี๊" คนตัวเล็กยังเจื้อยแจ้วไม่หยุด
"ทัมเชี่ยลเว้ย"
"ฮ่าๆ ทัมเชี่ยลก็ได้ อยู่ตรงไหนล่ะ"
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นแท็ก ๆ มายังไม่ได้ดูเลย"
"อ้าว งั้นหาแป๊บ" กันวิ่งเข้าห้องไปหยิบมือถือ แล้วก็ก้มหน้าก้มตาหาข้อมูล ส่วนผมก็หันกลับไปมองพระจันทร์ดวงโตอีกครั้ง
จะว่าไป ไม่ได้มองดูท้องฟ้าแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ..
'ให้โอกาสตัวเอง ให้เวลาได้พิสูจน์ละกันนะ'
คือคำพูดทิ้งท้ายของเธอคนนั้น
ผมเข้าใจความหมายของประโยคนั้นทุกอย่าง
ให้โอกาสตัวเอง...กับคนข้าง ๆ คนนี้... งั้นสินะ
ถึงผมจะยืนยันตัวเองว่ามันไม่ได้มีอะไร แต่เธอก็ยังคงยืนยันที่จะเชื่อแบบนั้น
'ถ้าเธอได้มองเห็นตัวเธอเองเหมือนที่เราได้เห็น เธอจะไม่พูดแบบนี้ '
และการถกเถียงกันเป็นสิบเป็นร้อยครั้ง จบลงที่ตรงนั้น
"ป่าปี๊ เจอแต่ในนี้ แต่ของจริงอยู่ตรงไหนไม่รู้อะ"
น้องยื่นหน้าจอมือถือที่ปรากฎพิกัดดาว TUMCIAL ที่เบบี๋ตั้งชื่อดาวมาให้ดู ไม่รู้ต้องขอบคุณมากแค่ไหนที่ทำอะไรให้เยอะแยะขนาดนี้
"ลองซูมถอยออกมาได้เปล่า"
"ดูไม่รู้เรื่องอะ 55555555"
"เออว่ะ เล็กจิ๋วนึงเหมือนตัวมึงเลย"
“ป่าปี๊!” ทำหน้างุ้ยแล้วก็สะบัดตูดเข้าห้องไปเรียบร้อย
“อ้าว งอน ๆ โอ๋นะ”
“ไม่ต้องมาโอ๋” เสียงงอนขนาดนั้นก็ต้องตามเข้าห้องไปอะดิ เฮ้อ
“พี่หิวอะ” พูดไปเรื่อยแหละตอนนี้ แต่ช่วงนี้ต้องฟิตหุ่น ก็เลยกินข้าวเย็นไปนิดเดียวจริง ๆ นั่นแหละ
“ก็หาไรกินดิ บอกกันแล้วหายหิวหรอ”
“โหย เกรี้ยวกราดเว่อร์”
"ไม่ต้องมากวน กันกลับดีกว่า"
"เดี๋ยวดิ" ถึงกับต้องรั้งไว้ด้วยการดึงที่หลังคอเสื้อย้วย ๆ นั่น
"ป่าปี๊! เดี๋ยวเสื้อขาด"
อาการของกันแบบนี้เรียกงอนเล่น ๆ คือทำท่าเหมือนอยากจะให้ตามใจ แต่ถ้ายังไม่ตามใจอีก ก็จะงอนจริง ๆ แล้วนะ อะไรทำนองนี้
"เบื่ออะ" ผมพูดไปตามที่คิด
"... ไปขับรถเล่นกันมะ"
"หื้ม อารมณ์ไหน" ละที่สำคัญ เราเพิ่งจะกลับมาจากห้างด้วยซ้ำ
"ไปลองรถใหม่"
"อ๋อออ เอาสิ" ไปก็ไป อยู่ห้องก็เบื่อ
.
.
.
"ให้พี่ขับให้มั๊ย" ผมถามเมื่อเรามาถึงรถหรูป้ายแดง
"ไม่เป็นไร วันนี้กันขับให้"
"กลัวรถเป็นรอยก็บอก"
"ไม่ใช่ซะหน่อย กันใจดีให้ป่าปี๊ไม่เหนื่อยหนึ่งวัน"
คำพูดเจื้อยแจ้วนั่นอดทำให้ผมยิ้มไม่ได้ น้องรู้ น้องเข้าใจทุกอย่างแม้จะไม่ได้พูดอะไรถึงเรื่องนั้นเลยก็ตาม
ช่วงเวลาที่ทุกคนเวียนเทียนเสร็จแล้วกลับบ้าน รถบนท้องถนนจึงน้อยลงไปมากแล้ว กันขับรถไปเรื่อย ๆ ไม่มีจุดหมายที่ชัดเจน รถใหม่ เครื่องแรง น้ำมันเต็มถัง ถึงไหนถึงนั่น
"พระจันทร์ดวงใหญ่จริง ๆ ด้วย มันเรียกว่าอะไรนะ" กันพูดขึ้นตอนที่รถขับเข้าไปในทิศทางที่เห็นดวงจันทร์เด่นชัด
"Super Moon พระจันทร์ที่กลมดิกทั้งดวง"
"อ้าว แล้วปกติไม่กลมหรอ"
"ปกติก็กลม แต่มันจะมีแบบกลมชัด ๆ ทั้งวง กับกลมจาง ๆ อะไรแบบนั้น"
"อ๋อ แปลกดี"
ผมเอนเบาะลงอีกนิด แอร์เย็น ๆ ทำให้รู้สึกง่วงหน่อย ๆ
เสียงเพลงป๊อปอะคูสติกที่เปิดอยู่แล้วทำให้หนังตาเริ่มหย่อน
♪ เธอทำให้ฉันรู้และเข้าใจคำว่าสองเรา
ไม่ว่าจะร้อนหรือว่าจะหนาวก็ไม่กลัว
มีเธอที่รักข้างในจิตใจ
ให้ฉันก้าวเดินต่อไปต่อจากนี้ ♪
"ป่าปี๊ง่วงหรอ"
"อื้อ นิดหน่อย"
"งั้นนอนไปเลย ถึงแล้วกันบอก"
"นี่จะไปไหนหรอ"
"ไม่รู้ เจอตรงไหนน่าจอด เดี๋ยวจอด นอนเลย ๆ"
"ไม่เป็นไร อยู่เป็นเพื่อน อุตส่าห์มาขับรถเล่นทั้งที"
"ป่าปี๊นอนไป"
"ไม่เป็นไร"
"กันบอกให้นอน"
"ดื้อจังวะ ก็บอกว่าไม่เป็นไร"
"ป่าปี๊.."
"ว่าไง"
"ป่าปี๊จะอ่อนแอกับกันบ้างก็ได้ รู้มั๊ย"
"...."
สัมผัสอ่อนโยนของมือน้อย ๆ ที่ทาบทับลงมาที่มือของผม ให้ทั้งความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยและไว้วางใจ
"พักก่อนเถอะ เดี๋ยวถึงแล้วกันปลุก"
ผมตัดสินใจปิดเปลือกตาลงอย่างว่าง่าย แต่สมองไม่ได้หยุดพักตาม ทั้ง ๆ ที่ปกติแล้วผมเป็นคนที่หัวถึงหมอนปุ๊บก็เครื่องดับทันที
'ความรักของเธอ มันหมายความว่าอะไรหรอ'
'ทำไมมาถามอะไรยังงี้ เราคบกันมา 7 ปีแล้วนะ'
'นั่นน่ะสิ คบกันมาตั้ง 7 ปี แต่มีเวลาให้กันแค่ 7 วัน'
'นั่นก็เกินไป เราก็ต้องทำงานเธอก็รู้'
'ใช่ เพราะเรารู้ไง เพราะเรารู้ว่าเธอจะเลือกงานก่อนเราเสมอ'
คำพูดเหล่านั้นยังคงวนเวียนในหัวผมอยู่ตลอด
ถึงแม้จะก่ำกึ่งระหว่างเจ็บปวดกับรู้สึกผิดปะปนกันไป
ระยะเวลา ไม่เท่ากับ ระยะทาง
นั่นสินะ
"กัน"
"อ้าว ไม่หลับหรอ"
"ทุกวันนี้สนุกมั๊ย"
"หา ถามอะไรอะป่าปี๊"
"ตอบสิ"
"ก็สนุกสิ สนุกทุกวันเลย ทำไมหรอ ป่าปี๊ไม่สนุกหรอ"
"สนุกสิ สนุกมาก สนุกจนไม่ได้สังเกตอะไรเลย"
"ยังไงอะ งง"
ผมเองก็อาจจะเข้าใจผิดมาตลอดก็ได้
ที่คิดว่าความรักขึ้นอยู่กับระยะเวลาและความผูกพัน
แต่มีคนตั้งมากมายที่พบว่า แท้จริงแล้วความรักสำคัญที่ระยะทาง
"กัน ไปจอดรถใต้สะพานนั่นที"
"อ้อ ได้ ๆ"
กันจอดรถเข้าเทียบใต้สะพานใหญ่ ผมก็ไม่รู้ว่าเราอยู่กันที่ไหน แต่ผมแค่อยากออกมาสูดอากาศเข้าปอดนิดหน่อย
"ว้าว ตรงนี้พอมีดาวด้วยแฮะ"
ผมเลยเงยหน้ามองตาม มีดาวจริง ๆ ด้วย ดวงไหนคือ TUMCIAL กันนะ
"ทัมเชี่ยลอยู่ตรงนั้น" ราวกับอ่านใจได้ กันพูดและชี้มือขึ้นฟ้า
"รู้ได้ไง"
"ก็ถ้ากันบอกว่าใช่ ก็ใช่แหละ"
ผมอดหัวเราะไม่ได้ ง่ายดี ชีวิตกับคน ๆ นี้มันง่ายดีจัง "ดวงไหนนะ"
"นั่น ๆ ที่กำลังกะพริบ"
มีดาวเป็นล้านดวงที่กำลังกะพริบ แต่ผมก็พยักหน้าตอบรับ ดาวทุกดวงที่กำลังกะพริบคือดาวทัมเชี่ยล ผมจะเชื่อแบบนั้น
"แล้วเมื่อกี้ที่ถามในรถ คืออะไรอะ"
"ยังไม่ลืมอีก"
"ก็มันฟังดูน่าสนใจ"
"แค่เพิ่งเข้าใจว่า เป็นแบบนี้ก็ดีนะ.. ชัดเจนแล้ว"
"งงอะ"
"ขี้งงจังเราอะ"
"อ้าว"
"มานี่ดิ๊"
"อะไร"
ผมไม่ได้รอให้น้องเดินเข้ามาหา แต่เลือกที่จะดึงแขนน้องเข้ามาหาตัวแล้วสวมกอดเบา ๆ กันดูตกใจในตอนแรก แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน ผมกระชับแขนรอบตัวกันแล้วนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
"ขอบคุณ"
ขอบคุณที่อยู่ข้างกันมาตลอด
ขอบคุณที่เป็นไอ้ดื้อที่ไม่ยอมแพ้กับคนแบบพี่
กันเป็นของขวัญที่ดีที่สุดเลย
"ขอบคุณจริง ๆ"
.
.
.
[END]
Cover Photo Credit by ไม่มีเครดิตในรูป แต่น่าจะเป็นพี่ ๆ สตาฟ GMMTV สักคน
Song credit: ของขวัญ by musketeers
อาจจะไม่ค่อยเข้ากับมู้ดด้อมช่วงนี้ ขออภัยค่ะ 5555555
สารภาพว่าต่อตอนหลักไม่ได้แล้ว มองไม่เห็นความลังเลในสายตาป่าปี๊แล้ว จะว่าขี้ชิปก็ได้แหละ ฮือออ
Dedicated to all moments : #สิ่งที่ไม่เคยรู้สึกก็ได้รู้สึก #ชัดเจนแล้ว #bestpartnerของผม และอื่น ๆ อีกมากมาย *น้ำตาไหล*
Edited 11/04/2019
อธิบายเพิ่มเติมค่ะ
"ปีแสง" เป็นหน่วยที่ใช้บอก 'ระยะทาง' แต่ก็มีความสัมพันธ์กับ 'ระยะเวลา' แบบตามกัน (relative)
หมายถึง ระยะทางที่แสงใช้ในการเดินทางในเวลาต่อปี
เช่น ภาพถ่ายหลุมดำ ที่อยู่ห่าง 53 ล้านปีแสง
แปลว่า เราเห็นภาพหลุมดำนี้ ก็เพราะแสงเดินทางมาถึงตาเราโดยใช้เวลาเดินทาง 53 ล้านปี ด้วยระยะทาง 53 ล้านปีแสง (3 แสนกิโลเมตรต่อวินาที คูณ 60 วินาที คูณ 60 นาที คูณ 24 ชั่วโมง คูณ 365 วัน คูณ 53 ล้านปี.. มีหน่วยเป็นกิโลเมตร)
ขออภัยหากให้ข้อมูลที่อาจสร้างความเข้าใจผิดนะคะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in