1. ปัญหาทางด้านการเขียนของผมนั้น ส่วนใหญ่จะมาจาก 'ความพยายามที่จะแสดง' ล้วนๆ จะแสดงถึงข้อมูลที่บากบั่นหามาให้ครบถ้วนบ้าง จะแสดงถึงความสามารถในการเชื่อมโยงข้อมูลของตนบ้าง หรือจะแสดงว่าตนเองมี 'ท่าทางร่ายรำ' ที่สวยงามอย่างไรบ้าง ซึ่งทั้งหมดนี้ต่างเป็นอุปสรรคต่อการเขียนแบบตรงไปตรงมาทั้งสิ้น
.
2. หลายครั้งที่เรามีประเด็นที่ชัดเจนแล้ว แต่ว่าเราอยากไปเริ่มในที่ไกลๆ เพื่อวางพื้นที่ในการเขียนให้เต็ม หรือเพื่อแสดงคู่ขนานของเหตุการณ์ได้ด้วยการเปรียบเทียบ แต่ปัญหาที่มักเกิดขึ้นคือเรามี Stamina ไม่เพียงพอที่จะกระทำการนั้นให้สำเร็จ นั่นคือ หมดแรงก่อนเขียนจบ ทำให้เขียนแล้วกลายเป็น หัวโต - หางลีบ
.
3. การเขียนอย่างตรงไปตรงมานั้นอาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เป็นการใช้พื้นที่อย่างมีคุณค่ามากที่สุด ส่วนใหญ่แล้วเวลาเขียนใหม่ๆ จะกังวลว่าถ้าเขียนอย่างตรงไปตรงมาแล้วจะ 'ถม' พื้นที่คอลัมน์ได้ไม่เต็ม (นั่นคือ เขียนได้แป๊บเดียวไม่เกิน 500 คำก็เกินเรื่องที่จะพูด) แต่พอได้เขียนจริงๆ ก็จะรู้ว่า ถ้ามีเรื่องจะพูด และเป็นเรื่องที่เราชัดเจนในสมอง ยังไงก็เขียนให้เต็มได้
.
4. ความสามารถในการเชื่อมโยงข้อมูล ท่าทางร่ายรำ ฯลฯ นั้นเป็นสิ่งที่ควรให้มันออกมาเองโดยธรรมชาติ อย่าไปพยายาม ยิ่งพยายามจะยิ่งฝืน แล้วไม่ใช่ว่าคนอ่านไม่เห็น คนอ่านเขาก็เห็นว่าตาคนนี้กำลังอวดท่าร่ายรำอยู่ ตาคนนี้กำลังพยายามในการเชื่อมจากจุดไปจุด ถ้าทำแล้วไม่เป็นธรรมชาติ (หรือถ้าไม่มีความสามารถพอที่จะเฟคให้ดูเป็นธรรมชาติ) ก็ขอให้เดินตรงๆ เดี๋ยวคาแรกเตอร์ของการเขียนมันก็ออกมาเอง
.
5. ข้อมูลที่หามาส่วนใหญ่ไม่ได้เชื่อมกับเรื่องที่จะเขียนหรอก หรือถ้าเชื่อม มันก็จะเป็นโครงร่างตาข่ายที่ใหญ่เกินไป อย่าเสียดายที่จะตัด ตัด ตัด ตัดออกจนเหลือเป็นเส้นที่ดีๆ ไอ้ความแตกกิ่งแตกก้านมันจะมาเองถ้าเขียนไปแล้ว 'รู้สึก'
.
6. รู้สึกว่าถ้าจะเขียนงานให้อ่านรู้เรื่อง ต้องรักษาสมดุลระหว่างการวางแผนกับการปล่อยวาง คือวางแผนไว้ได้ แต่อย่าให้มันชัดเจนจนดิ้นไม่ได้นัก ไม่งั้นมันจะแข็งไปหมด อ่านแล้วเหมือนอ่านโค้ดคอมพิวเตอร์ แต่ก็อย่าปล่อยวางมาก (โดยเฉพาะในเรื่องที่ตัวเองไม่แม่น) ไม่งั้นมันจะจบไม่ลง