วันก่อนดูหนัง ตัวละครวิ่งจ๊อกกิ้งคู่กัน ฝ่ายหนึ่งถามอีกฝ่ายว่า เธอเธอ เราวิ่งจ๊อกกิ้งแบบฟังเพลงไปด้วยไม่ได้เหรอ ทำไมต้องห้ามฟังเพลงด้วยล่ะ อีกฝ่ายบอกว่า เธอเป็นพวกที่อยู่กับความคิดตัวเองไม่ได้เหรอ พวกที่ฟังเพลงไปด้วยวิ่งไปด้วยนั่นน่ะ ดูจะอยู่กับความคิดตัวเองนานๆ ไม่ได้นะ มาลองคิดดูก็พอจะเห็นเส้นตรรกะของฝ่ายหลังเหมือนกัน (แต่ไม่เห็นด้วยทั้งหมด) ว่าความเงียบมักทำให้เราคิด ความว่างมักทำให้เราไม่เห็นอะไรอื่นเพราะไม่มีอะไรให้เห็น นอกจากตัวเอง
เมื่ออยู่กับตัวเอง ความคิดมันก็จะวนรอบเป็นฟีดแบ็กลูปไปเรื่อยๆ ซึ่งถ้าเป็นความคิดที่ดีก็ดีไป ถ้าเป็นความคิดที่ไม่คงที่ ก็อาจฟุ้งซ่านซ้ายขวาเหมือนน้ำกระฉอก แต่ถ้าเป็นความคิดที่ไม่ดี ยิ่งคิดซ้ำด้วยความกังวล มันก็อาจจะจินตนาการต่างๆ นานาไปในทางที่เลวลงไปเรื่อยๆ ด้วย
การอยู่กับตัวเอง อยู่กับความเงียบในวันที่จิตไม่นิ่ง จึงอาจไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนักสำหรับคนที่ยังควบคุมจิตให้นิ่งไม่ได้
กระนั้น การเลือกที่จะมีสิ่งเร้า สิ่งรบกวน อาจเป็นทางแก้ชั่วคราวสำหรับคนที่ไม่อยากฟังเสียงตัวเองชั่วขณะก็จริง แต่มันก็อาจเป็นตัวขัดขวางไม่ให้เรามีทักษะการอยู่กับตัวเองได้เหมือนกัน
บางคนวิ่งแบบไม่ฟังเพลงไม่ได้ บางคนทำงานนานๆ โดยไม่เปลี่ยนไปเล่นอินเทอร์เนตไม่ได้ บางคนก็ใช้ชีวิตโดยไม่ทำงานไม่ได้เลย ทั้งสามอย่าง เพลง อินเทอร์เนต และงาน มองให้เป็นสิ่งเร้าก็ได้ มองให้เป็นสิ่งรบกวนก็ได้
การวิ่งไปโดยมีสิ่งรบกวนอาจทำให้เราวิ่งถึงเป้าหมายก็จริง แต่มันคงไม่เหมือนการวิ่งโดยที่เรารับรู้ว่าเรากำลังวิ่ง - ไม่ใช่กับอะไรอื่น - นอกจากกับตัวเราเอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in