ความคึกคักของที่นี่ดำเนินมาจนถึงช่วงอาทิตย์ตกดิน โดยเฉพาะเหล่าบรรดาแก็งค์มอเตอร์ไซค์แต่คงไม่ใช่มาตั้งกลุ่มแว๊นซ์แบบบ้านเรา รวมไปถึงผู้คนที่ออกมาสร้างความคึกคักซึ่งไม่ได้มีเฉพาะนักท่องเที่ยวแต่ส่วนใหญ่กลับเป็นคนท้องถิ่นเสียด้วยซ้ำ

ตามสองข้างทางของถนนในแถบฟาร์มงูหลาว จะมีร้านนั่งกินที่เป็นร้านที่นั่งกินจริงๆ คือมีแค่โต๊ะ กับเก้าอี้เล็กๆที่แทบจะเหมือนนั่งยองๆกิน โดยมีวิวทิวทัศน์เป็นถนนและรถราวิ่งผ่าน คล้ายๆกับการนั่งกินอะไรที่ถนนคนเดินแต่ที่นี่เป็นถนนรถวิ่ง ถ้าจะให้เปรียบเทียบให้ดีขึ้นมาหน่อยก็คงเหมื่อนกับการดินเนอร์ริมทะเล เพียงแต่ดวงจันทร์คือแสงไฟ ชายหาดคือถนน เรือคือรถ เสียงคลื่นมาจากท่อมอเตอร์ไซค์

เท่าที่ผมเจอร้านอาหารข้างทางมาทั้งในประเทศและต่างประเทศ(พูดซะอย่างกะไปมาหลายประเทศ) ในแต่ละที่ก็จะมีเอกลักษณ์ไม่เหมือนกัน มันก็แน่นอนอยู่แล้วตามวัฒนธรรมของแต่ละท้องถิ่น มันทำให้เราเกิดการเรียนรู้ได้ไม่รู้จบ นี่ขนาดแค่เรื่องร้านอาหารข้างทางยังมีเรื่องราวหลากหลายในแต่ประเทศ หรือแม้แต่ประเทศเดียวกันก็ยังพอมีความต่างให้เห็น

ผมตั้งใจพักอยู่ที่ฟาร์มงูเหลาแค่คืนเดียว เนื่องจากอย่างที่ได้บอกไปว่าอีกสองคืนจะอาศัยนอนบนรถทัวร์ แต่คงเพราะพรหมลิขิตหรือไม่ก็เพราะการวางแผนผิด ทำให้ผมได้กลับมาพักที่นี่อีกแบบจำใจ ต้องใช้คำว่าจำใจแต่เพราะเหตุใดนั้นเดี๋ยวคงจะเล่าหลังจากนี้ 

เอาเป็นว่าวันและคืนแรกคงเหมือนกับที่ไปมาทุกที่คือพยายาม อยู่ กิน ชิน กับสถานที่ให้เสร็จสรรพ ก่อนจะเดินทางต่อไป