ผมนั่งปักหลักหาที่พักอยู่ที่ร้านฟาสฟู๊ดใกล้กับป้ายรถเมล์ที่เราเดินทางมาจากสนามบิน การหาที่พักในปัจจุบันค้นหาได้ค่อนข้างง่ายแค่มีอินเตอร์เนตในการค้นหา แต่การค้นหาห้องพักในเวลากระชั้นชิดแบบนี้ก็มีข้อเสียตรงที่ห้องพักที่รีวิวว่าดีและราคาถูกแน่นอนว่าถูกจับจองไปหมดแล้ว 

ผลลัพธ์จากการค้นหาโดยนักรีวิวทั้งหลายได้แนะนำว่าแหล่งรวมที่พักของ Backpacker ทั้งหลายจะอยู่แถวๆ “ฟาร์มงูเหลา” เหล่านักรีวิวเค้าเขียนมาแบบนี้ อ่านตอนแรกแล้วก็สะดุดเหมือนกัน เนื่องจากความเข้าใจแรกผมคิดว่าจะเป็นย่านที่พักใกล้กับฟาร์มงูจริงๆ คือโดยส่วนตัวผมเป็นคนกลัวงูมากมากอยู่แล้ว ถึงแม้จะเป็นแค่ทีพักใกล้ๆไม่ได้ไปนอนในฟาร์มงู ผมก็ยังคิดว่ามันจะไม่มีซักตัวเหรอที่หลุดออกมา 

ก่อนที่ผมจะจินตนาการไปมากกว่านี้ ผมเลื่อนไปตามแผนที่เจอข้อความในแผนที่ที่พออ่านได้ว่า “Phạm Ngũ Lão” ทำให้พอเข้าใจได้ว่ามันเป็นชื่อโซนที่ดันพ้องเสียงกับคำภาษาไทยพอดี แล้วบรรดานักรีวิวเค้าก็พร้อมใจเขียนให้เต็มยศว่า ฟาร์ม-งุ-เหลา ขอบคุณที่ไม่ต้องได้ไปนอนแถวฟาร์มงูของพี่เหลา

หลังจากได้ที่พักราคาประหยัดและค่อนข้างสะดวกสบาย ก็ถึงเวลาลองเดินเที่ยวแหละหาซื้อเสบียง แต่การจารจรตอนเย็นของที่นี่หนักหนากว่าตอนบ่ายๆที่มาถึง ภาพของกรุงเทพลอยเข้ามาอีกครั้ง ฉันยังหนีสภาพแบบนี้ไม่พ้นหรือนี่ อากาศอบอ้าว รถติดยาวเหยียด ไม่ต่างอะไรกับกรุงเทพ แต่ที่แถมมาคือเสียงแตรรถมอเตอร์ไซค์ที่ขยันบีบกันจนไม่แน่ใจว่าเป็นระบบบีบแตรอัจฉริยะที่แถมมากับรถของประเทศนี้หรือเปล่า

ในความเหมือนก็ยังมีความแตกต่างอยู่บ้าง ไม่งั้นการเที่ยวต่างถิ่นมันจะมีรถชาติได้อย่างไร คิดปลอบใจตัวเองพร้อมกับปาดเหงื่อไป