หลังจากลงเครื่องและเดินทางเข้ามาในตัวเมืองโฮจิมินห์ รู้สึกว่าบางอย่างแอบคล้ายกรุงเทพทั้งเรื่องสภาพอาการและการจารจรที่ค่อนข้างวุ่นวาย แต่สิ่งที่เพิ่มเติมมาผมรู้สึกได้ถึงความสะอาดและระเบียบวินัยของที่นี้

แน่นอนว่าที่นี่มีมอเตอร์ไซค์เยอะกว่าในกรุงเทพแต่เท่าที่ผมเห็นเกือบทุกคันสวมหมวกกันน็อค อีกทั้งบางแยกใหญ่ๆไม่มีแม้กระทั่งไฟเขียว ไฟแดง แต่ก็ยังไม่มีอุบัติเหตุให้พบเห็น รวมถึงผู้หญิงเวลาขับมอเตอร์ไซค์ถ้าใส่กางเกงสั้นหรือกระโปรสั้น เค้าจะมีผ้าที่เป็นกระโปรงยาวๆ ใส่ทับอีกทีเวลาขับขี่เจ้าสองล้อพวกนี้

แต่การข้ามถนนโดยเฉพาะนักท่องเที่ยวที่มาครั้งแรกอย่างผม ต้องแอบอาศัยเจ้าเจ้าถิ่นเพื่อข้ามถนนเนื่องจากที่มี่ค่อยไม่มีสัญญาณไฟจารจรให้คนข้าม ถึงแม้ผมจะเซียนการวิ่งข้ามถนนจากเมืองกรุงมาขนาดไหน มาถึงที่นี่ก็ต้องกลับมาศึกษาจังหวะการข้ามใหม่ โดยอาศัยจากพี่เจ้าถิ่นนำทาง พี่เค้าไปตอนไหนถึงค่อยตามตูดไป แต่ถ้าตามตูดไม่ดีมอเตอร์ไซค์ก็พร้อมจะพุ่งเข้ามาเสียบพร้อมกับเสียงแตรอันดังสนั่น

หลังจากตั้งหลักได้ผมก็เริ่มหาที่พักเนื่องจากว่าการมาทริปเวียดนามครั้งนี้ไม่ได้มีการวางแผนการเดินทางล่วงหน้ามาเลยว่าจะพักที่ไหนยังไง นอกจากแผนคร่าวๆว่าคืนแรกจะนอนในโฮจินมินห์ ส่วนคืนที่สองและสามจะอาศัยนอนบนรถทัวร์ระหว่างเส้นทางโฮจิมินห์ไปกลับเมืองดาลัดเพื่อประหยัดค่าโรงแรม แต่ก็ไม่นึกว่าแผนการประหยัดแบบนี้จะส่งผลให้เกิดความลำบากที่ผมต้องเผชิญในอีกสองสามวันข้างหน้า 

ยังไงซะมันก็ได้ประสบการณ์ใหม่อีกแบบหนึ่งหลังจากที่ไปเที่ยวแบบการเดินทางแบบสะดวกและวางแผนแน่นอนที่ญี่ปุ่นมาแล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยไล่เรียงกันดูว่าผมเจออะไรบ้างในทริปครั้งนี้ที่บ้านลุงโฮ