วันที่เขาก้าวขาแตะโรงเรียนมัธยมวันแรกกับวันจบการศึกษามันเหมือนกับการเข้าไปวิ่งเล่นตอนเช้าแล้วตอนเย็นก็ต้องไป เวลาผ่านไปเร็วเช่นนั้นแต่ความรู้สึกของเขามันยังคงค้างเติ่งอยู่กับชั่วขณะแห่งความสุขสรรค์แม้ในความเป็นจริงกาลเวลาพาเขาเข้าใกล้ชีวิตมหาลัยฯเต็มที กว่าจะรู้ตัวก็เปิดเทอมวันแรกในที่แห่งใหม่ร้างไร้บรรยากาศคุ้นเคยความรู้สึกของเขามันเป็นแค่เพียงนิทรรศการหนึ่งในช่วงปิดเทอมที่ยาวนานของมัธยมอีกสักพักก็ได้กลับไปห้องเรียนมัธยมเหมือนเดิม เดี๋ยวเขาคงได้กลับไปนั่งริมหน้าต่างโง่ๆเล่นมุกบ้าบอกับเพื่อนที่ชวนหลับในสองคาบตอนเช้า แกล้งเอาหัวฟุบลงบนแขนที่พาดอยู่บนโต๊ะเรียนซึ่งเต็มไปด้วยอักขระแห่งประวัติศาสตร์รุ่นสู่รุ่นเพื่อที่จะได้ชำเลืองตาไปทางคนที่เขาแอบปลื้ม แต่มันไม่มีอีกต่อไปมันกลายเป็นอดีตที่ไม่อาจหวนคืนเหมือนสายน้ำที่พัดพาไปแม้จะย่ำอยู่ในแม่น้ำเดิมสักกี่คราน้ำก็ไม่มีวันหยุดนิ่ง

กว่าเขาจะรู้ตัวชีวิตมหาลัยฯก็ล่วงเลยไปเป็นปี เขาเริ่มรู้สึกชินชากับชีวิตแบบนี้แต่ขณะเดียวกันเขาก็ยังคงรอ รอวันที่โรงเรียนมัธยมเขาจะเปิดเทอมอีกครั้งแม้เขาจะยังคงรอวันนั้นอยู่แต่เขาก็รู้ดีว่าทุกอย่างมันผ่านแบบไม่มีวันหวนคืน เขาไม่สามารถคว้าเกี่ยวสิ่งใดไว้ได้แม้เป็นสิ่งที่เขาต้องการที่สุดเขาก็ปล่อยมันหลุดมือไป วัยฝันของเขาจบลงอย่างไร้เส้นชัยที่เขารู้สึก ความว่างเปล่าเป็นสิ่งเดียวที่เขาคว้ามาได้ ความว่างเปล่า ว่างเปล่า