แปะ...แปะ....แปะ...

หยดน้ำสีแดงสดค่อยๆไหลลงสู่พื้นธรณีเป็นจังหวะ เสียงหอบหายดังและรุนแรงปานจะขาดใจดังไปทั่วพงไพรยามค่ำคืน แสงจากจันทราส่องกระทบกับร่างของชายหนุ่มที่กำลังนั่งพิงต้นไม้อย่างเหนื่อยล้า เลือดสีแดงสดค่อยๆเกาะไปตามปลายผมสีเทาสว่างและใบหน้าหล่อเหลาก่อนจะร่วงลงไปสู่พื้นดิน

“อึก….แฮ่ก....อั้ก!”

เลือดสีแดงสดทะลักออกมาจากปากบางซีดเป็นจำนวนมาก ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อ...ต้องตายแน่ๆเลย...ทรมาณ...มัน ทรมาณเกินไป

“…ไอริ!!”

ดวงตาสีอำพันสว่างที่หลายๆคนมองว่ามันช่างเป็นแววตาที่มุ่งมั่นและนิ่งสงบหันไปมองทางต้นเสียงทุ้มคำรามอันคุ้นเคย ผมสีแสดอันเป็นเอกลักษณ์ทำให้รู้ทันทีว่าเป็นใคร...

“เจ้าไปโดนอะไรมา?...เฮ้ ไอริทำใจดีๆไว้ก่อน”

มือหนาใต้ถุงมือสีเขียวเข้มจับใบหน้าเปียกไปด้วยเลือดให้เงยขึ้นมาสบตากันดวงตาสีน้ำตาลแข็งกร้าว ดวงตาสีอำพันสว่างมองกลับมาอย่างเหม่อลอย...ราวกับกำลังไม่ได้สติ ก่อนที่เปลือกตาสีมุกจะค่อยๆปิดลง และเข้าสู่ห้วงนิทรา...



ผ้าสีขาวสะอาดบัดนี้กลับชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสดถูกโยนลงไปยังกะละมังที่เต็มไปด้วยน้ำสีแดงจางๆ อดีตองค์ชายแห่งทะเลทรายมองร่างนักรบที่อยู่ในห้วงนิทราบนเตียงนุ่มสีขาวสะอาดก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“พอข้าไม่อยู่ด้วยก็เป็นแบบนี้ซะตลอด...”

ร่างกำยำทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงหรู มือสากเอื้อมไปเสยผมสีเทาสว่างอย่างเบามือ ก่อนจะล้มตัวลงไปนอนข้างๆนินจาหนุ่มที่กำลังนอนหันหลังให้ชายหนุ่มร่างกำยำ แขนแกร่งค่อยๆสอดมือเข้าไปกอดเอวคอดมีกล้ามเนื้อแล้วดึงเข้ามาชิดกับตนเอง

ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มจ้องมองผมสีเทาสว่างพลางคิดอะไรบางอย่างเรื่อยเปื่อย....

“เฮ้อ…”

เปลือกตาสีเข้มค่อยๆปิดลงก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ปล่อยให้ทั้งห้องมีเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงหายใจของชายหนุ่มทั้งสอง



“เมื่อวานเจ้าไปโดนอะไรมา? ทำไมถึงไปอยู่ในป่าในสภาพแบบนั้น...”

มูราจมองไอริด้วยสายตาหงุดหงิดเพราะเจ้าของเรือนผมสีเทาสว่างเอาแต่มองออกไปยังนอกหน้าต่างไม่ยอมหันกลับมามององค์ชายหนุ่มเลย...

“หยุดยั่วโมโหสักที...”

ร่างสูงสถบเบาๆ มือแกร่งยื่นไปกระชากผมหน้าม้าสีเทาอ่อนก่อนจะดึงให้ใบหน้านิ่งสงบหันกลับมามองตนเองด้วยอารมณ์คุกรุ่น

“ใจเย็นๆก่อนซิ...”

มือหยาบซีดของไอริรีบปัดมือหนาออกอย่างรวดเร็วเพราะความเจ็บ ก่อนจะขมวดคิ้วไม่พอใจและมองไปยังชายหนุ่มเจ้าของผมสีแสด

“ข้าก็แค่ไปรบมา...”

“กับบัตเตอร์ฟลายสุดที่รักของเจ้านะหรอ? ปกป้องมันมากหละสิ ยัยนั้นไปทำอะไรให้เจ้าหลงมาหละ”

“มูราจ!! อย่าไปว่าเธอแบบนั้นสิ”

คำพูดนั้นยิ่งยั่วอารมณ์โมโหของมูราจ เหมือนกับราดน้ำมันใส่ไฟร้อน ชายหนุ่มเจ้าของผมสีแสดอันเป็นเอกลักษณ์จิ๊ปากก่อนจะจับคอเสื้อของนักรบหนุ่มแล้วดึงขึ้นจนนินจาหนุ่มลอยขึ้นเหนือพื้น

“อึ้ก!!”

“ไม่เข็ดรึไง? ลืมไปแล้วรึไงว่าเจ้าคือ’ของข้า’”

แขนแกร่งเหวี่ยงร่างของนักรบหนุ่มใส่เตียงขนาดใหญ่จนเกิดเสียงกระทบดังทั่วห้อง ใบหน้าที่มักจะเรียบนิ่งอยู่ตลอดกำลังทำสีหน้าหวาดกลัว...ยิ่งปลุกอารมณ์ดิบในตัวของจักรพรรดิหนุ่มมากกว่าเดิม...เหมือนได้เอาชนะคนตรงหน้า...

“ต้องให้ข้าสั่งสอนอีกใช่ไหม...”

“มะ…ไม่เอา!! ออกไป!!...”

มูราจรีบตามขึ้นไปบนเตียงใหญ่อย่างรวดเร็วก่อนจะพยายามจับมือทั้งสองข้างของไอริไว้ เชือกสีแดงสดที่ใช้พันโอบิขาวถูกดึงออกอย่างรุนแรง ก่อนที่จะนำมามัดมือทั้งสองข้างของนักรบหนุ่มอย่างแน่น

ขาแกร่งใต้กางเกงสีน้ำเงินเข้มพยายามจะดันร่างของอดีตกษัตริย์แห่งอาณาจักรทะเลทรายหนุ่มออก แต่ก็ไม่สำเร็จ มือหยาบกร้านคว้าข้อเท้าซีดไว้ก่อนจะจับกดลงกับเตียงใหญ่จนแทบจมลงไปกับฟูกนุ่ม

“เจ็บ…”

ฟันคมกัดริมฝีปากล่างเพื่อกลั้นความเจ็บปวดจากเชือกสีแดงที่เสียดสีกับข้อมือทั้งสองไปมาจนเกิดรอยแดงตัดกับผิวสีขาวซีดจนหน้ากลัว ขาทั้งสองข้างที่ถูกกดอย่างรุนแรงก็รู้สึกปวดไปหมดจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา

“…อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้...”

ดวงตาสีอำพันสว่างเสมองไปทางอื่นอย่างเจ็บใจ ใบหน้าเรียบนิ่งทำได้แค่เพียงพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะค่อยๆผ่อนแรงและนอนนิ่งๆปล่อยให้ร่างที่คร่อมตนอยู่ทำตามใจชอบ

เสื้อผ้าเนื้อดีถูกถอดออกจนกระจัดกระจายทั่วเตียงใหญ่ ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศประทะเข้ากับผิวเนียนซีดมีกล้ามเนื้อจนสะดุ้งเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาของจักรพรรดิหนุ่มค่อยๆก้มลงมาใกล้หมายที่จะฝากรอยดูดซ้ำไว้ที่ลำคอระหงแต่ก็ถูกมือทั้งสองที่ถูกมัดไว้ด้วยกันห้ามเสียก่อน

“จะดันหน้าข้าออกทำไม?”

“…แกะเชือกออกให้ข้าก่อนสิ...”

ร่างสูงถอนหายใจเบาๆก่อนจะจุมพิตที่มือหยาบกร้านจากการจับอาวุธบ่อยครั้ง ลิ้นร้อนไล่เลียไปตามนิ้วเรียวยาวจนคนถูกรุกรานสะดุ้งอย่างรุนแรง

“มะ มูราจ!! ทำอะไรของท่าน หยุดนะ!!”

“ทำตามที่เจ้าขอแล้วมันจะเป็นการทำโทษยังไง? เพราะฉะนั้น ไม่ มี ทาง...”



“อึก…"

ใบหน้าที่มักจะเรียบนิ่งและเคร่งขรึมซบลงกับผ้าปูที่นอนขาวสะอาดด้วยสีหน้าทรมาณ

"ไม่ร้องหน่อยรึไง?..."

"ฮึก...ไม่ อ๊ะ!!..."

มูราจจิ๊ปากเบาๆก่อนจะดึงข้อมือซีดที่มีรอยแผลจากการเสียดสีกับเชือกอยู่ สะโพกหนากระหน่ำแรงเข้าไปมากกว่าเดิมจนนักรบหนุ่มเผลอส่งเสียงประหลาดออกมา

เรือนผมสีเทาสว่างสะบัดไปมา ความเสียวซ่านจากการกิจกรรมลามกแล่นขึ้นหัวจนทำให้ไม่หลงเหลือสมาธิ

"ซี้ด...ปฏิเสธแต่มีอารมณ์ร่วมเนี่ยนะ?"

มือสากอีกข้างยื่นไปจับความเป็นชายของคนใต้ร่าง นิ้วโป้งหนาจงใจกดไปที่ส่วนปลายอย่างรุนแรง ยิ่งทำให้แก่นกายในมือกระตุกมากกว่าเดิม

ร่างขาวซีดถูกพลิกให้หันกลับมานอนหงาย สะโพกเล็กถูกยกขึ้นสูงกว่าเดิมจนเห็นส่วนที่กำลังประสานกันอยู่นิ่งทำให้ใบหน้าชื้นเหงื่อแดงมากกว่าเดิม

"แฮ่ก...อ๊ะ เหนื่อย...เหนื่อยแล้ว พอทีเถอะ"

นิ้วเรียวยื่นไปแตะที่หน้าท้องมีกล้ามเนื้อหวังจะลดแรงราคะ แต่ตรงกันข้าม มันกลับยิ่งปลุกอารมณ์ดิบและความต้องการมากกว่าเดิม

เสียงครางและหอบหายใจประสานดังไปทั่วห้องกว้าง ยิ่งสะโพกหนาขยับเร็วมากเท่าไหร่ เสียงเฉอะแฉะน่าอายก็นิ่งดังขึ้นมากว่าเดิม

"อ๊ะ...อ้า!! บะ เบาๆ.."

มูราจไม่ได้สนใจเสียงท้วงของนักรบหนุ่มเลยสักนิดแต่กลับเพิ่มแรงไปมากกว่าเดิม ริมฝีปากบางที่ถูกกัดจนห่อเลือดเผยอออกปล่อยเสียงครางต่ำตามโทนผู้ชายออกมา

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองไม่วางตาก่อนจะก้มใบหน้าหล่อเหลาลงไปประกบจูบกับคนใต้ร่าง

"ฮื้ออ...ไม่ อย่าทำแบบนั้น"

นิ้วโป้งหนากดลงไปที่ส่วนปลายความเป็นชายอย่างรุนแรงไม่ยอมให้น้ำสีขาวขุ่นได้ออกมาอย่างอิสระ

"ได้โปรด...ปะ ปล่อย"

"...อดทนก่อน"

เอวบางบิดไปมาอย่างทรมาณ น้ำตาใสเอ่อล้นขอบตาก่อนจะไหลไปตามใบหน้าสมบูรณ์แบบ

"ต้องสั่งสอนให้เข็ดก่อนสิ..."

ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มอย่างมีควาทสุขที่ได้ทรมาณร่างข้างใต้ ลิ้นร้อนไล่เลียไปตามรอยกัดและจูบบนผิวเนียนซีด ยิ่งทำให้นักรบหนุ่มตัวสั่นมากกว่าเดิม

"ใบหน้าที่ทรมาณของเจ้าเนี่ย...ช่างน่าหลงไหลเสียจริง"

มือสากยื่นไปสัมผัสกับแก้มนิ่มเบาๆ

"...อึ้ก!! ข้าขอโทษ...ได้โปรด พอที.."

"นี่คือการลงโทษครั้งแรก...เพราะฉะนั้น ช่วยเป็นเด็กดี...แล้วจำไว้ด้วยส่าเจ้าเป็นของใคร..."



"ไอริ เจ้าไหวรึเปล่า ดูไม่ค่อยโอเคตั้งนานแล้วนะ..."

ผู้ส่งสารจากนรกมองนินจาหนุ่มที่กำลังกุมท้องตัวเองอย่างทรมาณ เขาสังเกตุตั้งแต่ในสงครามแล้ว ว่าอีกคนมีอาการปวดท้อง

"ไม่...ไม่เป็นไร ข้าไหว ขอตัวกลับห้องก่อนนะ"

ดวงตาสีอำพันสว่างดูหมองลงมากกว่าปกติจนผิดสังเกต แต่เซฟิสเองก็ไม่ได้คิดจะตามไปเมื่อไอริกล่าวปฏิเสธขนาดนั้น...



"ไอริ...เจ้าเป็นอะไรอีก?"

จักรพรรดิหนุ่มรีบเดินตามร่างเล็กที่เดินหนีเขาตั้งแต่จบสงคราม ถึงแม้คราวนี้พวกเขาต้องสู้กันเอง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่คนตรงหน้าจะเดินหนีกลับที่พักเลยสักครั้ง...

"...ปะ เปล่า...อึก"

จู่ๆนินจาหนุ่มก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว มือซีดที่พึ่งได้บาดแผลจากการจับอาวุธยื่นไปกุมหนาท้องแน่นพร้อมกับใบหน้าทรมาณภายใต้ผ้าปิดปาก

"ไอริ!!!...เจ้าเป็นอะไร...!!!"

มูราจรีบเดินไปใกล้ร่างที่นั่งกับพื้นก่อนจะอุ้มอีกคนขึ้นแต่ก็ต้องตกตะลึงเมื่อได้ดวงตาสีน้ำเงินเข้มสบกับดวงตาสีอำพันที่คลอไปด้วยน้ำตา

"ปะ...เป็นอะไร เจ้าโกรธข้า?..."

ใบหน้านิ่งรีบหันหน้าหนีทันทีแต่มือแกร่งก็จับใบหน้านั้นให้หันกลับมาอีกครั้ง

"..."

"บอกข้ามาเถอะน่า..."

มือสากค่อยๆยื่นไปลูบกลุ่มผมสีเทาสว่างอย่างเชื่องช้า ผ้าปิดปากสีเขียวเข้มถูกดึงออก ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะประทับจูบกับหน้าผากเนียน

"...ท่านไม่สนใจข้าเลย..."

ริมฝีปากบางกล่าวอย่างน้อยใจ น้ำตาเม็ดใสไหลออกมามากกว่าเดิมจนกษัตริย์หนุ่มตกใจ...

"...เจ้า...น้อยใจข้า?"

ตั้งแต่รู้จักกันมาจนถึงปัจจุบัน...เขาพึ่งเคยจะได้เห็นใบที่ปกติมักจะเรียบนิ่งแสดงความรู้สึกเศร้า...

รู้สึก...ผิด

"ข้า...ขอโทษ ขอโทษนะ...ปวดท้องงั้นหรอ เดี่ยวข้าพากลับห้องนะ"

ริมฝีปากหนาเอ่ยคำขอโทษซ้ำไปซ้ำมาก่อนจะเคลื่อนริมฝีปากจูบซับน้ำตาที่คลออยู่ตรงหางตาเรียว

"...พอจะให้อภัยข้าได้ไหม"

ร่างเล็กถูกยกขึ้นนั่งตักแกร่งของจักรพรรดิหนุ่ม ท่อนแขนแข็งแรงทั้งสองโอบกอดร่างของนักรบหนุ่มที่กำลังสั่นสะท้านอย่างแผ่วเบา

"...ท่านไม่เคยฟังข้าบ้างเลย..."

"...ข้า...ขอโทษ..."

ใบหน้าหล่อปนสวยพยักขึ้นลงอย่างเชื่องช้า แต่ร่างสูงรู้...ว่าคนที่ดูเหมือนจะแข็งแกร่งกำลังออนแอ...

"...ข้ารัก...เจ้านะ อย่าร้องไห้เลย..."

"...อือ"

ริมฝีปากหนานังคงไล่จุมพิตทั่วใบหน้าของนักรบหนุ่ม ราวกับกำลังขอโทษ...ขอโทษ...และ ขอโทษ...

"เข้าใจข้าเถอะนะ...เพราะรักเจ้ามาก...ถึงได้หวงเจ้ามากขนาดนี้"