กลิ่มหอมอ่อนๆของยาสมุนไพรลอยมาแตะจมูกโด่งสวย ทำให้หญิงสาวตื่นจากห้วงนิทรา ดวงตาคมค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ ส่วนมือเรียวขาวค่อยๆยันกับพื้นเตียงก่อนจะดันตัวเองให้ลุกจากที่นอน
“โอ้ย!!!…”
ความเจ็บปวดบริเวณเอวไล่ไปทั่วร่างกายจนแทบเผลอปล่อยน้ำตาออกมา ร่างเล็กค่อยๆขยับตัวเพื่อนั่งพิงกับหัวเตียงไม้ ก่อนจะมองสภาพรอบๆทำให้เผลอหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก่อน
จู่ๆดวงตาสีอำพันก็พร่ามัวก่อนจะปล่อยหยดน้ำสีใสออกมา...ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องร้องไห้ จะบอกว่าเสียใจก็ไม่ใช่ ทรมานก็ไม่...
ใบหน้าหวานก้มลงช้าๆก่อนจะยกมือขึ้นมาปกปิดใบหน้าไว้
"เจ้ารังเกลียดข้าขนาดนั้นเลยรึไง?"
เพราะกำลังปิดใบหน้าอยู่จึงไม่รับรู้ถึงการมาของชายหนุ่ม เด็กสาวสะดุ้งก่อนจะเงยหน้าไปมอง ก็พบกับร่างสูงที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเธอ
“ปะ เปล่า...ไม่ใช่นะคะ ฉันแค่...”
“แค่อะไร?”
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ปกติจะดูเจ้าเล่ห์และติดตลกกลับกลายเป็นดวงตาที่กำลังเกรี้ยวโกรธจนน่ากลัว...ร่างเล็กไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด แต่ถ้าเขาทำให้คนตรงหน้าไม่พอใจจะต้องถูกทำโทษแน่ๆ
ดวงตาสีอำพันหลุบต่ำและเสมองไปทางอื่นเพราะความกลัว จู่ๆมือหนาก็ยื่นเข้ามาใกล้ๆก่อนจะดึงคอเสื้อที่ยับยู่ยี่ลงจนแทบจะเห็นเนินอก
“ทะ ท่านจะทำอะไร...”
“อยู่นิ่งๆไปเถอะ...”
ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ไหล่เนียนขาวก่อนจะเริ่มสร้างรอยจูบไปทั่วไหล่ขาวและลำคอ
“ท่านจะทำอะไรหนะ!!!”
มือเล็กพยายามผลักร่างสูงออกแต่กลับสู้แรงไม่ได้เลยสักนิด ไม่ว่าจะพยายามดิ้นหนีเท่าไหร่ก็ไม่มีท่าทีจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือชายหนุ่มเลย
“…ท่านโกรธอะไรมา...ทำไมต้องมาทำร้ายร่างกายข้า”
“หึ ข้าไม่ได้ทำร้ายอะไรสักหน่อย ก็แค่สร้างสัญลักษณ์”
มือหยาบกร้านค่อยๆสัมผัสที่ซอกคอขาวอย่างเบาๆ ก่อนจะประทับจุมพิตทับลงไปอีกรอบ
“จะบ้ารึไง! ข้าไม่ได้เป็นของท่านสักหน่อย!!”
“ลองไปหานายหญิงที่เจ้าเคารพนักหนาสิ”
ร่างสูงพูดพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะชูเอกสารสัญญาการซื้อขายให้ร่างเล็กมองด้วยสีหน้าของผู้เหนือกว่า
ช่างเหมือนลูกกระต่ายเสียจริง ไม่ว่าจะตอนกลัวหรือตอนตกใจและอื่นๆอีกมากมายในแต่ละอิริยาบถ เพราะฉะนั้นเจ้ากระต่ายน้อยตัวนี้จะต้องอยู่ในกรงที่เขาเป็นคนสร้างขึ้น...ตลอดไป
“แล้วท่านจะนำตัวข้าไปทำอะไรกัน!!”
อย่างที่นายหญิงใหญ่ของที่นี่กล่าวไว้ตอนทำสัญญาเจรจากันจริงๆ...ดื้อรั้น ไม่ยอมใคร จนอยากจะจับไปอบรมสั่งสอนซะให้เข็ด
“เจ้านะ ช่างสวยงาม ไม่ว่าจะสัดสวนไหนก็สมบูรณ์น่าครอบครองไปสะหมด.....”
มือหนาจับใบหน้าของหญิงสาวให้เงยหน้าขึ้นมาสบกับดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าตกตะลึงยิ่งกระตุ้นอารมณ์ป่าเถื่อนในตัวร่างสูงให้มากกว่าเดิม มือหนาออกแรงบีบนิดๆก่อนจะจู่โจมริมฝีปากบางสวยอย่างรวดเร็ว
การรุกล้ำอย่างรวดเร็วและรุนแรงทำให้หญิงสาวไม่สามารถตั้งตัวทัน มือแกร่งรวบเอวหญิงสาวให้เซมานั่งบนตักแกร่งของตน มือหยาบอีกข้างก็ลูบไล้ไปตามขาเรียวขาวที่โผล่พ้นออกมาจากรอยแยกของเสื้อ
“อื้ออ..พอ...พอก่อน...”
“หึ เลิกดื้อสักที พูดดีๆกับข้าก่อนสิเด็กน้อย...”
ฟันคมงับลงที่กรีบปากบางเบาๆก่อนจะดึงยืดออกมา มือซุกซนเริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อตัวบางคอยลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างเล็กอย่างช้าๆ
“ฮึก…ท่านมูราจ...”
“ว่าไง?”
ใบหน้าเจ้าเล่ห์ยื่นเข้าไปใกล้ๆใบหน้าคมสวยจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของฝั่งตรงข้าม
“ได้โปรด...อย่าแกล้งข้า”
ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มอย่างผู้ชนะ ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆเคลื่อนไปใกล้ๆไหล่เนียนขาวก่อนจะใช้ฟันคมกัดลงไปอย่างแรง
“อึกกก!!! ข้าเจ็บ ปล่อย!”
“เกะกะเสียจริง...”
มือหนารวบมือเล็กทั้งสองข้างของหญิงสาวที่พยายามดันเขาออกเข้าด้วยกันก่อนจะกำไว้แน่นจนแทบจะขึ้นรอยแดง น้ำตาเม็ดใสค่อยๆไหลลงตามกรอบหน้าสวยดุอีกรอบเพราะความเจ็บ
รอยกัดสีแดงตัดกับผิวสีขาวซีดจนเด่นชัด ร่างสูงยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะเคลื่อนใบหน้าไปใกล้ๆใบหูของหญิงสาว เสียงแหบทุ้มกระซิบเบาๆอย่างอารมณ์ดี
“เด็กดี...ต่อไปนี้ เจ้าจะต้องเป็นของๆข้า...แค่เพียงคนเดียว ตลอดไป”
“ท่านตัดสินใจแล้วจริงๆนะ?...”
ดวงตาสีแดงเข้มมองชายหนุ่มด้วยสายตาไม่พอใจนิดๆ ตัวของเธอเองไม่ได้อยากจะยกไอริให้เลย...ตลอดสิบเจ็ดปีที่เธอดูแลเด็กคนนี้ก็เกิดความรู้สึกผูกพันขึ้นมา จนแทบเหมือนจะเป็นครอบครัวเดียวกัน...
“หึ แน่นอน ไม่งั้นข้าจะยอมจ่ายราคาที่มากกว่าปกติทำไมเยอะแยะกันหละ?”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก เงินจำนวนมากที่ว่านั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาขาดทุนอะไรมากมายเลย ถึงแม้จะมากกว่าเหล่าคณิกานางอื่นๆห้าเท่าแต่ในเมื่อต้องการ ใครกันจะกล้ามาขวัดขวาง?
หลังจากที่กลับไปแกล้งเด็กน้อยของตนเองต่ออีกสักพักเขาก็กลับมาเพื่อคุยกับนายหญิงใหญ่ของที่นี่อีกครั้ง
“แล้วมีอะไรที่ท่านต้องการอีกรึเปล่า เอายาไปสักหน่อยมั้ยหละ”
“ข้าไม่ต้องการของแบบนั้นหรอก...”
หญิงสาววัยกลางคนพอได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะในลำคอเบาๆ
“แล้วตัวท่านที่เดินทางตลอดเวลาจะสามารถดูแลเด็กคนนั้นได้จริงๆรึ?”
“ข้าตัดสินใจมาพักนึงแล้วแหละ...อายุข้าเองก็ยี่สิบห้าแล้ว ควรพักผ่อนแล้วก็มีทายาทสักคนสองคน”
“อย่างนั้นก็ดี...”
“...งั้น ข้าขอตัวก่อนนะ หวังว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง ลาก่อน”
“…ลาก่อน ถ้าจะกลับมาได้โปรดพาเด็กคนนั้นมาที่นี่ด้วย ส่วนถ้าไม่ต้องการ...ก็พากลับมาหาข้าซะ”
ชายหนุ่มยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะออกไปจากห้องขนาดใหญ่ ระหว่างทางเดินก็ไม่ลืมที่จะคิดเกี่ยวกับอนาคต....
‘เหตุใดนางอัปลักษณ์นั้นถึงถูกเลือกไปกัน?’
‘นั้นสิ คนที่ไม่สมบูรณ์แบบควรเป็นได้แค่ทาสรับใช้’
เสียงพูดคุยดังออกมาจากเรือนพักผ่อนของคณิกา ถึงจะได้ยินแค่นิดเดียวชายหนุ่มก็พอจะรู้ว่ากล่าวถึงใคร...ดูท่าจะมีปัญหาซะแล้วสิ
“เด็กน้อย ยังอยู่รึเปล่านะ?”
มือหยาบค่อยๆเลื่อนประตูบานไม้ออกอย่างช้าๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองหญิงสาวที่กำลังหันหลังเหม่อมองทิวทัศน์ภายนอกอยู่ ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนตัวไปด้านหลังร่างเด็กและสวมกอดเบาๆ
“!!!!”
“ชู่ว…อยู่นิ่งๆก่อนสิ”
มือใหญ่ค่อยๆเลื่อนไปปิดดวงตาสีอำพันสว่าง ใบหน้าคมก้มลงพิงไหล่บางขาว เมื่อเห็นรอยแผลที่ตัวเองสร้างไว้ก็รู้สึกผิดขึ้นมา...ทั้งคู่ต่างอยู่นิ่งๆอย่างนั้นนับนาที ปล่อยให้ลมหายใจอุ่นย้ำเตือนว่าเวลากำลังเคลื่อนที่ต่อไปไม่มีทางหยุด
“ข้าขอโทษนะ...เด็กน้อย เจ้าคงจะเจ็บมาก”
ริมฝีปากหนาประทับจูบเบาๆที่รอยแผล มือแกร่งค่อยๆหยิบผ้าคลุมสีดำที่ไปขอมาก่อนจะสวมให้เด็กสาว ผ้าปิดปากสีดำปิดใบหน้าส่วนล่างตั้งแต่จมูกลงไปถึงลำคอขาวที่มีรอยจูบอยู่ทั่ว
“ทีนี้ก็ไม่มีใครเห็นแล้ว ใส่เสื้อผ้าเถอะ...แล้วข้าจะพาเจ้าไปจากที่นี่”
“ขะ…ขอบคุณค่ะ”
น้ำเสียงสั่นเครือดังออกมาเบาๆพร้อมกับหยดน้ำสีใสที่คลออยู่ที่หางตา อดไม่ได้ที่จะดึงตัวมากอดแน่นๆ
“เจ้ายังกลัวข้าอีกหรอ?...ข้าขอโทษจริงๆ...”
“ไม่…ไม่ใช่ ขอบคุณ...ข้าขอคุณจริงๆ”
มือใหญ่ค่อยๆลูบหัวหญิงสาวให้ซบลงกับไหล่แกร่งจนเสื้อผ้าชื้นไปด้วยน้ำตา ดูบอบบางดั่งดอกไม้ เหมือนกับถ้าหากเผลอรุนแรงไปจะต้องเหี่ยวเฉา จะต้องรักษาไว้อย่างทะนุถนอม
“ตอนนี้ข้าอาจจะเป็นแค่เพียงชายหนุ่มอายุยี่สิบห้าที่ทำลายชีวิตเจ้า...”
“……”
“แต่สักวัน...ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุข แล้ววันนั้นเราจะอยู่เคียงคู่กันและแต่งงานด้วยกัน...ข้าสัญญา”
E N D .
จบแล้ววว ขอจบแบบน่ารักซึ้งๆก่อนนะคะ5555
อัพช้ามาก เพราะช่วงนี้มีงานตลอดเลย อย่าลืมกันนะคะ
มีเรื่องนึงที่เราอึดอัดมากๆ เพราะเราเจอคนที่พยายามจะสแปมฟิคนี้ค่ะ
เราไม่รู้ว่าเป็นใคร ทำไปทำไม แต่ถ้ามีปัญหากับเราเมนชั่นมาค่ะ อย่าเก่งแต่ในเว็ปที่ดูไอดีไม่ได้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in