** เรื่องนี้เป็น Yaoi ชาย ชาย นะคะ ไอริเป็นผู้ชายน้า **


“แฮ่ก…แฮ่ก…”

มือแกร่งชุ่มไปด้วยเหงื่อค่อยๆยื่นขึ้นเสยผมสีเทาอ่อนสั้นที่ตกลงมาปกปิดดวงตาสีอำพันสว่าง นิ้วเรียวซีดค่อยๆดึงเกี่ยวผ้าปิดปากสีน้ำเงินเข้มออกเพื่อระบายไอร้อนที่ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากบาง

“ไอริ!! นี่มันค่ำแล้วกลับที่พักกันเถอะ”

ชายหนุ่มร่างกำยำเจ้าของผมสีแสดอันเป็นเอกลักษณ์ตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงทุ้มแหบ

“เปียกเป็นลูกหมาเลยนะไอริ เอ้านี้”

อดีตกษัตริย์ผู้ครองอาณาจักรแห่งทะเลทรายโยนผ้าสีขาวผืนเล็กใส่ใบหน้าชื้นไปด้วยเหงื่อของนักรบหนุ่ม ริมฝีปากภายใต้ผ้าปิดปากสีน้ำเงินเข้มกล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนที่ผ้าสีขาวนวลค่อยๆถูกใช้ซับเหงื่อเม็ดใสที่เกาะตามใบหน้าส่วนบน

“อยู่กับข้าก็ถอดหน้ากากเถอะน่า”

ร่างสูงยื่นมือหยาบมายีผมสีเทาอ่อนเล่นอย่างสนุกสนานพร้อมเสียงหัวเราะ คนถูกยีหัวไม่ได้ห้ามปราบอะไรเพียงแต่บ่นอุบอิบในลำคอเบาๆ

“ไม่หละ...ทีท่านยังปิดบังใบหน้าของตัวเองเลย แล้วก็เลิกเล่นหัวข้าได้แล้ว”

“อย่าดื้อให้มากนักสิ...”

รู้ตัวอีกทีร่างที่ยืนอยู่ด้านหน้าก็โผล่มาล๊อคคอจากด้านหลังแทน ท่อนแขนแข็งแรงมีกล้ามเนื้อกอดคอนักรบหนุ่มไว้แน่นจนขืนตัวออกมาไม่ได้ มืออีกข้างก็ดึงหน้ากากสีน้ำเงินเข้มออก

“เอ้…”

เพราะไม่ได้ตื่นตัวอยู่จึงทำให้อีกฝั่งเข้าถึงตัวได้ง่าย ใบหน้าหล่อเหลาไร้ซึ่งผ้าปกปิดใบหน้าส่วนล่างที่เป็นความลับมาตลอด ลมหนาวปลิวมาประทะกับลำคอขาวเนียนชื้นเหงื่อจนทำให้รู้สึกเย็นวาบ

“ท่าน…อย่าทำแบบนี้”

ร่างสมส่วนรีบสะบัดตัวออกทันที ก่อนจะรีบเดินหนีไปยังม้านั่งที่วางอุปกรณ์ต่างๆไว้ ชายหนุ่มผมสีเทาไม่ได้มีท่าทีเขินอายหรือโกรธจนอดไม่ได้ที่จะขำกับความนิ่งสงบนี้

ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มจ้องมองสหายสนิทของตนอย่างนิ่งๆ แต่หลังคอขาวซีดเนียนที่ปรกติมักจะอยู่ใต้ร่มผ้าช่างดึงดูดน่ามองเสียเหลือเกิน จนเผลอจ้องมองไปหลายนาทีเสีย

“จ้องอะไรของท่าน?”

เพราะใจลอยไปหน่อยกว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่ใบหน้านิ่งของนินจาหนุ่มขยับเข้ามาใกล้จนแทบจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน องค์ชายหนุ่มกล่าวปฏิเสธเสียงเบาๆ ก่อนจะสวมผ้าปิดปากสีน้ำเงินเข้มกลับให้ร่างเพรียว

“เจ้าจะทำหน้าตาไม่มีชีวิตไปถึงเมื่อไหร่กัน? หัดแสดงออกทางสีหน้ามั้งสิ”

มือหยาบกร้านใต้ถุงมือหนังสีเขียวเข้มยื่นมาจับใบหน้าไร้อารมณ์ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะบีบแก้มอีกฝั่งเล่น

“ปล่อย มันเจ็บนะ......ไม่เห็นมีอะไรให้รู้สึกตื่นเต้นเลยนี่นา”

องค์ชายหนุ่มหัวเราะกับท่าทีงอแงเหมือนเด็กเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งคู่จะพูดคุยเล่นกันไปมาตลอดทางเดินกลับหอพักพร้อมกับแสงสีส้มอ่อนของทินกรที่ใกล้จะลับไปจากขอบฟ้า



“…ไอริ…มากินข้าวหรอ?”

ดวงตาคมสีอำพันหันกลับไปมองยังต้นเสียงก็พบกับหญิงสาวผมสีทองสว่างมัดทวินเทลกำลังยิ้มมาให้

“บัตเตอร์ฟลายเองหรอ...ผมซื้อกลับไปกินที่ห้องพักกับมูราจหนะ...”

“เอ้…ไม่กินที่นี่หรอ?”

ดวงตาสีฟ้าที่สดใสกลับกลายเป็นหมองลงทันที ความปรารถนาที่หวังจะได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาภายใต้หน้ากากสีน้ำเงินเข้มก็ถูกพับเก็บไปอีกรอบ...

ตอนที่นักฆ่าสาวได้ร่วมศึกกับชายตรงข้ามก็รู้สึกตกหลุมรัก...นิ่งสงบแถมยังใจดี ไหนจะปกป้องเธอจากศัตรู แต่ชายหนุ่มก็เอาแต่อยู่กับสงครามและการฝึกฝนฝีมือตลอดเวลา เมื่ออดีตกษัตริย์แห่งทะเลทรายมาเยือนทั้งสองก็อยู่ด้วยกันตลอดจนแทบจะตัวติดกันตลอดเวลา

“ไอริ…มัวทำอะไรอยู่”

เสียงทุ้มต่ำกล่าวด้วยความหงุดหงิดนิดๆ ก่อนที่มือหยาบกร้านจากการจับอาวุธอย่างยาวนานจะยื่นมายีผมสีเทาสว่างเล่นจนยุ่งเสียทรง

“มูราจ...ข้าบอกให้ท่านกลับไปก่อนไง”

“ก็เจ้าชักช้า แถมยังโดนหลอกง่ายอีก เดี่ยวก็ไม่ถึงห้องพอดี”

หญิงสาวมองชายหนุ่มทั้งสองที่คุยกันเหมือนกับลืมไปแล้วว่าเธอยังอยู่ ก่อนจะเผลอสบตากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มของชายหนุ่มเจ้าของผมสีแสดอันเป็นเอกลักษณ์ ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มจ้องมองเธอกับกำลังขู่....ว่าอย่าเข้ามาล้ำอาณาเขต

“หึ…งั้น ข้าขอตัวก่อนนะ ลาก่อน”

“เอ้…ลาก่อนครับ”

ไม่ทันจะได้ร่ำลาดีๆ อดีตกษัตริย์อาณาจักรทะเลทรายก็ล๊อคคอนักรบหนุ่มเดินไปยังอีกทางเสียแล้ว นักฆ่าสาวได้แต่ถอนหายใจเบาๆพร้อมกับมองภาพทั้งคู่ที่ค่อยๆห่างออกไปไกลแสนไกล...



ปัง!!

ตึ้ง!

“หยุดใช้ความรุนแรงกับข้าได้แล้ว...”

“หึ ทีกับผู้หญิงพูดสุภาพจังเลยนะ”

ผ้าปิดปากสีน้ำเงินเข้มถูกดึงออกอย่างรุนแรง ก่อนจะโยนทิ้งไปที่อื่นพร้อมกับผ้าปิดปากสีเขียวเข้ม จมูกโด่งซุกไซร้ไปตามลำคอขาวเนียนก่อนจะฝากรอยจูบสีแดงจ้ำไปทั่ว

“บัตเตอร์ฟลายดูจะชอบเจ้าจังเลยนะไอริ...”

“เธอก็น่ารักดีนี่นา...โอ้ย..เจ็บนะมูราจ”

ฟันแหลมคมกัดลงไปที่ไหล่กว้าง ฝากรอยฟันน่ากลัวไว้ที่ผิวขาวเนียนจนเด่นสะดุดตา ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มมองภาพนั้นอย่างมีความสุขพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก

“โรคจิตรึไงกัดอยู่ได้...”

ถึงจะรู้สึกเจ็บจนแทบจะร้องไห้แต่นินจาหนุ่มก็ยังคงทำหน้านิ่งไร้ความรู้สึกเหมือนเดิมจนอดไม่ได้ที่จะหมั่นไส้ความเคร่งขรึม ใบหน้าหล่อเหลาติดขี้เล่นขยับเข้าไปใกล้กับใบหน้าเรียบนิ่งจนสัมผัสได้ถึงลมหายของกันและกัน

“ไม่ขัดขืนมั้งรึไง”

“ท่านไม่เคยฟังอยู่แล้วนี่...”

องค์ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะฝากรอยกัดไว้ที่ริมฝีปากบางอีกที่ จนเลือดสีแดงสดไหลออกไปตามร่องปากบางจนทั่ว

“อย่าให้ใครได้ยลโฉมใบหน้าเบื่อโลกของเจ้าหละ...ไม่งั้นข้าจะ’กัด’จนเจ้าไม่อยากจะถอดหน้ากากอีกเลย...”



T B C .