ดวงตาสีอำพันค่อยๆปิดลง ปล่อยให้ช่างแต่งหน้าฝีมือดีแสดงฝีมือบนใบหน้าสวย สีของเครื่องสำอางบนใบหน้าตัดกับผิวสีขาวจนสวยงามและโดดเด่น

     กิโมโนสีน้ำเงินราคาแพงประดับด้วยลวดลายมังกรอย่างประณีตสวยงาม ถูกใส่อย่างหมิ่นเหม่โดยแหวกให้เห็นไหล่เนียนขาวและกระดูกไหปลาร้า

     “ข้าคิดไม่ผิด...เจ้านะสวยเหมือนแม่ของเจ้าจริงๆ..."

     หญิงสาววัยกลางคนผู้ที่เลี้ยงเด็กสาวตั้งแต่เกิดชื่นชมด้วยความปลื้มปิติแต่ก็อดจะสงสารเธอไม่ได้...ใบหน้าสวยเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

     “เจ้าจะไม่เป็นอะไร...ไอริ...เชื่อข้าสิ ได้โปรดอย่าเศร้าไปเลย...”

     “...ค่ะ"

     หญิงสาวมองตนเองผ่านทางกระจก ถึงแม้งานนี้จะมีค่าจ้างที่สูง ได้เป็นเหมือนแม่ของตนเอง...แต่หญิงสาวกลับไม่รู้สึกมีความสุขเลย จนอยากจะหนีออกไปจากที่นี่...ไม่ก็จบชีวิตสะยังดีกว่า

     "เดี่ยวข้าจะ...ดูแลเจ้าเองนะ ไม่ต้องกังวลหรอก”

     “ไอริ..."

     เสียงหวานที่ออกจะนิ่งเรียบทำให้ร่างบางรู้เลยทันทีว่าคนๆนั้นคือนายหญิงใหญ่...ดวงตาสีแดงมืดจ้องมองเธอพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่น จนทำให้รู้สึกผิดที่คิดจะละทิ้งหน้าที่

     “คะ...ท่านมินะ"

     หญิงสาวผมดำค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เธอก่อนจะใช้มือเชยคางให้เด็กสาวเงยหน้ามาสบตา...

     “เจ้าช่างสวยงามจริงๆ...สวยงามกว่าคณิกาในเรือนคิตะบางคนเสียอีก..."

     มือที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาค่อยๆลูบใบหน้าสวยคมอย่างเบามือ ดวงตาสีแดงมืดอ่อนลงและมองเด็กสาวด้วยความเอ็นดู

     “ท่านคะ...แล้วแผลที่หลังของข้า..."

     "ไม่ต้องกังวลไปหรอก...ข้าจะจัดการให้เองเอาละไปกันเถอะ อ้อ...ข้าเกือบลืมไป”

     ผ้าแก้วบางสีดำถูกคลุมใบหน้าของหญิงสาว สัญลักษณ์ความบริสุทธ์...

มือของหญิงสาววัยสี่สิบกุมมือของเด็กสาวอย่างอ่อนโยนก่อนจะพาเธอไปยังหน้าร้านที่มีลูกกรงที่ถูกประตกแต่งอย่างสวยงาม โดยเฉพาะโคมไฟสีแดง

     หญิงสาวนั่งเงียบหลุบตามองต่ำ สายตานับสิบคู่มองมาที่เธอจนรู้สึกเกร็งไปหมด ไม่เหมือนกับคณิกาข้างๆเขาที่นั่งยิ้มแย้มส่งสายตาเชิญชวน 

     ได้โปรด...อย่าได้มีใครเลือกเขาเลย

     จู่ๆเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นจากด้านนอก เหล่าคณิกาหลายๆคนต่างยิ้มอย่างดีอกดีใจแต่ไม่ใช่กับเธอ...

     “ท่าน ‘มูราจ’ ...ยินดีต้อนรับ”

     นายหญิงใหญ่แห่งฮานามาจิเป็นผู้ออกมารับแขกพิเศษด้วยตัวเอง...ทั้งที่ปกติจะเป็นพนักงานชั้นสูงจนอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

     “ขอบคุณสำหรับการต้อนรับ”

     ผู้คนที่อยู่หน้าร้านต่างแหวกทางให้กับชายหนุ่มรูปงาม ผมสีส้มแดงเป็นเอกลักษณ์ยิ่งทำให้ชายหนุ่มโดดเด่นท่ามกลางผู้คนมากมาย ไหนจะร่างกายกำยำสมส่วน 

     “เชิญท่านเลือกก่อนสิ...ข้าจะจัดห้องให้อย่างเป็นพิเศษ”

     ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเดินดูรอบๆกรง คณิกาหลายๆคนต่างยิ้มให้และใช้คำพูดยั่วยวนชายหนุ่ม แต่กลับได้กลับมาพียงแค่รอยยิ้มมุมปาก

     “…นี่ ท่านมินะ เหตุใดหญิงสาวคนนั้นจึงมีผ้าคลุมหน้าสีดำ...”

     ร่างสูงกระซิบถามหญิงวัยกลางคน พลางเหลือบมองเด็กสาว

     “หึ…ท่านสนใจนางหรอ...มันเป็นเครื่องหมายของความบริสุทธ์”

     เด็กสาวค่อนข้างจะแปลกแยกจากคณิกาอื่นๆ ใบหน้าสวยเรียบนิ่ง ผิวขาวเนียน ผมยาวสลวยสีเทาที่ต่างจากผู้อื่น...โดยเฉพาะ ผ้าแก้วสีดำที่ปิดบังใบหน้าไว้

     “งั้นแปลว่าข้าเลือกนางได้ใช่ไหม”

     “ได้สิ...แต่ว่า นางยังเป็นเด็กใหม่ แถมยังมีตำหนิอีกด้วย แต่ถึงอย่างนั้นค่าตัวนางก็ยังสูงอยู่นะ...”

     “ตำหนิรึ?...”

     “นางมีแผลเป็นที่หลังหนะ...ถึงตอนนี้จะเริ่มจางขึ้นแล้วแต่มันก็ยังคงหลงเหลืออยู่ อ้อ...อีกอย่าง นางพึ่งจะอายุเพียงแค่สิบเจ็ดปี”

     แผลเป็นที่หลัง...ชายหนุ่มทบทวนคำพูดของหญิงสาว พอเหลือบไปมองที่เด็กสาวก็พบว่าดวงตาสีอำพันสว่างกำลังจ้องมองตนเองอยู่ เด็กสาวรีบหันหน้าหลบทันทีด้วยความกลัวจนอดเอ็นดูไม่ได้

     “หึ…งั้น ข้าเลือกนาง"

     “อืม…น่าแปลกใจนะ ข้านึกว่าท่านจะเลือกคณิกาในเรือนคิตะเสียอีกแถมนางยังไม่มีประสบการณ์ด้วยนะ...”

     “นางก็ออกจะน่ารักดีนี่...”

     มุมปากของชายหนุ่มกระตุกยิ้มนิดๆด้วยความพอใจ ต่อให้ต้องจ่ายเท่าไหร่เขาก็จ่ายได้อยู่แล้ว...แลกกับการได้ครอบครองเธอในค่ำคืนนี้และพรหมจารีของเด็กสาว 

     “ความจริงแล้ว ถ้าท่านเลือกนาง คงจะต้องใช้เรือนมินามิ แต่ในเมื่อข้าสัญญาจะจัดห้องพิเศษให้ท่าน ข้าเปิดเรือนเล็กให้ท่านนะ เชิญท่านตามบริกรไปเลย”

     ผ่านไปสักพักแล้วหลังจากที่ชายหนุ่มผมสีส้มแดงปรากฏตัวและหายเข้าไปในฮานามาจิ ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มยังตราตรึงอยู่ในความคิดของหญิงสาว...

     …ทำอย่างไรดี เผลอสบตากับเขาไปสะแล้ว...

     “ไอริ มานี่หน่อยสิจ๊ะ...”

     พนักงานสาวผู้อยู่หลังม่านเรียกเธอก่อนจะนำพาไปยังเรือนด้านในฮานามาจิ...แสดงว่า...คงต้องยอมรับมันแล้วสินะ

     ตลอดทางเดินมีเพียงแต่เสียงของแมลงกับเสียงแห่งคามสุขสำราญทางเพศ...ถึงแม้จะได้ยินทุกๆวัน แต่วันนี้กลับทำให้ใจสั่นแปลกๆจนเหมือนจะเป็นลม...

     “คุณคานะคะ...ใครเป็นคนเลือกดิฉันหรอ...”

     “อ้อ...ท่าน ‘มูราจ’ ไง เขาเป็นถึงขุนนางเลยนะ แถมยังเปิดเรือนพิเศษอีกด้วย”

     ชายคนนั้น...เพราะเราไปสบตาเขาหรอ...แล้วถ้าเราทำให้ไม่พอใจเราจะต้องถูกทำโทษไหม...แล้วถึงกับเปิดเรือนพิเศษที่ราคาสูง...

     “ไม่ต้องกังวลไปหรอก...ข้าจะอยู่ข้างหน้าห้องเอง”

     “ค่ะ…”

     “ขออนุญาตค่ะ...”

     “เชิญ…”

     ชายหนุ่มมองไปที่ประตูบานกระดาษที่กำลังเปิดออก ปรากฏร่างเด็กสาวผมเทายาวสลวย ร่างบางเดินเข้ามาภายในห้องและเดินเข้าไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่ปลายเตียง

     “เจ้าชื่ออะไร...”

     ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มือหนาค่อยๆเปิดผ้าแก้วสีดำที่บดบังใบหน้าของเด็กสาว ดวงตาสีน้ำตาลไหม้เบิกโพรงเมื่อได้เห็นใบหน้าสวยยามไร้สิ่งปกปิด ดวงตาสีอำพันสวยน่ามอง จมูกโด่งเล็ก และริมฝีปากสีสดที่เผยออยู่

     “…ดิฉันชื่อ ไอริ ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ"

     ดวงตาคมเหลือบไปเห็นมือขาวที่กำลังสั่นก็อดจะเอ็นดูความไร้เดียงสาไม่ได้ริมฝีปากหนาประทับจูบลงบนริมฝีปากบาง ก่อนจะค่อยๆเริ่มทำการรุกล้ำร่างเล็ก 

     รู้ตัวอีกทีหญิงสาวก็ถูกดันลงไปนอนบนเตียงหรูซะแล้ว...ไม่ทันไรชายหนุ่มก็ตามมาคร่อมทับร่างเล็ก แววตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายดั่งนักล่า เสียงหอบหายใจข้างๆหูชายหนุ่มยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบมากขึ้นกว่าเก่า

     “อึก อ๊ะ...ท่าน”

     “ไม่ต้องกลัวนะ...ข้าจะพยายามอ่อนโยนที่สุด เจ้าอยู่นิ่งๆเถอะ”

     มือแกร่งล้วงเข้าไปใต้กิโมโนสีน้ำเงินราคาแพงก่อนจะค่อยๆปลดออก จนหลุดลุ่ยไม่เป็นระเบียบ มือหยาบค่อยๆสัมผัสหน้าท้องเรียบเนียน ก่อนจะไล่ขึ้นไปที่เนินอกนูนเพื่อลูบเคล้นคลึง ใบหน้าคมซุกซอกคอขาวที่มีกลิ่นหอมเจือจางอยู่ ก่อนจะฝากรอยจูบเอาไว้ตามลำคอขาว

     “อ๊ะ…”

     มือหนาสัมผัสเข้ากับยอดอกสีชมพูอ่อนที่เริ่มชูชันทำให้หญิงสาวเผลอส่งเสียงร้องแปลกๆออกมา มือใหญ่ทิ้งสัมผัสร้อนผ่าวไว้ทั่วร่างกาย ร่างกายบอบบางของหญิงสาวสั่นระริกเหมือนลูกกระต่ายขี้กลัวจนชายหนุ่มรู้สึกสนุกที่ได้แกล้ง...

     “ทะ…ท่าน ไม่ได้นะมันมีแผลอยู่..."

     ร่างเล็กถูกพลิกให้นอนคว่ำหน้าไปกับเตียง กิโมโนที่หลุดลุ่ยเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนแต่กลับมีรอยแผลพาดยาวอยู่ น้ำเสียงสั่นหวานยิ่งทำให้ร่างสูงรู้สึกเพลิดเพลินกับการได้แกล้งหญิงสาว

     ฝ่ามือใหญ่ลูบไปตามรอยแผลเป็นยาว ความร้อนจากร่างกายชายหนุ่มส่งผ่านไปยังหญิงสาวจนรู้สึกร้อนเหมือนโดนไฟราคะแผดเผา

     “ตัวสั่นใหญ่เลยนะแม่สาวน้อย...ผ่อนคลายเถอะน่า”

     “โอ้ยย!!....ฮึก”

     ร่างสูงพูดติดตลกก่อนจะใช้มือจับหน้าหญิงสาวให้หันมาเพื่อจุมพิตเบาๆที่แก้มเนียนอมชมพูของหญิงสาว จมูกโด่งไซร้ที่ใบหูเล็กก่อนจะไล่ลงมาตามลำคอขาว ไม่ลืมที่จะฝากรอยกัดไว้ที่หลังคอเนียน

     หญิงสาวถูกจับพลิกให้หันมานอนหงายเหมือนปกติอีกรอบ ผ้าหลากหลายชั้นถูกปลดออกจนหมดโชว์ให้เห็นเรือนร่างสมส่วนสวยงามและผิวขาวอมชมพู

     มือซุกซนค่อยๆเลื่อนลงไปลูบต้นขาเนียนเบาๆก่อนจะยกขึ้นเกี่ยวเอวสอบแข็งแกร่ง จนทำให้อวัยวะเพศของชายหนุ่มแนบชิดกับอวัยวะของหญิงสาว...

     ชายหนุ่มค่อยๆถอดเสื้อผ้าของตนเองออกเผยให้เห็นร่างกายกำยำสมบูรณ์แบบ กล้ามหน้าท้องเรียงกันอย่างสวยงามจนอดไม่ได้ที่จะมอง

     “เจ้านี่ ช่างน่ารักซะจริงๆนะ...”

     ดวงตาสีอำพันเบนหนีไปมองทางอื่น ทั้งอายและกลัว แต่ในเมื่อดำเนินมาถึงจุดนี้ก็คงไม่สามารถหยุดได้อีกแล้ว... มือหนาบีบเฟ้นสะโพกอวบอิ่มเต็มกำมือจนร่างบางสะดุ้ง...ความรู้สึแปลกๆถูกมอบให้หญิงสาวหลายครั้งต่อหลายครั้ง

     “เจ้าพร้อมรึยัง?”

     ริมฝีปากหนากระซิบข้างใบหูเล็กด้วยน้ำเสียงกระเส่า ร่างของหญิงสาวแทบจะแดงไปหมดทั้งตัวแล้ว นิ้วร้อนสัมผัสส่วนลับของหญิงสาวเบาๆจนทำให้ไอริเผลอหวีดครางออกมา

     “ดิฉัน..ปฏิเสธอะไรท่านได้หละ..”

     “หึ..”

     ชายหนุ่มหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ ก่อนจะจุมพิตบนกลุ่มผมสีเทาเพื่อปลอบใจเด็กน้อย 

     “อึก อ๊าาาา!!!...”

     รู้ตัวอีกทีความเจ็บก็แล่นไปทั่วร่างกาย แก่นกายขนาดใหญ่คับแน่นอยู่ในช่องทางลับจนทำให้จุกอยู่ไม่น้อย เลือดที่ไหลออกมาทำให้รู้ว่า...เขาถูกพรากพรหมจารีโดยชายหนุ่มไปแล้ว

     “…ทำไมเจ้าถึงร้องให้ละ...รังเกียจข้าขนาดนั้นเลยรึไง?”

     มือหนาลูบใบหน้าสวยเบาๆด้วยความเอ็นดู ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสบกับดวงตาสีอำพัน พอมามองใกล้ๆขนาดนี้ ถึงรู้ว่าชายหนุ่มมีหน้าตาที่หล่อเหลามากกว่าที่คิด...

     “แฮ่ก แฮ่ก…เปล่านะ ดิฉัน...ขอโทษค่ะ...”

     ริมฝีปากหนาจูบซับหยดน้ำตาสีใสจนหมด แต่ก็ยังไม่เลิกที่จะจุมพิตใบหน้าสวยของหญิงสาวต่อไปเรื่อยๆ มือหนาข้างนึงกอดเอวคอดบางจนหน้าท้องเนียนของร่างบางแนบชิดกับกล้ามหน้าท้องแข็งแรง

     สะโพกหนาขยับช้าๆเพราะกลัวหญิงสาวจะเจ็บจนกลัว ก่อนจะค่อยรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงครางหวานของหญิงสาวดังขึ้นอย่างเก็บไม่อยู่ 

     “แฮ่ก เรียกชื่อข้าสิสาวน้อย...”

     “ฮึก…มูราจ....ท่าน..มูราจ อ๊ะ!...”

     มือหยาบนวดเฟ้นไปทั่วร่างกายของหญิงสาวไปแทบทุกสัดส่วน เหมือนกับร่างกายนี้ถูกสร้างมาเพื่อเขา...ไม่ว่าจะสัมผัสส่วนไหนก็รู้สึกพอดีมือไปเสียหมด เสียงเฉอะแฉะผสมกับเสียงหอบครางยิ่งปลุกกามอารมณ์ให้ทวีคูณมากกว่าเดิม

     เรียวขาขาวสวยจิกเกร็งเพราะความเสียวซ่านที่ถาโถมเข้ามา ริมฝีปากหนาหอบครางด้วยเสียงทุ้มต่ำข้างใบหูแดงเล็กใบหน้าหล่อเหลาคลอเคลียที่ข้างหูจนทำให้เหมือนสติหลุดไปมากกว่าเดิม

     ดวงตาสีอำพันหลับพริ้ว ถึงแม้จะกลัวเพียงใดแต่กลับมีความสุข...รู้สึกเหมือนทรยศความรู้สึกตนเอง บทรักร้อนแรงยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆหลายต่อหลายรอบ จนกว่าสิ้นสุดก็แทบจะรุ่งสางแล้ว ก่อนที่ร่างบางจะเข้าสู่ห้วงนิทราเสียงแหบทุ้มก็กระซิบที่ข้างหูเขาเบาๆ... 

     “ไอริ…เจ้าเป็นของข้า...”

     “อึก….”

     “ของข้า...แค่คนเดียว”