วันนี้มันก็ปกตินั้นละ ต่อสู้กับยาและความคิดแย่ๆ
เช้าวันจันทร์ที่แสนน่าเบื่อวนมาอีกแล้ว ไปไหนดีนะ อ๋อ เข้าโรงเรียนสายดีกว่า
เพราะแบบนั้นเลยไปหยุดตรงริมท่าน้ำกับเพื่อนที่สนิทที่สุดคุยเรื่องราวชีวิต ปลอบกันบ้างและหัวเราะซะส่วนใหญ่ แต่ไม่รู้เลยว่าวันจันทร์วันนี้จะเป็นวันที่การเดินทางของดอกทานตะวันจะมาถึง
เพราะใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเลยปิดบ้านไวกว่าชาวบ้านเขา เพราะกลัวลืมและไม่อยากเจอคนมากด้วยละ
ในขณะที่กำลังอ่านสงครามระหว่างตระกูลค้างไว้ เสียงออดหน้าบ้านก็ดังเรารีบเดินออกไป
น้าข้างบ้านมีพัสดุมาให้ด้วยละ เขาบอกว่าส่งถึงเรา ไม่รู้คืออะไร
แต่เรารู้แล้วละ ว่านั้นคือของใครหลังจากหันหลังกลับเข้าบ้านเรายืนยิ้มกว้างมากสุดๆในรอบหลายปี
บางสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกมันไหลเข้าผ่านจิตใจของเราที่มีน้ำแข็งเกาะไว้ เราไม่เคยได้รับของจากใคร
อย่างน้อยก็แบบนี้ แบบที่เราไม่ได้หวังว่าเขาจะให้ เรายิ้มให้กับพัสดุ และค่อยๆเปิดมันอย่างบรรจง
ให้ตายเถอะอยากให้เวลาตรงนี้หมุนช้าลงจัง อยากซึมซับความรู้สึกที่เรียกว่า ดีใจ และ อิ่มใจ ให้มากที่สุด
เปิดออกมาเราเจอโปสการ์ดละ แต่มันไม่ธรรมดาเพราะเป็นของจิตกรที่เราชอบ แวนโก๊ะไงและภาพที่ พี่เขาส่งมาให้เรานั้นเป็นภาพที่เราชอบมากๆ ภาพดอกทานตะวัน ส่วนอีกอย่างคือที่คั่นภาพ starry night ของแวนโก๊ะอีกนั้นละ ไม่รู้ทำไมระหว่างเปิดมีความสุขมากจนคิดว่า พรุ่งนี้อาจไม่ต้องกินยาก็ได้
พลิกไปด้านหลังโปสการ์ดก็มีข้อความน่ารักๆกับลายมือน่ารักๆเขียนอยู่
'หนูก็เหมือนกันนะ ดีใจที่ได้เจอพี่ที่สุดเลย พี่เหมือนแสงสว่างของหนูเลยละ เวลาคุยกับพี่เหมือนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่หนูชอบมากๆ เพราะทั้งดนตรีและภาพศิลปะเป็นจุดเริ่มต้นของการคุยกันของเรา ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เราได้คุยกัน'
และสุดท้ายเราดึงซองขาวใส ออกมามันคือเครื่องรางสีเหลืองรูปแมว ภาษาจีน
แน่นอนเราแปลไม่ออกหรอก ไลน์ถามแม่ แม่บอกมันคือเครื่องรางความสำเร็จการสอบ
ทุกอย่างที่พี่เขาทำคงมีความหมายและความรู้สึก
นั้นคงเป็นสิ่งที่ตัวเราไม่มี
และส่วนนี้มันเติมเต็มทำให้เราอยากมีความรู้สึกมากกว่านี้เช่นกัน
ขอบคุณมากเลยนะคะ P
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in