ปีนี้ต่างจากทุกๆปี เพราะปีนี้เราอยู่คนเดียวอย่างแท้จริง ด้วยวัยเพียง 17 เท่านั้นจะว่าไปชีวิตเราเกี่ยวข้องกับเลขนี้ตลอด จนบางทีก็แอบขนลุก เกิดวันที่ 7 เดือน 7 และในปีนี้ก็อายุ 17 ในปี 2017 ไหนจะเพื่อนทั้งจาก โรงเรียนเก่าและใหม่ที่มีเจ็ดคน หรือเคยทำงานและจับได้เลขเจ็ดติดต่อกันสองครั้งรวด ปีนี้มันเลยมีเลข 7 ระรานตาไปหมด 

พอมาคิดถึงเรื่องการอยู่ตัวคนเดียวเราก็คิดว่า เออเลข 7 เนี้ยถ้าเขียนแบบเขี่ยๆก็ดูเหมือน 1 เหมือนกันนะ หรือว่าพระเจ้าต้องการใบ้ว่าเราจะได้อยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่แรกกัน :) ปีนี้นอกจากปัญหาจิตใจที่ย่ำแย่กว่าทุกปีแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไรเท่าไหร  เรารู้สึกว่าไม่ว่าจะโตขึ้นกี่ปี ตัวเราก็ปฏิเสธตัวตนของตัวเองทุกที จนทำให้มันแย่ลงเรื่อยๆ เราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าแต่ก็ไม่ฟันธงว่าใช่ซะทีเดียว เรามักจะลังเลและไม่แน่ใจหลายอย่างในตัวเรามันเหมือนควันคลุ้งๆลอยเฟ้อไปหมด ทำให้สัมผัสมันไม่ได้สักทีอันไหนความรู้สึกจริงหรือแค่สร้างขึ้นมา

เราเคยถึงขั้นหลุดเข้าไปในโลกของตัวเองและลืมโลกภายนอกบ่อยครั้ง  หรือรู้สึกลืมอะไรง่ายมากๆในช่วงนี้ อาการบางอย่างในร่างกายเราอาจจะเตือนว่าเราควรยอมรับได้แล้วว่าอาจจะมีปัญหาบางอย่าง แต่ก็นั้นแหละเราก็ไม่รู้ตัวเองอยู่ดี ถึงแม้จะอายุ 20 หรือเท่าไหรก็ตามเราไม่คิดว่าเราจะรู้จักตัวเองดีพอ

เราไม่รู้จักตัวเองพอและไม่รู้จักใครพอด้วย  บางทีการไม่รู้อะไรเลยอาจเป็นคำตอบของการใช้ชีวิตของเรา  จนถึงตอนนี้ฝันที่คิดว่าอยากจะทำก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ซะยังงั้น 

เราคิดมาตั้งแต่เด็กๆแล้วว่าอยากอายุ 17 เพราะเหมือนเป็นวัยที่อยู่ระหว่างเด็กและผู้ใหญ่รวมไปถึงวัยรุ่นเหมือนมีสามวัยผสมเข้าด้วยกัน และแน่นอนเพราะมันลงท้ายด้วยเลข 7 แต่พอเอามาถึงจริงๆ เรากลับไม่อยากซะงั้น 

ยิ่งเราอายุมากขึ้นและได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวเองมากขึ้นมันยิ่งเจ็บปวดที่เรายังคงไม่รู้จักตัวเองอยู่ดี

มันคงจะดีนะถ้าวันนี้เราสามารถรู้ว่าปัญหาในจิตใจของเราคืออะไรกันแน่ และพรุ่งนี้เราสามารถก้าวเข้าไปในวัย 17 ได้อย่างภาคภูมิ โดยที่ไม่ต้องรู้สึกเสียใจกับตัวเองในร่างของ 16 

ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่เราจะรู้สึกเศร้ามากๆกับคืนก่อนจะถึงวันเกิดมันเหมือนร่างใหม่ของเราจะมาแทนที่ร่างเก่ายังไงไม่รู้ ทั้งที่ยังอยากใช้ร่างอายุ x แท้ๆแต่ดันต้องต้อนรับร่างใหม่อย่างไม่เต็มใจซะแล้วสิ

ถึงจะบอกว่ายังไงเราก็คือเราคนเดิมนี้เนอะ มันก็ไม่ใช่อยู่ดี

ก็เพราะตัวเลขที่เพิ่มเข้ามานั้นมันก็คือ สิ่งที่จะทำให้เรานั้นแตกต่างจากตอนอายุเท่าเดิม อย่างวัย 12 กับ 18 แน่นอนว่าผู้คนที่ปฏิบัติต่อย่อมต่างกัน เช่นอาจลุกให้เด็กอายุ 12 แต่ไม่ให้คนอายุ 18 นี้มันคงเป็นความแตกต่างขั้นพื้นฐานของอายุ 

แต่ยังไงก็ตามเราหยุดเวลา

และการเติบโตไม่ได้หรอก

ลาก่อน

ตัวฉันในวัย 16 เธอเป็นช่วงที่ทำให้ฉันรู้อะไรหลายอย่างที่ไม่เคยรู้ และเป็นช่วงที่มอบความสุขให้ฉันในบางทีเหมือนกัน จากใจจริง ขอบคุณสำหรับช่วงเวลา 16 นะ

และสวัสดี 17 ขอให้เป็นวัยที่ดีด้วยเถอะ