เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
อยากจะเขียนmonnierose
เครื่องเตือนใจ
  •   ปกติแล้วการตื่นเช้าหลังจากเดือนมิถุนาเป็นอะไรที่ทำให้เรา อยากหลับไปตลอดกาล ไม่อยากตื่น ไม่อยากทำอะไร มองห้องสี่เหลี่ยมสีขาว เสียงลม เสียงของเด็กที่ปั่นจักรยานเสียงของครอบครัวที่กำลังสนทนากัน ทำให้เราน้ำตาตื้น พยายามจะไม่เศร้าไปมากกว่านี้พยายามจะเข้มแข็ง นั่งจ้องเพดานห้องพร้อมความกลัวที่กัดกินจิตใจ 

    ไม่มีใครเลย
    ทุกคนจากไปแล้ว

    เดือนพฤศจิกายน ปิดเทอมฤดูร้อนได้กลับมาอยู่กับแม่คนสุดท้ายที่เรายังมีอยู่ พ่อก็จากไปนานแล้ว เราตื่นมาพร้อมกับความอุ่นใจ ตื่นมาชมอากาศยามเช้าเดินไปตลาดดูแม่ขายของมั้ง กินข้าวเช้าด้วยกัน สนทนากัน อย่างน้อยมันก็ไม่เหงาใจเหมือนตอนอยู่คนเดียว

    เราชอบเดินคนเดียวตอนเย็นมองชีวิตผู้คนและมองอดีตของเรา คิดถึง ครอบครัว และอดีตที่อบอุ่นจนทำให้เราซึมระหว่างการเดินเล่นบ่อยครั้ง 
    เราเสพติดความเศร้า ระหว่างเดินเล่นคืนนี้เราบอกแม่ว่า ไม่คิดว่าตัวเองจะชินกับการไปที่นั้นอีกไผอยู่คนเดียว เขาบอกว่า รู้ไหมทุกเช้าที่เห็นเรานอนโดยมีเขาอยู่ข้างๆทำให้น้ำตาเขาแทบไหล เขาห่วงเรามากว่าเราจะเหงาขนาดไหน เขาใช้ชีวิตแบบห่วงเราตลอดมา

    และความรักของแม่ก็ทำให้ปีศาจที่กัดกินใจเราหายไป ไม่หรอกไม่ใช่ 

    เสียงรถบรรทุกที่ผ่านถนนหน้าบ้านเสียงลมที่กระทบถนนจนเกิดเป็นเสียงดังครืดผ่านไป ภาพเราก้าวเท้าไปยืนกลางถนนและร่างทั้งหมดแหลกสลายก็เข้ามา 
    เราชอบให้ตัวเองอยู่กลางถนนเดินช้าๆ เพราะมันเป็นชุมชนรถไม่เยอะ อยากสัมผัสกับรถ อยากโดนอัดแรงๆ 

    แย่จังเลย
    ปีศาจมันยังไม่ไปไหน
    และเดือนหน้าเราจะกลับไปเรียนชีวิตปกติกำลังจะกลับมา
    เราหวังว่าเราจะมีชีวิตกลับมาเจอแม่อีกครั้ง
    สู้ๆนะด้วยกำลังทั้งหมดที่มีเธอจะต้องผ่านมันไปได้
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in