" กูไม่ชอบมึงแล้ว "

" ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายให้โอกาสกูเถอะ "

" ไม่ชอบให้มึงสกินชิพกับเพื่อนคนอื่นอะ "

" กูไม่ชอบมึงแล้ว "

" เนี้ยแผลนี้เพราะมึง "

บทสนทนาเดิมๆที่ตอนจบก็เหมือนเดิมแต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่ เราไม่ตัดสินใจที่จะเชื่ออีกแล้ว ถึงแม้เด็กเลี้ยงแกะจะส่งรูปภาพตอนทำร้ายตัวเองหรือร้องไห้หรืออะไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องที่ผู้รับสารต้องสนใจอีกต่อไปแล้ว

เด็กเลี้ยงแกะต้องการ 'attention' แต่เรานั้นกลับให้มากกว่านั้นคือความห่วงใยในฐานะ 'เพื่อน' ทุกครั้งที่กังวลและปลอบให้เด็กเลี้ยงแกสงบลง เพื่อที่จะให้เด็กคนนั้นมีชีวิตอยู่ต่อ กลับกลายเป็นยิ่งเพิ่มความรุนแรงและเรียกร้องความสนใจมากกว่าเดิม

เมื่อเกิดการทะเลาะกันไม่ว่าจะในแชทหรือตัวจริง เรามักถูกยัดเยียดความเป็น 'หมาป่า' ตลอด เพียงเพราะคำพูดเราเหมือนความคมของมีด และน้ำเสียงเหมือนไฟที่จะผลาญทุกสิ่งมีชีวิต และเพียงเพราะเราไม่ 'ร้องไห้' ตลอดเหมือนเด็กเลี้ยงแกะ เลยทำให้เราดูแย่และโหดเหี้ยม

โดยไม่มีชาวบ้านคนไหนรู้เลยว่า

คนไม่มีน้ำตาไม่ใช่แสดงว่าไม่รู้สึก

แต่ถึงกระนั้นหมาป่าก็โดดเดี่ยวมานานพอที่จะยิ้มรับกับคำด่าของชาวบ้าน จนมีวันหนึ่งมีชาวบ้านที่ห่วงใยหมาป่าที่โหดร้าย ชาวบ้านคนนั้นแนะนำสิ่งที่ควรทำและทำให้หมาป่าสบายใจ หมาป่าเลยไม่สนอะไรอีกต่อไป ไม่ว่าทั้งหมู่บ้านหรือใครก็ตามจะตามล่าหมาป่า หมาป่าก็ไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว หมาป่ามี 'พวกเขา' ก็พอ

ก่อนที่จะเป็นหมาป่านั้น เราก็เป็นคนธรรมดาที่ยังมีความรักเพื่อนห่วงเพื่อน แต่เมื่ออะไรมันมากไป จากกังวล เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา จากนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นความรำคาญ และเกลียด

เด็กเลี้ยงแกะขอโอกาสมากมายที่หมาป่าให้

เธอเอาไปและทำพัง

โดยไม่รู้เลยว่าโอกาสบนโลกนี้มากมายเสียจนหลายคนปล่อยมันไป

แต่โอกาสที่ให้พร้อมกับความรู้สึกนั้นมีน้อยเหลือเกิน

จนถึงตอนนี้หมาป่าตัวนี้ก็แอบยิ้มขำอยู่ในใจ

เวลาได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือของเด็กเลี้ยงแกะ

ที่จะตายเพราะหมาป่า

ก็เพราะว่า

เด็กเลี้ยงแกะไม่ยอมรู้ตัวสักทีว่าตัวเองนั้นละคือหมาป่าที่แท้จริง : )