ช่วงที่พระเอกต้องบอกลาพ่อเพราะตนจะไม่ย้อนเวลากลับมาอีกแล้ว ยอมรับอนาคตแต่โดยดีที่จะไม่ย้อนเวลานั้นทำให้เรารู้สึกเศร้ามากๆ อาจจเพราะเราเสียพ่อไปตั้งแต่เด็กเลยอินกับมันเป็นพิเศษ มีอยูฉากหนึ่งที่พ่อและลูกย้อนเวลาไปเดินเล่นด้วยกันครั้งสุดท้าย ตอนที่ย้อนเวลากลับไปนั้นพระเอกก็กลายเป็นเด็กที่วิ่งเล่นกับพ่อตามชายหาด มันทำให้เราใจหายเสียใจและคิดถึงเวลาในอดีตหลายครั้ง

 ถ้าเรา... ตอนเป็นเด็กก็คิดแบบนี้อยากย้อนเวลาให้เสียได้ แต่นั้นก็เพราะยังเด็กชีวิตยังไม่ได้มีอะไรให้กังวลมากนัก แต่พอโตเป็นผู้ใหญ่การย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรนั้นมันไม่ง่ายเลย การคงอยู่ของบางสิ่งแลกกับการหายไปของบางสิ่ง แค่เดินคนละทางกับที่ตัวเองเลือกนิดเดียวอนาคตก็เปลี่ยน สิ่งที่เราคุ้นเคยก็จะแปรเปลี่ยนไป ตัวเราที่โตขึ้นก็มีอะไรมากมายที่เราอยากให้มัน คงอยู่ มากกว่า หายไป 

ซึ่งการคงอยู่ของในอนาคตนั้นย่อมสำคัญมากกว่าอดีต มนุษย์ทุกคนย่อมก้าวต่อไป เป็นธรรมชาติของเวลาที่มักจะนำพา ความสัมพันธ์ ผู้คน และสิ่งต่างๆที่ทำให้เรานั้นอยากเดินหน้าต่อไปเพื่ออยู่กับสิ่งเหล่านั้นมากกว่าจะเดินย้อนถอยหลังไปหาสิ่งที่เคยมีมาแล้ว เหมือนเป็นข้อบังคับที่ว่า การย้อนเวลาเป็นสิ่งที่ไม่มีทางทำได้ในจักรวาลนี้ และถึงจะทำได้ก็ไม่ได้มีแรงจูงใจมากพอที่อยากให้ใครทำนัก

เพราะฉะนั้นเราต้องใช้ชีวิตให้เหมือนกับว่าทุกวันนี้เราได้แก้ไขอนาคตของเราไปแล้วจากการกระทำของตัวเองในปัจจุบัน