แอบสงสารตัวหนังสือนิดหน่อยที่ไม่ได้ทำอะไรผิดแต่มักเป็นที่ระบายอารมณ์ต่างๆ ของเราเสมอ 

วันนี้เอาจริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้แย่นักหรอก แต่มันว่างเปล่าแปลกๆ ไม่รู้ว่าเพราะนอนน้อยเกินไปหรือว่าชีวิตเราไม่มีไฟอีกต่อไปแล้ว อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง ได้แค่นั่งมองไปบนท้องฟ้าว่างเปล่า แล้วถามตัวเองซ้ำๆ ว่านี่เรากำลังทำอะไรอยู่กันแน่

จริงๆ พรุ่งนี้ก็ต้องสอบมิดเทอมแล้ว แต่หนังสือยังเปิดค้างอยู่หน้าเดิมมาค่อนวันแล้ว เพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ วันนี้เลยตื่นเสียบ่าย แต่พอตื่นมาแล้วดันไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเสียอย่างนั้น

เพลงก็ไม่อยากฟัง

หนังสือก็ไม่อยากอ่าน

ไม่อยากทำอะไรเลย

ไม่อยากสุดๆ 

เหมือนทางเดินข้างหน้าไม่ได้มีทางแยก และก็ไม่ใช่ทางตัน แต่เป็นตัวเราเองที่อยากจะหยุดเดินมันเสียตรงนี้...

พอหันไปมองข้างหลังทางที่เคยเดินมาก็หายไปแล้ว และเหมือนกำลังจะค่อยๆ ถล่มลงไปเรื่อยจนแทบจะจวนตัวเราแล้ว

แต่วินาทีนั้นเราก็คิดว่า หรือจะหยุดเดินแล้วทิ้งตัวลงไปในหลุมนั่นดูสักครั้ง ในเมื่อทางข้างหน้าก็ไม่อยากไป จะเดินกลับก็ไม่ได้ ถ้าจบทุกอย่างลงไปในก้นหลุมมืดๆ ดู ก็คงไม่แย่นัก....

เป็นครั้งแรกที่เข้าใจฟีลลิ่งคนอยากฆ่าตัวตายขึ้นมา

เริ่มคิดว่าตัวเองคงอยู่ในภาวะซึมเศร้า

แต่แม่ดันไม่รับโทรศัพท์เสียได้...

ให้ตายเถอะ