"กลับไปเถอะ กูไม่จัดเดี๋ยวนี้หรอก"

"มีอะไรก็โทรมานะเว้ย" 

"เออ ขอบใจมึงมาก" 

บทสนทนาจบลงแค่ประโยคนั้นและปิดท้ายด้วยการโบกมือร่ำลาอย่างเป็นสากล ชายหนุ่มตัวโตเท่าหมีเดินหันหลังออกไปทันทีราวกับว่านัดใครสักคนเอาไว้และนี่ก็เกินเวลานัดมามากพอสมควร เขาหันหลังให้ประตูเช่นเดียวกันเพียงแต่ว่าจุดหมายปลายทางคือโซฟาหนังสีน้ำตาลที่ตั้งอยู่หน้าโทรทัศน์แทนที่จะเป็นกองข้าวของมากมายซึ่งอยู่อย่างกระจัดกระจาย เขาเหนื่อยกับการขนย้ายมาทั้งวันเกินกว่าจะจัดมันเดี๋ยวนี้ตอนนี้ ผมลดหนังสือลงเพื่อเหลือบมองชายแปลกหน้าที่กำลังเดินมายังโซฟาที่ผมนั่ง "เหนื่อยชะมัด" เขาเอ่ยพร้อมกับการทิ้งตัวลงมาทางฝั่่งขวาของโซฟา ผมไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใครแต่เมื่อสองสามวันก่อนเห็นแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดแล้วพูดคุยกันว่าจะมีคนย้ายเข้ามาอยู่ ถ้าให้เดาเขาคงเป็นผู้เช่ารายใหม่ จากประสบการณ์ของผมที่มีคนแวะเวียนมาเป็นเพื่อนร่วมห้องจนนับแทบไม่ถ้วน ผมนึกว่าเขาจะบอกกล่าวอะไรกันแล้วยกมือไหว้อะไรสักอย่างในอากาศก่อนกระทำสิ่งใดกับห้องนี้ ไม่รู้เหตุผลว่าพวกเขาเหล่านั้นทำไปทำไม อาจเป็นการทักทายกันอย่างเป็นมิตรระหว่างโลกคนเป็นและโลกคนตาย คงถือเป็นธรรมเนียมปฏิบัติก่อนการเข้าอยู่ แต่ผมไม่ใช่ผีประเภทที่ก่อกวนใครเพื่อสร้างความรำคาญใจหรือปรากฏตัวในเวลากลางคืนที่ปลายเตียงแล้วร่ำไห้ ผมไม่ได้เศร้าเสียใจอะไร แทบจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองตายยังไงแต่ผมยินดีและยอมรับที่จะตาย อีกอย่างผมมีมารยาทมากพอที่จะไม่รบกวนการนอนของใครเพราะอาจเกิดปัญหาสุขภาพจากการนอนไม่พอขึ้นกับพวกเขา มีบ้างที่วันไหนซุ่มซ่ามเดินชนประตูหรือเผลอทำของตกให้ประหลาดใจที่มาของเสียงแต่พวกเขามักจะคิดว่าตัวเองหูแว่วเสมอ ผมจะเข้าฝันแม่หรือบรรดาญาติที่คุ้นเคยกันแค่ตอนที่ผมอ่านหนังสือจนครบหมดทุกเล่มและอยากให้ทำบุญเล่มใหม่มาให้เท่านั้น ไอ้การกระทำจำพวกใบ้หวยผมทำไม่ได้หรอก ผมจะไปล่วงรู้ได้ยังไงว่าหวยงวดหน้าจะออกอะไร ผมตายในห้องไม่ได้ตายที่สำนักงานสลากกินแบ่งสักหน่อย ผมเป็นผีประเภทนี้เอง ประเภทที่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆบนโซฟาฝั่งซ้าย มองดูเพื่อนร่วมชายคาเดินหาของที่อยู่ในมือตัวเองไปมา  จัดอันดับว่าเพลย์ลิสต์ไหนของพวกเขาที่ถูกใจผมที่สุด หรือไม่ก็แค่นั่งมองพวกเขาหลับคาโซฟาจากความเหนื่อยล้าอย่างเช่นตอนนี้ "สวัสดี" ถ้าเขาไม่เอ่ยทัก ผมก็คงต้องเอ่ยทักก่อน

ผมลงความเห็นว่าเขาเป็นคนที่ค่อนข้างธรรมดาและเรียบง่ายหลังจากที่เฝ้าสังเกตมาตลอดระยะเวลาสองเดือน ในหนึ่งวันจะดำเนินไปอย่างเป็นระบบ ตื่นแต่เช้ามารดน้ำต้นโรสแมรี่ให้ส่งกลิ่นหอมเพื่อต้อนรับการมาของวันใหม่ ผมมักจะเดินตามหลังไปนั่งดมกลิ่นของพวกมันที่เก้าอี้หวาย พอกลิ่นจางลงผมก็จะชื่นชมความพริ้วไหวเมื่อสายลมพัดผ่าน เขาจะทำอาหารเช้าง่ายๆอย่างเช่นแซนด์วิชทูน่าหรือไข่กระทะแล้วออกไปทำงาน ตกเย็นจะเดินกลับมาพร้อมถุงแกงเจ้าประจำ ดูหนังสักเรื่องก่อนนอน ดื่มน้ำหนึ่งแก้วก่อนหลับและหลังตื่น แต่วันนี้เป็นวันเสาร์ เขาไม่ได้ต้องรีบออกไปไหน มื้อแรกของวันเลยส่งกลิ่นต่างออกไป ผมแปลกใจจนต้องวางหนังสือแล้วลุกจากเก้าอี้หวายตัวโปรด ผ้ากันเปื้อนสีขาวลายทางตรงดูเหมาะกับเขาดี "หน้าตาใช้ได้เลยนะเนี่ย" เขาเอ่ยชม มันเรียกว่าอย่างไรนะอาหารชนิดนี้ หน้าตาคล้ายข้าวผัด ผักที่คิดว่าน่าจะถูกดองจนเป็นสีส้มถูกผัดรวมลงไปจนข้าวกลายเป็นสีส้มด้วย ไข่ดาวไม่สุกหนึ่งฟองโปะทับ ผมนึกถึงพระอาทิตย์ในละครโทรทัศน์เรื่องเทเลทับบี้อย่างไรอย่างนั้น คลับคล้ายคลับคลาว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนผมเห็นเขาเปิดดูวิธีการทำในอินเทอร์เน็ต ชื่อของมันขึ้นต้นว่าอะไรผมลืมไปแล้วแต่ลงท้ายด้วยคำว่าจิ "น่ากินจัง"​ ผมพึมพำ ไม่รู้ว่าผีตนอื่นหิวข้าวได้อย่างผมไหม ถ้ายึดตามกฏโดยพื้นฐานของโลกหลังความตายแล้ว ไม่แตกต่างจากตอนมีชีวิตอยู่เสียเท่าไหร่ เราหิว เรากระหาย เรารู้สึก เพียงแต่เราไม่จำเป็นต้องดิ้นรน ขวนขวาย ทะเยอทะยานและตรากตรำดังเช่นตอนเรามีลมหายใจ นี่คือข้อดีของการเป็นวิญญาณเท่าที่ผมคิดออก ผมเท้าคางมองเขากินคำแล้วคำเล่า กลืนน้ำลายตามทุกเมื่อตอนที่อาหารเข้าปาก รสชาติจะเป็นอย่างไรกัน ผมนึกสงสัย วันเสาร์จบลงแบบเดิมเพียงแต่ถุงแกงถูกแทนที่ด้วยพิซซ่าราคาโปรโมชั่น

วันอาทิตย์เริ่มต้นด้วยกลิ่นธูป แสงแดดจากการเปิดผ้าม่านปลุกให้ผมตื่น อยากนอนต่ออีกสักหน่อยเพราะเมื่อคืนอยู่ดึกเพื่ออ่านหนังสือบทสุดท้ายให้จบ ถึงเวลาต้องเข้าฝันใครสักคนแล้ว ผมไม่ค่อยชอบวิธีการนี้แต่อับจนหนทางและคิดวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ออกเลยจำใจต้องทำ ไม่งั้นผมอาจเป็นผีเหี่ยวเฉาที่สุดในโลกเพราะชีวิตไร้สิ้นหนังสือ เดินตามกลิ่นธูปมาจนถึงระเบียง ข้าวผัดกิมจิ ใช่ ผมนึกชื่อของมันออกแล้ว วางอยู่บนโต๊ะข้างเก้าอี้หวายตัวเก่งพร้อมธูปหนึ่งดอก ผมตกใจระคนสงสัย ใครกันที่ทำบุญมาให้ หรือว่าแม่จะล่วงรู้ว่าผมอยากกินกันนะ หรือจริง ๆ แล้วเขาจะรับรู้การมีตัวตนในห้องของผม แต่ไม่เคยแสดงท่าทีเลยแม้แต่ครั้งเดียวว่ามองเห็น ผมเลิกสนใจว่าอาหารนี้มาจากใคร ยังไงเสียผมจะถือว่านี่เป็นความบังเอิญที่ทำให้ผมมีชีวิตชีวาตั้งแต่เริ่มต้นวัน

แต่มันคงอดไม่ได้ ขณะที่กำลังคิดไม่ตกเรื่องที่มาของข้าว คงไม่ต้องคิดถึงเรื่องที่ไปเพราะอาหารทั้งหมดไปอยู่รวมกันในท้องผมหมดแล้วนั้น เขาก็กลับมา มือข้างขวามีน้ำเต้าหู้ส่วนข้างซ้ายเป็นของข้าวเหนียวหมูปิ้ง วันนี้เขาดูแปลกไปกว่าเมื่อวาน มองมาที่ระเบียงแล้วยิ้มให้ผม คงคิดไปเองเป็นแน่ เขาอาจยิ้มให้เจ้าพวกต้นโรสแมรี่ที่แตกใบอ่อน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยิ้มกลับไปแม้เขาจะมองไม่เห็นก็ตาม

ทั้งวันผ่านไปโดยการที่ผมนั่งดูหนังเป็นเพื่อนเขา รสนิยมการดูหนังของผมกับเขาเข้ากันได้ดี ไม่เว้นแม้แต่เพลงที่ฟัง เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดีเลยทีเดียว อย่างน้อยก็ในความคิดผม เรามาจบลงที่ระเบียง คุกกี้กับนม นกน้อยแวะมาเกาะขอบระเบียงเพื่อแสดงความเก่งในการหาอาหาร บ้างก็คาบหญ้า ผมชอบช่วงเวลาแบบนี้ ผมใฝ่ฝันตอนที่ยังมีชีวิตอยู่แต่สุดท้ายก็ตายก่อน

 

"อากาศเย็นดี"

ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะคิดว่าเขาคงบ่นคนเดียวอีกตามเคย หรือถึงจะตอบกลับไปเขาก็ไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูดอยู่ดี ม้วนเทปของวงธาดาและเสียงกรอขับกล่อมให้บรรยากาศเวลาห้าโมงเย็นไม่เงียบเหงาจนเกินไป พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ลมโชยมาปะทะใบหน้า อยู่ ๆ ก็นึกถึงประโยคหนึ่งในวรรณกรรมเรื่องเจ้าชายน้อยขึ้นมา

 

"เธอรู้ไหม.....ในยามแสนเศร้า คนเราชอบดูอาทิตย์อัสดง" ผมกล่าว จำได้ขึ้นใจ หนึ่งในวรรณกรรมที่อ่านซ้ำไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง

"ในวันที่เธอดูอาทิตย์อัสดงถึงสี่สิบสามครั้ง เธอคงเศร้ามากสินะ" เขาเอ่ย

ผมหันมองจังหวะเดียวกับที่เขาหันมา เขาเห็น เขาเห็นผมที่โซฟาฝั่งซ้ายมาตลอด ไม่มีความจำเป็นใดที่ผมต้องตกใจในเมื่อเขาไม่ได้ทำให้ผมตกใจ ผมยิ้มให้ เขาก็แค่ยิ้มกลับ เรายิ้มให้กัน ความรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยวลดน้อยลงไปนิดหน่อย สีสันของท้องฟ้าเป็นสีวนิลาสกาย เงาในดวงตาสะท้อนภาพ ผมไม่ได้หน้าซีดปากซีดหรือเละจนทนดูไม่ได้อย่างที่คาดการณ์เอาไว้ 

"ดีจังที่หน้าไม่เหมือนผี" เขาหัวเราะเสียงดัง

"ผีติ๊งต๊อง" เขากล่าว