น. สิ่งที่ตามปกติแล้วมนุษย์มองไม่เห็นและสัมผัสไม่ได้ แต่เชื่อว่ามีจริงและอาจปรากฏรูปร่างให้เห็นได้ในบางขณะ มีทั้งที่ให้คุณหรือโทษ

คำนิยามนี้อาจใช้ได้แค่กับมนุษย์ส่วนใหญ่เท่านั้นเพราะเขาต้องคำนึงถึงการละเว้นไว้เป็นกรณีพิเศษกับมนุษย์จำพวกผม ในความเป็นจริงแล้วพวกเขามีตัวตนอยู่เสมอบนภพอีกภพที่คล้ายคลึงกัน อาจเรียกได้ว่าเป็นมิติคู่ขนานซึ่งเราไม่สามารถก้าวข้ามได้จนกว่าเราจะตกอยู่ในสถานะไร้สสาร ดวงวิญญาณปราศจากที่อยู่อาศัย ชั่วขณะที่คุณเห็นเขาเหล่านั้นคือชั่วขณะที่จิตใจของคุณคืบคลานเข้าใกล้เส้นแบ่งระหว่างโลกมากที่สุด เปรียบเสมือนเส้นศูนย์สูตรที่แบ่งซีกโลกเหนือและใต้ให้เท่ากัน โลกมนุษย์และโลกวิญญาณก็เช่นกัน แต่ผมที่มีสิ่งที่คนอื่นไม่มี สิ่งที่คนส่วนใหญ่เรียกกันว่า "สัมผัสพิเศษ" ตามพจนานุกรมระบุไว้ว่ามักใช้ในทางที่ดีแต่ผมชักไม่แน่ใจและเนื่องด้วยคำนี้คำเดียว ชีวิตผมก็ไม่เคยหลุดจากจุดกึ่งกลางจุดนี้อีกเลย ถ้าหากใครสักคนให้คุณจินตนาการถึงผี คุณคิดว่าพวกเขาจะมีหน้าตาเป็นเช่นใด ดวงตาถลนห้อยต่องแต่งข้างใดข้างหนึ่ง ใบหน้าอาบไปด้วยเลือดและแผลเหวอะหวะ หรือซีดเซียวจนมองเห็นทะลุปรุโปร่ง อาจเป็นอย่างนั้นถ้าอยู่ในหนังสักเรื่อง แต่ในความเป็นจริงของความเป็นจริงพวกเขาเหมือนมนุษย์ทั่วไป ไม่สามารถหายตัวไปไหนมาไหนดั่งใจคิด ทำได้เพียงใช้สองเท้าเปล่าเดินวนอยู่ที่เดิม ทำกิจกรรมเช่นเดิม รอคอยคนใจดีสักคนทำบุญมาให้ สะสมแต้มบุญเหมือนคะแนนในบัตรคลับการ์ดเพื่อแลกกับการไปเกิดใหม่ ซ้ำไปซ้ำมา บางทีความตายก็น่าเบื่ออย่างนี้ ไม่สนุก เงียบสงบและแผ่วเบา

ผมคิดว่าการเริ่มต้นเรื่องราวต่าง ๆ ด้วยประโยค"เรื่องมันเริ่มต้นจากตรงนี้" ค่อนข้างทื่อมะลื่อและเชยสะบัดแต่ถึงอย่างไรก็นึกคำที่ดีกว่านี้ไม่ออก เพราะเช่นนั้น—เรื่องมันจึงเริ่มต้นจากตรงนี้ เราพบกันครั้งแรกในวันหนึ่งของเดือนมิถุนายน หกโมงเย็นเป็นเวลาซึ่งท้องฟ้ายังไม่มืดมากนักแต่เพราะฤดูฝนมีส่วนทำให้มืดครึ้ม สภาพอากาศอันเอาแน่เอานอนไม่ได้จึงเป็นตัวเร่งให้การขนย้ายข้าวของเร็วขึ้นอีกเท่าตัว พอเพื่อนสนิทหันหลังจากไป ผมเหลือบไปมองกองข้าวของระเกะระกะแล้วถอนหายใจ เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกัน ผมตกลงกับฝั่งขี้เกียจในตัว เอาล่ะ งั้นคงถึงเวลาพักผ่อนแล้ว ผมคิดแล้วเริ่มออกเดินไปยังจุดหมาย ถ้าไม่เห็นใครบางคนนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาฝั่งซ้ายเสียก่อน ผมชะงัก เขาไม่ใช่คนผมรู้สึกแต่เป็นใครผมไม่อาจทราบ คาดการณ์ว่าคงเป็นเจ้าของเดิมที่ตายไปแล้ว ผมล้าเกินขีด จึงเลือกที่จะไม่ผูกมิตรแล้วทิ้งตัวลงบนที่ว่างที่เหลือแทน ก่อนสติสุดท้ายจะดับสิ้นผมได้ยิน "สวัสดี" ผีนี่ก็อัธยาศัยดีเหมือนกัน ผมคิด แล้วสติที่เหลือก็หมดลง

ชีวิตแต่ละวันผมผ่านไปอย่างนี้ วันแล้ววันเล่า จากหนึ่งวันเป็นหนึ่งเดือน จากหนึ่งเดือนเป็นสองเดือน 

ความว้าเหว่ขยับหายไป

ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกที่ว่า เจ้าผีนั่นจะทำอะไรตกแตกอีกหรือเปล่า 

เป็นเช่นนั้น

เช่นนั้นเอง