-----------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------
กลางดึกที่เงียบเหงา มีเพียงฉันที่นอนมองเพดานท่ามกลางความมืดมิดอย่างเดียวดาย ไม่รู้ว่านับจากเวลาปิดไฟผ่านมานานแค่ไหน อาจจะหลายนาที หรือหลายชั่วโมง ฉันคร้านจะใส่ใจ เพราะความทรงจำที่เจ็บปวดกำลังทรมานฉันอย่างสาหัส ถ้านับรวมคืนนี้ด้วยก็เป็นคืนที่สี่แล้วที่ฉันนอนไม่หลับ
คงต้องเกริ่นก่อนว่าเมื่อสี่วันที่แล้วฉันได้ดูภาพยนตร์เรื่องวิมานอยู่ที่ใจ [1] เรื่องราวที่ตีแผ่แง่มุมของพ่อผ่านตัวลูกสาว พ่อในเรื่องแทบไม่มีอะไรเหมือนพ่อของฉันเลยแต่ความรู้สึกที่ลูกสาวมีต่อพ่อนั้นเหมือนฉันมากจนน่าตกใจ แต่จุดจบของเรื่องกลับเกินความคาดหมายของฉันไปมากโข ฉันนับถือในหัวใจของความเป็นลูกของ “เจนเน็ตต์ วอลส์ [2] ” ที่ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำได้อย่างเธอ และนั่นทำให้ฉันเกิดความละอาย ละอายต่อการกระทำที่ผ่านมาของตัวเอง แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็มองไม่เห็นทางที่จุดจบเรื่องราวของฉันจะเหมือนของเจนเน็ตต์ได้เลย
ภาพยนตร์เรื่องนี้ขุดความทรงจำที่อยากลืมที่สุดออกมาและผลกระทบของมันก็ใหญ่หลวงกว่าที่คิดเมื่อมันตามมาหลอกหลอนทุกครั้งที่หลับตา ความมืดหลังเปลือกตากลายเป็นสิ่งที่น่ากลัว เพราะเมื่อความมืดนั้นมาเยือน น้ำเสียงที่พ่อพูด คำที่พ่อใช้ก็จะเริ่มบรรเลงอยู่ในหัว ราวกับท่วงทำนองไม่รู้จบ ทั้งๆ ที่เหตุการณ์นั้นผ่านมาร่วมเจ็ดปีแล้ว
‘ไม่มีสมองรึไง!’
‘เรื่องแค่นี้ทำไมทำไม่ได้’
‘สอนแค่นี้ก็จำไม่ได้ สมองน่ะมีไหม’
‘เรียนแล้วได้คะแนนแค่นี้ ไม่ต้องเรียนมันหรอก เปลืองเงิน’
‘เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ!!’
และอีกสารพัดคำดูถูกที่ฉันไม่อยากจะจำ แต่สมองดันจดจำไม่เคยลืม ทั้ง ๆ ที่ฉันพยายามถึงขนาดนั้นแต่ก็ดูจะไม่พอ ไม่เคยพอสำหรับเขา
ฉันเคยเป็นคนที่สดใส เคยเป็นคนที่มีความฝัน แต่ก็แค่เคยน่ะนะ ก่อนที่พ่อจะพรากมันไปจากฉัน ด้วยความเชื่อมั่นที่ว่าถ้าเขาใช้คำดูถูกเป็นแรงผลักดันจนได้ดิบได้ดีเรียนจบปริญญา ฉันก็ต้องทำได้เหมือนเขา คงเดาได้ไม่ยากว่าฉันทำไม่ได้ ฉันทำให้เขาผิดหวังเมื่อฉันมุ่งมั่นที่ทำตามความฝัน แต่ยิ่งดันทุรังถ้อยคำดูถูกก็ดูจะมากขึ้นตามวันเวลาที่ไหลผ่าน รู้ตัวอีกทีฉันก็ยอมแพ้ไปเสียแล้ว
ยอมแพ้ในที่นี้หมายถึง ยอมแพ้ให้กับคำเหล่านั้น ยอมแพ้ให้กับพ่อ ยอมแพ้ในการทำตามความฝัน ยอมแพ้ในทุก ๆ เรื่อง รวมไปถึงยอมแพ้ที่จะมีชีวิต ฉันเหนื่อยเกินไป อ่อนแอเกินไป เปราะบางเกินไป ขอโทษนะตัวฉันที่เข้มแข็งไม่พอ
นับตั้งแต่นั้นความสัมพันธ์ระหว่างเราก็พังทลายโดยที่ไม่มีใครคิดหาทางซ่อมแซมมันเลย ที่จริงฉันอาจจะคิด แต่ก็ทำเพียงคิด จากการกระทำทั้งหมดที่ผ่านมาฉันไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถมองเห็นข้อดีของพ่อหรือแม้แต่จะให้อภัยพ่ออย่างที่เจนเน็ตต์ทำได้เลย
สี่คืนที่นอนไม่หลับและร้องไห้จนแทบจะไม่มีน้ำตาไหลออกมา แต่ถึงน้ำตาจะหมดแต่ความเศร้าดูจะไม่ทุเลาลงเลย ราวกับย้อนกลับไปเมื่อเจ็ดปีก่อนฉันกำลังถูกความรู้สึกกัดกินอย่างหนัก มันทำให้ฉันเศร้าจนรำคาญตัวเอง ฉันไม่ได้อยากเศร้าสักนิด แต่กลับห้ามตัวเองไม่ได้ถ้าไม่ทำตัวยุ่ง ๆ เข้าไว้มีหวังต้องร้องไห้ตลอดเวลาแน่ ๆ
สมองคนเราเป็นสิ่งที่มีเรื่องให้ฉันประหลาดใจเสมอ ไม่ว่าจะเป็นการลืมสิ่งที่เพิ่งคิดไปเมื่อครู่ การคิดหลาย ๆ เรื่องพร้อมกัน หรือแม้แต่การจดจำสิ่งที่ไม่อยากจำ ถึงฉันจะจำรายละเอียดของเหตุการณ์ ณ ตอนนั้นไม่ได้ แต่ความรู้สึกตอนนั้นกลับตอกตรึงไปถึงจิตวิญญาณและนั่นทำให้ฉันย่ำแย่กว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ทั้งเสียการเรียน คิดงานไม่ออก และเสียสุขภาพจนร่างกายส่งสัญญาณเตือนเหมือนอยากจะบอกว่า ‘ถ้าอดนอนมากกว่านี้คงได้เข้าโรงพยาบาลเร็ว ๆ นี้แน่’
บางครั้งฉันก็คิดว่าตัวเองงี่เง่า ฉันพยายามบอกตัวเองไม่ให้ไปคิดถึงถ้อยคำดูถูกต่าง ๆ นานา พยายามบอกตัวเองว่าเรื่องมันผ่านมานานแล้ว พยายามบอกตัวเองว่าคำพูดพวกนั้นมันไม่ควรค่าให้เก็บมาใส่ใจสักนิด พยายามอีกครั้ง.. อีกครั้ง.. และอีกครั้ง จนอดคิดไม่ได้ว่าทำไมฉันถึงอ่อนแอขนาดนี้ ทำไมถึงยังก้าวผ่านเรื่องในอดีตไม่ได้ ทำไมพ่อถึงคิดว่าฉันเข้มแข็ง ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ แล้วตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกอะไรอยู่กันแน่ โกรธ เศร้า เหนื่อย หรือสมเพชตัวเองนะ มีคำถามอยู่เต็มไปหมดแต่ฉันกลับตอบคำถามเหล่านั้นไม่ได้เลย ไม่ได้แม้แต่ข้อเดียว
คืนนี้ก็คงเป็นอีกคืนที่ฉันไม่อาจข่มตานอนได้ ฉันเหนื่อยที่ต้องทรมานกับอาการทั้งหลายแหล่ที่
รุมเร้าทุกครั้งที่ความทรงจำพวกนั้นหวนกลับมา ถึงภายนอกฉันจะดูปกติ ทำเหมือนรับมือกับทุกปัญหาที่ถาโถมเข้ามาได้ด้วยมือเล็ก ๆ คู่นี้ ทั้งที่ความจริงสิ่งที่ฉันทำคือการกลืนก้อนความเจ็บปวดนี้ลงไป ให้มันกลับเข้าไปในตัวของฉันแสร้งทำเป็นมีความสุขสักพัก เจ้าก้อนความเจ็บปวดจะสลายไปเอง จากนั้นเก็บซ่อนความทรงจำแสนน่าชังนี้ไว้ให้ลึกที่สุด ยิ่งลึกเท่าไหร่มันจะยิ่งหาทางกลับออกมาได้ยากเท่านั้นแต่มีเพียงฉันที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันจะหาทางออกมาได้เสมอ แล้วฉันก็จะทำแบบเดิมอีกซ้ำไปซ้ำมา แค่เพราะไม่อยากให้คนอื่นมองว่าฉันเรียกร้องความสนใจ และมันคงเกินขีดจำกัดที่ฉันจะรับไหว ปัญหานี้ทำฉันพังเละไม่มีชิ้นดีและตระหนักได้ว่าไม่อาจจัดการได้ด้วยตัวคนเดียวอีกต่อไป
ฉันข่มตาลง พยายามนอนเพราะภาระหน้าที่ที่รอคอยอยู่เมื่อรุ่งอรุณมาถึง พร้อมกับเสียงของพ่อที่เล่นวนไปมาในหัว คำพูดที่คอยแต่จะลดทอนคุณค่าของฉัน คำพูดที่เป็นดั่งกรงขังไม่ให้ฉันก้าวต่อไป และคำพูดเหล่านั้นกำลังเล่นวนซ้ำไม่รู้จบ มันยากจนฉันไม่อยากพยายาม แต่ฉันก็ต้องผ่านมันไปให้ได้และได้แต่ภาวนาให้ฉันคิดวิธีจัดการปัญหานี้ได้ในเร็ววัน ถ้ามันจะพอมีหนทางก็อยากจะโยนเจ้าก้อนความเจ็บปวดนี้ออกไปอย่างถาวร และให้ฉันไม่ต้องทุกข์ทรมานเพราะมันอีก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in