ทั้ง 5คน สอ,หิน,และ กลุ่ม 123 ออกเดินทางไปยังเมืองบูลวาเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับอาวุธที่ทั้งหมดได้รับมาจากกรมทหารซึ่งเส้นทางที่จะไปยังเมืองบูลวานั้นมี3เส้นทางด้วยกันไม่ว่าจะเป็นทางน้ำที่ใช้เวลาเดินทางเร็วที่สุดแต่จะอาจไม่เจอผู้คนที่อาจมีข้อมูลระหว่างทางเลยไม่ว่าจะเป็นถนนทรายลาด ที่ใช้เวลาช้ากว่าทางน้ำเล็กน้อยแต่การเดินทางจะค่อนข้างลำบากด้วยอากาศที่ร้อนและต้นไม้ที่ขึ้นมาอย่างน้อยนิดหรือจะเป็นเส้นทางป่าลึก ที่ใช้เวลานานที่สุดแต่อาจจะเจอข้อมูลมากมายระหว่างทางในการเจอผู้คนที่หลบหนี ทหารตามขอบชายแดน

“ไปทางนี้” สอชี้นิ้วไปยังป่าที่อยู่ทางด้านซ้ายของตัวเอง

“กุก็กำลังจะบอกมึงนี้แหละว่าพวกเราจะไปทางนั้น”1 อธิบาย

“ท่านตาเล่านิสัยมึงมาหมดแล้วมึงคิดละเอียดตลอด ไปทางป่า พวกเราอาจจับทหารได้สักคน2คน จับมาถามข้อมูลก็จบ” 2พูดเสริม

“นั้นก็ตามพวกกุมา สอและก็หินถามมาให้ทันนะ” 3พูดจบทั้งหมดก็เดินทางเข้าไปในป่า ป่าแน่นอน ขึ้นชื่อว่าป่าแล้วไม่มีอะไรที่เราจะรู้ได้เลยว่ามันคือสิ่งที่ปลอดภัยหรือไม่ กลุ่ม123 ดูเหมือนจะชำนาญเส้นทางนี้เป็นอย่างดีรู้ว่าเส้นทางไหนมีโคลนที่ลื่น รู้ว่าเส้นทางไหนมีร่มให้หลบฝนรู้ว่าแหล่งน้ำอยู่ที่ไหน รู้ว่าต้นไม้บริเวณไหนกินได้ ตรงไหนกินไม่ได้

“มึงๆ กุสังเกตมานานแหละกุว่ามีอะไรแปลกๆ” สอกระซิบบอกหิน

“พวกกุขอไปเยี่ยวแปปนะมึง รอพวกกุแปปเดี๋ยวพวกกุมา” หินตะโกนบอกกลุ่ม 123และลับตาออกไปจากเส้นทางเดินไปยังหินก้อนใหญ่ที่ลับตา

“มึงอธิบายมา มึงรู้สึกอะไร” หินจับไหล่สอด้วยท่าทางที่พร้อมรับฟังและดูเป็นกังวล

“ก่อนอื่น มึงหยุดสะที”อาการที่แก้ไม่หายกลับมาหาหินอีกครั้ง

“กุว่าพวกมันรู้ดีเกินไปว่ะ”สอเริ่มอธิบาย

“5-6วันผ่านมาเนี่ยเอาจริงๆ เราสบายเกินไป มึงว่ามั้ย?”

“ทั้งเรื่องอาหาร น้ำ เส้นทาง ที่นอน พวกมันรู้เรื่องหมดเลยน้ำอีก20นาทีถึงเดี๋ยวอีก 15นาทีจะมีกลุ่มวัวเดินอยู่ข้างหน้าตรงไปอีกนิดจะเจอถ้ำ กุว่าพวกเราโดนแล้วล่ะ”

“มึงคิดว่าท่านนุเล่นพวกเรา?”หินตั้งคำถาม

“กุไม่แน่ใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ท่านนุอาจกำลังเล่นเกมอยู่” สออธิบาย

“กุก็อยากเล่นมันเหมือนกัน”สอเปิดแผนของตัวเอง

“มึงพูดไรของมึง 2ต่อ3นะมึง”หินส่ายหัวให้กับแผนนี้

“ไม่ใช่ 2ต่อ3แน่นอนมึง2ต่อ10หรือไม่ก็ 2ต่อ100 หรือไม่ก็มากกว่านั้น” สอมองเกมในสมอง

“นั้นเราก็ไม่ควรเล่นเกมนี้สิมึงก็รู้ดีว่าถ้ามันเป็น 2ต่อ10 ขึ้นมา เราก็ไม่รอด เป็นผีดูแลป่าแน่”

“กุอยากรู้ว่าไอ้ภาคีมีอะไรกับเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า?”

“ถ้าไอ้ภาคีมีเกี่ยวกับเรื่องนี้ท่านนุก็ถูกใช้เป็นเครื่องมือ ตาก็เป็นเครื่องมือ กุก็ด้วยทั้งหมดเป็นเครื่องมือของไอ้ภาคีมัน”

“ถ้ามันเป็นจริงถ้าไอ้ภาคีเป็นคนนั้นจริงๆ มึงรู้ใช่มั้ยว่าเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่”

“งั้นกุควรทำไง กุมากับมึงแล้วมึงบอกกุ กุควรทำไง” หินถาม

“มึงแค่ทำสิ่งที่มึงควรทำ ใช้แผนAก่อน มึงจำได้ใช่มั้ย แล้วก็สังเกตกุไว้”

“และสิ่งที่สำคัญที่สุด”

“หยุดสั่นไอ้สัส”สอยื่นคำขาดกับเรื่องสั้นถือเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด ทั้ง2ก็เดินกลับไปหากลุ่ม 123 ที่รออยู่บริเวณด้านหน้า

“ท่อใหญ่นะพวกมึง” 2แซว

“อีกนานมั้ยว่ะกว่าจะถึงกุว่าเดี๋ยวจะหาข้อมูลกับไอ้ห่านี้ไม่ทัน” สอยกอาวุธขึ้นมา

“ทันดิว่ะเนี่ยอีกนิดเดียวก็ถึงขอบเมืองบูลวาแหละ มึงจะเอาไง จะวิ่งเลยมั้ยจะได้ถึงเร็วขึ้น” 1เสนอ

“มึงวิ่งพวกกุก็วิ่ง ง่ายๆ”สอตอบรับข้อเสนอ

ทั้งหมดเดินทางวิ่งสลับเดินได้สักพักก็ถึงขอบชายแดนของเมืองบูลวาที่ค่อนข้างละล่วมในการทหารในช่วงเวลานี้

“พวกเจ้ามาทำอะไรที่เมืองนี้”ทหารเฝ้าถาม

“พวกเรามา...”

“มากินอาหารที่นี้นะเพื่อนเราบอกว่าอาหารที่เมืองนี้อร่อยไม่มีที่ติ พวกเราก็เข้าไปได้หรือไม่?”สอพุดตัดหน้า 3 ที่กำลังจะอธิบายถึงเหตุผลของการเข้าเมือง

“ได้สิพวกท่านแต่พวกเราคงตรวจสัมภาระก่อนนะครับ”

“อะไรนะนุ นุพูดใหม่สิ”ดุสิตาแทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ลานุพูด

“ใช่ ทุกคนถูกเรียกกลับมาที่เมือง”ลานุอธิบาย

“จริงๆแล้วมันคือทางเลือกของผู้สมัครเอง เลือกว่าจะกลับมาพร้อมกับที่ชีวิตที่จะอยู่กับตัวเองกับทำภารกิจต่อไป ได้ตำแหน่งในวัง ได้เป็นทหารในวังแต่ก็แลกกับชีวิตที่จะอยู่ได้นานอีกแค่ไหน มันก็เป็นทางเลือกของผู้สมัครเองท่านตาและท่านนุโปรดได้วางใจได้” ภาคีตอบ

หลังจากที่ทั้ง 5 คนเดินทางผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองบูลวาทั้งหมดได้เดินทางไปเรื่อยๆด้วยความรวดเร็วเพื่อที่จะหาข้อมูลโดยเร็ว

“ไอ้สอ” 1ข้อมือของสอไว้ ทำให้ทั้งกลุ่มหยุดการเดินทาง

“ว่าไง เรามีเวลาไม่มากแหละนะ”

“พวกมึงทั้ง 2 คนไว้ใจพวกกุแค่ไหนว่ะ?” 2ถาม

“พวกมึงว่าไงนะ?” สอถาม

“ก็ถ้าพวกมึงไว้ใจพวกกุพวกกุจะพามึงไปเส้นทางอีกเส้นที่จะพาไปหาข้อมูลมึงจะได้ข้อมูลทุกอย่างที่มึงต้องการที่จะผ่านไตรมรณะ” 3พูดสรุป

“เอาตรงๆมั้ย?” สอเริ่มตอบ

“พวกกุไม่ไว้ใจพวกมึง”

“แต่พวกกุก็มาอยู่ต่างเมืองกับพวกมึงที่กุไม่ไว้วางใจแล้วจะเสี่ยงอีกนิด ก็ไม่เสียหายอะไร มึงนำพวกกุได้เลย เดี๋ยวพวกกุตามไป” สอพูดจบ

“เป็นอย่างที่ท่านตาพูดไว้ไม่มีผิดมึงนี่ สู้ตายไว้ลายจริงๆ” 2แซว

“นั้นก็อย่าเสียเวลาอีกเลย ตามมาเราเสียเวลามามากแหละ” ทั้งหมดวิ่งหน้าตั้งเข้าไปในเมืองแน่นอนสอและหินไม่ได้ไว้ใจทั้ง3คนนี้เลยตั้งแต่การเข้ามาหา การช่วยเหลือ แต่เพื่อในสิ่งที่สออยากรู้เพื่อพิสูจน์ว่าภาคีอาจมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ เรื่องการเป็นกบฏ

“ทำไมพวกมึงมาช้ากันจังว่ะ”บุคคลปริศนาที่รออยู่ด้านหน้าบ้านหลังเล็กๆตะโกนทั้งหมด บุคคลนี้มีนามว่า สิทีบ้านที่สิทีอยู่ที่บริเวณขันนาที่เป็นนาขั้นบันไดกลางภูเขา

“ขอโทษๆ พวกกุพยายามเต็มที่แล้วแต่ดูเหมือนเส้นทางที่เตรียมไว้ผิดไปเล็กน้อย” เส้นทางที่เตรียมไว้ที่พูดโดย2นั้น ทำให้ทั้งสอและหินเริ่มตระหนก

“นี่คือคนที่ท่านอยากเจอคับ” 3โบกมือมายังหินและสอ

“คนไหนชื่อสอ” สิทีถาม

“ผมเอง มีอะไรคับ”

“สิ่งที่พวกมึงอยากได้ มันอยู่ในคัมภีร์ม้วนนี้มึงลองอ่านดู” สิทียื่นคัมภีร์รายละเอียดเนื้อหาของอาวุธที่ทั้ง2ได้รับมา

“ทำไมมึงถึงรู้ มึงเป็นใคร”สอถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

“ระวังคำพูดด้วยมึง ไอ้สอ” 3เตือน

“ไม่เป็นไร” สิทีปราม3

“มึงคงงงว่ากุคือใคร กุคือสิทีพ่อของดุสิตา” สิทีบอกตัวตนของตนเอง

“พ่อ พ่อของตา” สอแทบไม่อยากจะเชื่อ

“ใช่ กุคือพ่อของตา”

“แล้วไอ้พวกนี้ อย่างที่มึงรู้จัก 123 คนสนิทของกุ” สิทีอธิบายกลุ่มคนที่พาทั้ง2คนมาสอและหินยังคงงงและตกใจกับสิ่งที่กำลังได้ยิน

“เออแล้วไอ้กลุ่มที่ภาคีให้มาป่วนงานนี้ มาตามที่คาดไว้มั้ย?” สิทีถาม

“แน่นอนครับท่าน มาตามนัดทั้งเวลาและสถานที” 3ตอบ

“พวกเอ็งเกี่ยวอะไรกับภาคี” สอถาม123

“พวกเราคือกลุ่มคนที่รอดมาจากเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้นมึงก็รอด ถูกมั้ย?”

“เล่ามาให้หมด เหตุการณ์วันนั้น”