ฉันไม่เคยนอนไม่หลับแบบนี้มานานแล้ว ไม่ได้รู้สึกทรมาณแบบนี้มานานแล้วนับตั้งแต่ช่วง 2 ปีก่อนที่รู้ข่าวว่าเธอกำลังคบกับคนใหม่--และตอนนี้เธอกำลังจะบินไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นแล้ว มันเหมือนเธอกลายเป็นสิ่งที่อยู่ไกลแสนไกลจนเอื้อมไม่ถึงอีกต่อไป

ทักเธอไปเมื่อตอนเย็น เพราะฝันถึงเธอติดกันมาสองวัน ภาพเธอในห้วงความฝันถูกเคลือบคลุมทับด้วยหมอกไอแห่งความหวามไหวอ่อนหวาน--ฉันแน่ใจว่าความรักที่ฉันให้เธอมันเป็นเรื่องจริง มันจริงสำหรับฉันเสมอ

ที่ฉันทักไปไม่ได้ต้องการอะไรเลย ฉันเพียงแค่คิดถึงเธอ อยากจะคุยกับเธอดีๆสักครั้งหลังจากที่เราต่างก็สาดอารมณ์ใส่กันมาหลายครั้ง--แต่ฉันคงเป็นคนที่เธอเกลียดไปเสียแล้ว เป็นกลุ่มก้อนแห่ความหลังที่ไม่น่าดูและไม่น่ารื้อฟื้น ฉันสงสัยว่าทำไมเธอถึงได้ใจร้ายกับฉันขนาดนั้น ในทุกคำพูด ในทุกการกระทำ เหมือนว่าเราไม่เคยมีเรื่องดีๆต่อกันเลย

ทำไมการพบพานกันทุกครั้งถึงได้สร้างรอยแผลไว้ให้เรา--หรือใครคนใดคนหนึ่งเสมอ และทำไมความเกลียดจากเธอ มันถึงได้ทำร้ายฉันมากขนาดนี้นะ? คำพูดเหล่านั้นมันวนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมหยุดเลย เธอไม่ถามฉันด้วยซ้ำว่าฉันเป็นยังไงบ้าง บทสนทนานั้นจบลงห้วนๆและฉันไม่ได้พูดอะไรที่อยู่ในใจออกไปสักอย่าง--ซมซานเกินกว่าจะพูดออกไป รู้สึกได้ว่าเธอไม่รับฟัง

เธอเปลี่ยนไปมาก กลายเป็นใครก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าเป็นแค่กับฉันรึเปล่า แต่การเปลี่ยนไปของเธอมันทำให้ฉันรู้สึกแย่ ความทรงจำต่างๆที่สวยงามถูกเธอเอาตีนขยี้ไม่มีชิ้นดี เธอไม่เคยให้ค่ามันเลย-- ไม่ว่าจะเป็นความทรงจำ หรือว่าตัวฉันก็ตาม

แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามันเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่เราคบกันแล้วนี่ เธอทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นเพียงแค่ "กะหรี่เดลิเวอร์ลี่" หลายต่อหลายครั้ง น่าแปลกใจว่าทำไมฉันถึงทนได้นานขนาดนั้น

รู้สึกแย่ชะมัด เลื่อนหน้าเฟสดูเห็นรูปเธออยู่ที่สนามบิน จิตใจสั่นไหวโอนเอนอีกแล้ว จะผ่านค่ำคืนแบบนี้ไปยังไงนะ? รู้สึกเหมือนอกหักอีกรอบเลย