4.

"คิดถึงจัง...น้ำ"

เสียงของหล่อนแผ่วเบาและเลือนลางไม่ต่างจากรูปกายที่ปรากฏให้เห็น...ความห่วงหาอาลัยเต็มแน่นในน้ำเสียง...

หล่อนลุกจากเก้าอี้ตัวเล็กหน้าเปียโนแล้วเดินมาหาฉัน--ไม่สิ ต้องบอกว่า ลอย มากกว่า--ฉันก้าวถอยตามสัญชาตญาณ กระพริบตาถี่ๆเผื่อว่าจะยังไม่ตื่นดี หรือบางทีฉันอาจจะกำลังไม่ตื่นจากห้วงความฝัน--เดียร์ตายไปแล้ว ตายไปแล้วจริงๆ ฉันยังไปงานศพเธออยู่เลยเมื่อตอนเย็น และผีคือสิ่งที่ไม่มีจริง

ทว่าแม้จะกระพริบตาถี่เพียงใด หรือหยิกตัวเองแรงแค่ไหน ภาพตรงหน้าก็ยังไม่จางหายไปอย่างที่ฉันต้องการ เด็กสาวในชุดนักเรียนคนนั้นยังคงยืนอยู่ตรงหน้าฉัน--ให้ตายเถอะ แล้วทำไมถึงได้เป็นเดียร์เมื่อตอนม.ปลายกันนะ ถ้าเป็นวิญญาณก็ควรจะปรากฏให้เห็นเป็นร่างตอนที่ตายหรือตอนก่อนจะตายไม่นานสิ

"หืม? อย่าบอกนะว่าแกเห็นเค้า?"

เรียวปากโปร่งใสขยับเอื้อนเอ่ยถ้อยคำ สีหน้าแสดงความประหลาดใจ หล่อนลอยเข้ามาใกล้อีก ยื่นหน้ามาจนเกือบชิด ฉันเผลอเบิกตากว้างกว่าเดิม--เธอเผยยิ้มออกมาอย่างคนมีชัย

"แกเห็นเค้าจริงๆด้วย"

ฉันจำเป็นต้องหาเก้าอี้ที่ใกล้ที่สุดเพื่อทรุดตัวลงนั่น--เรื่องมันกะทันหันเกินไปจนฉันตั้งรับไม่ทันระบบประมวลผลหมุนติ้วเพราะความคิดและคำถามนับร้อยๆที่ทะลักทลายเข้ามา--ฉันกุมขมับและนวดมันเบาๆเผื่อมันจะช่วยบรรเทาอาการปวดตุบๆที่กำเริบขึ้นมาได้บ้าง

"เพิ่งรู้ว่าแกมีเซ้นส์เห็นผีด้วย"

"ไม่เคยมี...จนกระทั่งวันนี้นี่แหละ"

ระหว่างที่พูดก็เหมือนอาการปวดหัวจะหนักกว่าเดิม...ให้ตายเถอะ การนวดไม่ช่วยอะไรเลย

รอยยิ้มบางเบากับดวงตาคู่นั้นที่ทอดมองมาดูแปลกตาไปจากเดิม--หล่อนดูนิ่งขึ้น สุขุมขึ้น วันวัยที่ล่วงเลยผ่านบ่มเพาะให้เด็กสาวคนนั้นเติบโตขึ้นมาแล้ว มันดูพิลึกดีที่เห็นบุคลิกแบบนั้นในร่างของเด็กม.ปลาย

หล่อนกลายเป็นคนที่ฉันไม่รู้จักไปเสียแล้ว...แม้ว่ารูปลักษณ์ที่ฉันเห็นตอนนี้จะเป็นคนเดิมที่ฉันรู้จักดีแต่หล่อนก็ไม่ใช่เด็กสาวม.ปลายคนนั้นที่ฉันเคยรู้จักอีกต่อไป

"แกเป็นยังไงบ้างน้ำ"

ร่างโปร่งแสงปรากฏตรงหน้าฉันโดยฉับพลัน บ้าเอ๊ย...ไม่ชินเอาซะเลย นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย แล้วทำไมอยู่ดีๆฉันถึงเกิดจะเห็นผีขึ้นมาซะอย่างนั้น ไม่รู้ด้วยแล้วโว้ยยย

อยู่ดีๆฉันก็เกิดจะรู้ซึ้งคำว่า 'สติแตก' ขึ้นมากะทันหัน

ใช่...ฉันกำลังสติแตก...ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะไม่ได้กรีดร้องหรือโวยวายอะไรก็เถอะ แต่ว่าฉันกำลังสติแตกอยู่จริงๆ น่าจะมีบทความแนะนำ 'วิธีรับมือเมื่อเจอผีแฟนเก่า' บ้างนะ เพราะตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ บ้าเอ้ย!

"ก็ดี"

ป๊อก...

เสียงเปิดขวดดังจางๆท่ามกลางเสียงฝน สายน้ำสีอำพันไหลช้าๆลงสู่แก้วใสราคาถูก กลิ่นเหล้าฉุนๆจากแก้วลอยปะทะจมูกเมื่อฉันยกขึ้นจิบช้าๆเผื่อว่าบางทีฤทธิ์เหล้าอาจจะทำให้ประสาทที่ตึงเครียดตอนนี้ดีขึ้นมาบ้าง

"ตอบคำถามได้ห่วยเหมือนเคยนะ แกให้คำจำกัดความช่วงเวลาที่เราไม่เจอกันห้าปีได้แค่คำว่า ก็ดี เนี่ยนะ"

เธอแค่นหัวเราะเบาๆ เอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้โยกตัวนั้นแล้วตวัดขาไขว่ห้าง ชายกระโปรงสีน้ำเงินเข้มสะบัดพลิ้วเผยให้เห็นขาอ่อนวับแวม (ว่าแต่ผีมีขาอ่อนด้วยเหรอวะ...ฉันเกิดสงสัยตอนที่เห็น...แต่ก็ช่างแม่งเหอะ) --รู้สึกพิลึกชิบหาย พิลึกจนต้องกระดกแก้วเหล้าเข้าปากอีกหนึ่งครั้ง

ฉันไม่ได้เจอกับเดียร์มาตั้งแต่เมื่อไรนะ?

ครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอเดียร์ก็ตอนปาร์ตี้วันเกิดปีที่ยี่สิบสองของเธอล่ะมั้ง?--ร่างบางในชุดเดรสสั้นสีเหลืองอ่อนที่เธอชอบ ควงคู่กับชายหนุ่มร่างสูงสง่า เธอแย้มยิ้มกว้าง และดวงตาเป็นประกาย

คืนนั้นฉันกลับบ้านก่อนงานปาร์ตี้เลิก--ดื่มหนักกว่าเคยในคอนโดเล็กแคบ เสียงเพลงเศร้าแว่วหวานก้องสะท้อนในห้องนั้น

"ก็เรียนจบ ทำงานอยู่บริษัทประมาณสองปี แล้วก็เพิ่งออกมาทำฟรีแลนซ์เมื่อเร็วๆนี้ ชีวิตก็เรื่อยๆ ไม่ได้มีเรื่องหวือหวาอะไร"

ฉันตอบเนือยๆ--เหล้าที่ไหลผ่านคอลวกร้อนวูบวาบ ร่างโปร่งใสตรงหน้าจ้องตรงมาที่ฉัน ชั่ววูบหนึ่งที่ฉันค้นพบบางอย่างในดวงตาคู่นั้น...ร่องรอยเพียงเล็กน้อยทว่าชัดเจนมากพอจะทำให้ฉันสัมผัสได้ เธอไม่ได้พยายามปิดบังมันเลยสักนิด--ฉันเบือนหน้าหลบสายตา เสแสร้งสนใจกับแก้วเหล้าในมือมากกว่าดวงตาตรงหน้า

"แล้วยังคบกับจีอยู่รึเปล่า"

ภาพหญิงสาวอีกคนวูบเข้ามาในความคิด--หญิงสาวที่มีดวงตาสีน้ำตาลเหมือนกัน ฉันคบกับหล่อนหลังจากเลิกกับเดียร์ไปไม่นาน

"ไม่ เลิกกันไปนานแล้ว"

น้ำเสียงปนสะอื้นกับใบหน้าที่ชุ่มโชกด้วยหยาดน้ำตาของจีในวันนั้นบีบรัดหัวใจฉัน...ทั้งที่เธอเป็นคนบอกลาฉันเองแต่กลับมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น...สายตาที่เหมือนว่าฉันกำลังทรยศ...ทรยศต่อเธอ ทรยศต่อคำว่ารักของเธอ

"อ้อ งั้นเหรอ" เดียร์พึมพำในขณะที่ปลายนิ้วก็ไล้เบาๆที่คีย์เปียโน "แล้วตอนนี้กำลังคบใครอยู่ล่ะ"

"ไม่มี" เสียงฝนข้างนอกดังขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะกลบเสียงพูดที่เบาหวิวของฉัน "ไม่ได้คบใครมานานแล้ว" ทันทีที่พูดจบประโยค ฉันเห็นวี่แววความประหลาดใจอยู่บนใบหน้าของเธอ

"จะอยากรู้ไปทำไม"

พอพูดไปแบบนั้นก็เริ่มนึกเสียใจทีหลังเมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นดูหม่นแสงลง เอาอีกแล้ว...ปากหมาๆนี่เริ่มจะออกฤทธิ์อีกแล้ว เป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า...จริงๆแล้วมันก็แค่ระบบป้องกันตัวเองแบบห่วยๆนั่นแหละ ฉันไม่ต้องการให้เธอได้เห็นความอ่อนแอใดๆที่ฉันเป็น

"แกล่ะ เป็นยังไงบ้าง"

ดูเหมือนการเปลี่ยนเรื่องคุยจะเป็นทางแก้ที่ดีที่สุดที่ฉันคิดออกในตอนนี้ หล่อนเผยรอยยิ้มเสแสร้งเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกแย่ๆที่ฉันเพิ่งทำไปเมื่อครู่

"ชีวิตก็วุ่นวายพอตัวน่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ จิ้มนิ้วบนโหลปลากัดที่วางเรียงรายอยู่บนตู้ไม้อย่างใจลอย ทว่านิ้วนั้นทะลุกระจกไปเหมือนกับภาพโฮโลแกรม "เรียนจบก็หางาน ก็ลองทำอยู่หลายอัน ขายของบ้าง เขียนบทความขายบ้าง ทำงานเซเว่นบ้าง ลงท้ายก็ได้ไปเป็นครูพิเศษอยู่ช่วงนึง" หล่อนยิ้ม...คราวนี้เป็นยิ้มจริงๆ ไม่ใช่รอยยิ้มเสแสร้งเหมือนเมื่อครู่ "เด็กซนอย่างกับลิง ปวดหัวได้ทุกวัน"

"ครูสอนภาษาอังกฤษเหรอ?"

ฉันถามแบบนั้นเพราะจำได้ว่าเธอเรียนเอกภาษาอังกฤษมา

"เปล่า สอนภาษาไทยนี่แหละ แต่สอนให้คนต่างชาติ" ตอนนี้เธอเปลี่ยนจากจิ้มนิ้วบนโหลปลากัดมาเล่นกับไอ้ยิ้มที่กรง "ก็มีหลายชาติปนๆกันไป ฝรั่งบ้าง แขกบ้าง ญี่ปุ่นบ้าง แต่ส่วนมากจะเป็นญี่ปุ่นนะ " หนูแฮมเตอร์วิ่งพล่านเมื่อเธอเอามือแหย่เข้าไปในนั้น มันยืนสองขาและทำจมูกฟุดฟิดอย่างระวังภัย "และอย่าให้พูดเลย ภาษาอังกฤษของคนญี่ปุ่นนี่ สุดๆเลยล่ะ เวลาเค้าพูดคำว่า 'sentense' นะ ต้องพูดว่า 'เซนเทนสึ' ไม่งั้นไม่เข้าใจกันเลย"

"หึ ก็แน่ล่ะ อย่าไปค่อนแคะชาติอื่นเค้านักเลย คนไทยก็พอกันล่ะน่า"

"ฮะๆ นั่นสิ ถือว่าเป็นโชคดีนะ ที่ความรู้ภาษาญี่ปุ่นตอนม.ปลายยังใช้ได้อยู่ ก็เลยหากินได้สักพัก"

เธอหัวเราะเบาๆ ล้มตัวนอนบนโซฟาตัวยาว พาดขาไปที่พนักพิง--ชั่ววินาทีนั้นฉันรู้สึกเหมือนเข็มนาฬิกาได้เดินกลับหลัง...และเธอที่อยู่ตรงนี้คือเธอเมื่อวันวาน

"จริงๆตอนนั้นเค้าคิดถึงแกเป็นบ้าเลย" เธอปิดเปลือกตา ขยับปากพูดเนิบช้า "คิดว่าถ้าแกยังคบกับเค้าเราคงได้มาทำงานด้วยกัน หรือไม่เค้าก็คงถามแกได้เรื่องภาษาญี่ปุ่น อะไรแบบนั้น"

เหล้ารสร้อนแรงไหลลงคอไปอีกหนึ่งแก้ว ถ้อยคำเหล่านั้นจากปากของเธอซึมลึกลงไปในหัวใจ กัดกร่อนทุกกำแพงที่ฉันปิดกั้นความรู้สึกเหล่านั้นไว้จนหมดสิ้น...

"คิดไม่ถึงเลยนะว่าคนอย่างแกจะไปเป็นครู"

ฉันเปลี่ยนเรื่องพูด กลืนรสขมปร่าลงคอไป แค่คำพูดง่ายๆก็ดูเหมือนจะพูดให้เป็นปกติไม่ได้ ฉันสูญเสียความเยือกเย็นไปแล้ว และมันยากเหลือเกินที่ต้องทำเหมือนว่าฉันไม่รู้สึกอะไรเลย

"ทำไมคะ? คนอย่างดิฉันมันทำไมคะ?"

ถ้อยคำดูขัดใจเต็มที ทว่าดวงตาคู่นั้นที่มองมากลับฉายแววขบขัน

"เปล่า แค่แปลกใจเฉยๆ"

"เค้าเองก็ไม่คิดเหมือนกันนั่นแหละ ฮะๆ แต่ก็ไม่ได้กะว่าจะทำไปตลอดหรอกนะ ก็ยังอยากเป็นนักเขียนอยู่ แต่ในระหว่างที่งานเขียนยังขายไม่ได้ก็ต้องหาอะไรทำประทังชีวิตไปก่อนจริงมั้ยล่ะ"

"แกนี่ชอบอาชีพนี้จริงๆเนอะ"

ฉันนึกถึงนิยายเรื่องนั้นที่เธอเคยแต่งมันให้ฉัน นิยายรักแสนหวานที่จบลงด้วยความสุข เราภาวนาขอให้ความรักของเราเป็นอย่างนั้น--ความเยาว์วัยนั้นช่างเปี่ยมล้นไปด้วยความฝันอันแสนหวาน

"อื้ม เสียดายอยู่เหมือนกันนะ ไม่น่ารีบตายตอนนี้เลย ยังเหลืออะไรที่ยังไม่ได้ทำอีกตั้งหลายอย่าง"

เดียร์ในตอนนี้ช่างดูขัดแย้งกันเหลือเกิน เธอยิ้ม...ทว่าดวงตากลับโศกสลด ทั้งๆที่ไม่ได้ร้องไห้แต่ความเศร้านั้นกลับท่วมท้นออกมาจนฉันรู้สึกได้--ฉันอยากคว้าตัวเธอมากอด อยากลูบหัวเพื่อปลอบใจ แต่ก็นั่นแหละ...เธอเป็นอากาศไปแล้ว...ฉันทำอะไรไม่ได้เลย

"ยังชอบเหมือนเดิมเลยเนอะ"

หล่อนบุ้ยใบ้ไปที่ขวดเหล้ายี่ห้อเดิมที่ฉันชอบกินมาตั้งแต่ไหนแต่ไร--รอยยิ้มเสแสร้งแบบนั้นปรากฏขึ้นมาอีกแล้ว เดี๋ยวนี้เดียร์แกล้งยิ้มเก่งเสียจนอดคิดไม่ได้ว่าเธอทำแบบนี้มาบ่อยแค่ไหนแล้ว ความเป็นผู้ใหญ่คงบังคับให้เธอต้องใช้หน้ากากรอยยิ้มนั่น

"อ่า ก็เคยลองเปลี่ยนไปกินอันใหม่ๆแล้วก็ไม่ถูกใจเท่าอันนี้ซะที" ของเหลวสีอำพันจากขวดถูกรินลงแก้วเป็นรอบที่สาม "กินมั้ย? อ้อ ลืมไป ผีกินเหล้าไม่ได้นี่"

"ฮะๆ แหม ถึงกินได้ก็ไม่กินหรอกค่ะ"

เธอประชดพลางค้อนขวับเข้าให้

"ใครจะรู้ ไม่เจอกันตั้งห้าปีก็นึกว่าอาจจะหันมาติดใจบ้าง"

"เรื่องบางเรื่องก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนได้ซะหน่อย"

อยู่ดีๆฉันก็เกิดนึกถึงภาพใบหน้าแดงก่ำกับเสียงอ้อแอ้ในคืนนั้นขึ้นมาได้--คืนวันสิ้นปีที่เธอมาค้างบ้านฉัน กลิ่นไอฤดูหนาวยังโชยชื่น แสงดาวยิบๆแข่งกับไฟประดับพวงเล็กที่ติดไว้ในดาดฟ้า รวมถึงจูบที่มีรสฝาดของเหล้า...

"แล้วผีเล่นเปียโนได้ด้วยเหรอ"

"ไม่รู้สิ บางอย่างก็ทำได้ บางอย่างก็ทำไม่ได้ เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเอาอะไรเป็นเกณฑ์"

"งี้ใบ้หวยได้มั้ย"

"คิดว่าทำไม่ได้นะ...เพราะตั้งแต่เป็นผีมาเค้ายังไม่เคยเห็นเลขท้ายสามตัวอะไรใดๆ"

"แย่ๆ เป็นผีไร้ประโยชน์จัง"

"ฮะๆ นี่ แล้วคาดหวังประโยชน์แบบไหนจากผีกันคะคุณ?" เธอตวัดหางเสียงประชดทั้งที่ยังยิ้มอยู่ "แต่จริงๆเป็นผีก็ไม่ได้แย่นะ อยากไปไหนก็ไปได้ตามใจ อยากแอบดูใครก็ได้ ไม่หิว แล้วก็ไม่ง่วงด้วย"

"อี๋ แล้วนี่แกแอบดูเค้ามากี่วันแล้วเนี่ย"

ฉันแกล้งทำท่าหวาดผวาให้ดูน่าหมั่นไส้มากกว่าที่เป็น--และก็ได้ผล เดียร์ค้อนฉันเข้าให้วงเบ้อเริ่มก่อนจะตอบ

"ไม่รู้สิ ก็ตั้งแต่วันที่แกร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังนั่นแหละมั้ง"

เธอตอบพลางไหวไหล่ราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาเหลือเกิน--คืนนั้นฉันร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังจริงๆนั่นแหละ น้ำตาเปียกชุ่มโชกหมอน ขดตัวนอนบนเตียงกว้าง รู้สึกราวกับค่ำคืนนั้นจะไม่มีวันผ่านไปตลอดกาล

"แปลกดีนะน้ำ เค้าไม่คิดว่าแกจะเสียน้ำตาให้คนอย่างเค้า"

"แกไม่เคยรู้อะไรเลย...ไม่เคยรู้อะไรเลยเดียร์"

ถ้อยคำนั้นสะกิดโดนบาดแผลที่ยังไม่หายดี ฉันควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้อีกต่อไป ความรู้สึกหลั่งรินพรั่งพรูเหมือนหยดเลือดจากบาดแผล 

"แกเองก็ไม่เคยรู้อะไรเลยเหมือนกันแหละน้ำ"

เธอยังคงยิ้ม...ยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น มันกลายเป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้า ดวงตาคู่นั้นเอื้อนเอ่ยถ้อยคำรักอย่างที่มันเคยทำเมื่อหลายปีก่อน

ฉันเอื้อมมือไปคว้าเธอ...แต่สัมผัสได้เพียงอากาศว่างเปล่า--ย้ำเตือนให้ฉันจำได้ว่าเธอตายไปแล้ว...เธอไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว

ฉันสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาอุ่นร้อนที่แก้มตัวเอง ไอเย็นเยียบจากมือของเธอไล้ผ่านใบหน้า--ผ่านไปเหมือนสายลมเย็นเฉียบวูบหนึ่ง

"ขอโทษนะ...เค้าไม่น่าตายเลยเนอะ"

เธอพยายามทำให้มันเป็นมุกตลกแต่ก็ห่วยเหมือนเดิม 

"เราน่าจะได้คุยกันให้เร็วกว่านี้เนอะ เค้าไม่น่ามัวทำตัวขี้ขลาดอยู่เลย"

เธอว่าอย่างนั้นพลาดหัวเราะเบาๆ ดูเข้มแข็งกว่าที่เคยเป็นมา

สายฝนเบื้องนอกตกหนักกว่าเดิม ไม่รับรู้ความเป็นไปใดๆของมนุษย์โลก หยดน้ำตาของฉันเป็นเพียงหยดน้ำเล็กๆของมหาสมุทรเท่านั้นเอง

"แกยังร้องเพลงอยู่ไหมทุกวันนี้...เพลงโคฟเวอร์ที่แกชอบร้องน่ะ"

"ไม่ได้ร้องแล้วล่ะ งานยุ่ง ไม่มีเวลาหรอก"

ฉันตอบเสียงอู้อี้ ปาดน้ำตาออกลวกๆ นึกอับอายที่ต้องให้เธอได้มาเห็นว่าฉันอ่อนแอแค่ไหน--รู้สึกพ่ายแพ้ที่ทำให้เธอรู้แล้วว่าเธอมีอิทธิพลต่อใจฉันมากพอที่จะทำให้ฉันร้องไห้

"อืม น่าเสียดายนะ เสียงแกออกจะเพราะ" เธอหลับตา--หวนย้อนกลับไปเมื่อวันวาน "ตอนนั้นมันสนุกมากเลยนะ ตอนที่เราร้องเพลงด้วยกันในห้องแคบๆห้องนั้น"

ห้องข้างบนเหมือนจะดังก้องด้วยเสียงร้องของเด็กสาวสองคนอีกครั้ง--เคล้าคลอด้วยเสียงเปียโนเพี้ยนๆทว่าเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา

"อยากไปหาดพลาเนอะ ตอนนั้นแกบอกว่าไว้เดี๋ยวไปกัน แต่ก็ไม่ได้ไปเลยสักครั้ง"

หาดทรายสีขาวสะอาดตัดกับท้องทะเลสีครามกว้างที่ฉันเคยไปกับครอบครัวแล้วบอกว่าอยากให้เธอไปด้วยเมื่อคราวนั้นฉายชัดขึ้นในความคิด

"นั่นสินะ"

ฉันพยายามยิ้ม...แต่น้ำตากลับไม่ยอมหยุดไหล--ที่หาดแห่งนั้น ไปทีไรก็อดคิดถึงเธอไม่ได้เลยสักครั้ง

"รู้อะไรมั้ยน้ำ...ความทรงจำช่วงที่มีแกอยู่ มันเป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดของเค้าเลยนะ แล้วก็เป็นช่วงเวลาที่ทำให้รู้สึกเศร้าด้วย เพราะเค้ารู้ว่ามันจะไม่มีทางย้อนกลับมาได้อีกแล้ว" ปลายนิ้วโปร่งแสงเกลี่ยไล้ที่ใบหน้าของฉัน--ไล่เรื่อยจากแก้ม...ไปถึงปากและหยุดมันไว้อย่างนั้น

"ไม่เคยมีใครทำให้เค้ารู้สึกได้เหมือนแกเลย...ไม่เคยมีเลย"

"เดียร์"

"หืม?"

"ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เค้าคิดถึงแกมากเลยนะ" ฉันกระซิบเสียงแหบพร่า ทว่าถ้อยคำนั้นกลับชัดเจนและหนักแน่น "เค้ารักแก...ไม่เคยไม่รักเลย"

"นั่นเป็นคำที่เค้าอยากได้ยินมาตลอดเลยล่ะ"

แล้วเธอก็เผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง...เป็นรอยยิ้มที่สวยงามเหมือนเมื่อวันวาน

เราจูบกัน...แต่ฉันสัมผัสได้เพียงอากาศ มันว่างเปล่าและไร้ตัวตนจนดูเหมือนเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา ทว่าความรู้สึกอุ่นร้อนและเจ็บปวดในอกกลับกำลังตอกย้ำว่าทั้งหมดนี้คือเรื่องจริง 



5.


เสียงร้องใสกังวานแว่นหวานคลอเคล้ากับเสียงเปียโนจากลำโพงของโน๊ตบุค ไฟล์เสียงที่อัดไว้เมื่อหลายปีที่แล้วเล่นวนซ้ำไปมาอย่างนั้น--บทเพลงที่มีเพียงบทเดียวในโลก เพลงที่ฉันแต่งมันขึ้นมาเพื่อเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น

แสงแดดยามเช้าสาดทอเข้ามาในห้องนอนที่คุ้นเคย ของที่ระลึกจากงานศพเดียร์ยังตั้งวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือข้างเตียง--ฉันเพิ่งไปร่วมงานฌาปนกิจมาเมื่อเย็นวันนี้เอง--จากโลงใหญ่โต หลงเหลือเพียงเถ้าถ่านสีขาว โปรยปรายลงในทะเลกว้างสีครามใสอย่างที่เธอชอบ...ร่วงหล่นลงสู่ผืนน้ำสงบเย็น

เดียร์ไม่อยู่ตรงนี้แล้ว หายไปจากโลกใบนี้โดยสมบูรณ์

ทว่าตัวตนของหล่อนกลับไม่เคยจางหายไปจากความทรงจำของฉันเลย ทั้งแววตา รอยยิ้ม น้ำเสียง ยามเมื่อฉันหลับตา--เธอผู้นั้นจะหันกลับมามองพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้ รอยยิ้มที่เหมือนจะทำให้โลกทั้งใบสว่างไสว

เด็กสาววัยสิบเก้าปีคนนั้น--เป็นนิรันดร์ในใจฉันตลอดกาล