เราเรียนหนังสือมาด้วยกัน
เดินเรียนตามกันไปเป็นกลุ่มๆ
บางวิชาต้องไปเรียนยังตึกที่ไกลๆ
ตัองเดินผ่านสระน้ำใหญ่
แล้วข้ามถนนไปอีกฟากหนึ่ง
เป็นช่วงเวลาสนุกสนาน
เดินไปคุยไป มีความสุขจัง

พอปิดเทอมก็ชวนกันไปเข้าค่าย
นั่งรถไฟกันเต็มตู้โบกี้เลย
พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ร่วม 30-40 คน
เพื่อนๆเล่นกีตาร์
พวกเราก็ร้องเพลงชาวค่าย
มึเกมส์สันทนาการด้วย
หนุ่มสาวอิสระเสรี
มุ่งสู่เส้นทางแห่งความฝัน
.
.

ต่อมาเราก็ไปทำงานพิเศษ
เป็นครูสอนคอมพิวเตอร์ภาษาเบสิก
ลูกศิษย์ในห้องมีตั้งแต่ป.4 ถึง ม.1
เราสอนหลักการคร่าวๆ
แล้วก็ไปตามโต๊ะ สอนน้องๆรายตัวกัน
เด็กเล็ก ก็ขอเล่นเกมส์บ้าง
เด็กโตก็จะลองเขียนโปรแกรมกัน
ทำงานไปก็สนุกสนานกับความน่ารักของเด็กๆ
.
.

ในหมู่เพื่อนก็มีชอบพอกันอยู่หลายคู่
ความรักหนุ่มสาวในมหาลัย
บริสุทธิ์ สดใส ตามวัย
ทว่าเมื่อทำงานแล้ว
การบริหารงาน เวลา ให้เหมาะสม
ความหวัง ความฝัน ความสนใจ
เริ่มมีวิถีชีวิตที่แตกต่าง
หลายคนจึงแยกย้าย
ไปตามหนทางของตนเอง

แม้เพื่อนๆไม่ได้คู่กัน
แต่พวกเราก็กลับมาอยู่ในกลุ่ม line เดียวกัน
เป็นเพื่อนกัน อวยพรวันเกิดกัน
ยินดีในความสำเร็จ การงานที่เติบโต
ลูกหลานรับปริญญา
และเพื่อนบางคน ลูกๆก็เริ่มแต่งงานแล้ว
.
.

เพื่อนบางคนทำธุรกิจร้านอาหาร
เราก็ช่วยประชาสัมพันธ์ในกลุ่ม
เพื่อนๆอุดหนุน เกื้อหนุนกัน
มิตรภาพอย่างนี้ ปลื้มใจจัง

เพื่อนเก่าในวันวาน
ยังผูกพันติดต่อโทรคุยกัน
ถามไถ่ทุกข์สุขกันเสมอ
ร่วมทำบุญ อนุโมทนาบุญกันประจำ

เพื่อนๆ บ้างก็นัด reunion ในกลุ่มเล็กๆ
บ้างก็ชวนกันไปเที่ยวต่างจังหวัด
บ้างก็จัดทริปเที่ยวต่างประเทศเป็นสิบวัน

ความรัก ความผูกพัน..
ความรู้สึกมั่นคงในมิตรภาพเหล่านี้
หล่อเลี้ยงหัวใจพวกเรากันและกัน
เธอ..ไม่ได้หายไปไหน
เธอ..ยังอยู่กลางใจฉันเสมอ..

❤❤❤❤❤