ฉันก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
.
.
จำได้ลางๆว่านานเหลือเกิน
นานจนแทบจำไม่ได้
ว่าความรู้สึกนั้นมันเป็นยังไงกันนะ
หลังจากพายุแห่งความเศร้าพัดผ่านไป
ฉันใช้ชีวิตอยู่กับความว่างเปล่า
ไม่สุข
ไม่ทุกข์
ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกอะไร
...
วงจรชีวิตของฉันวนลูปอยู่อย่างนั้น
เหมือนใครสักคนกำลังกดปุ่มเพลย์ซ้ำไปซ้ำมา
วันนี้ฉันตื่นขึ้นมาบนโลกใบเดิมอีกครั้ง
ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป
.
.
บางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
กลับมาพบกันอีกแล้วสินะ
คุณความเศร้า..
ฉันนอนโง่ๆอยู่บนเตียง
ปล่อยให้ความเศร้าค่อยๆกัดกินความว่างเปล่าในใจฉัน
ทีละนิด ทีละนิด..
จนในที่สุด
ฉันก็ปล่อยให้มันเข้ามาสิงอยู่ในตัวของฉัน
ความรู้สึกจากศูนย์ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
มากขึ้นเรื่อยๆ
จนฉันควบคุมมันไม่ได้อีกต่อไป
ความเศร้าที่คุ้นเคยเริ่มเติบโตขึ้นกลายเป็นปีศาจร้าย
ปีศาจร้ายที่กำลังเดินวนอยู่ในหัวของฉัน
ปีศาจร้ายที่อาศัยอยู่ในหัวใจของฉัน
และใช่
ปีศาจร้ายได้กลืนกินตัวฉันไปเสียแล้ว
...
ปีศาจร้ายที่ฉันเคยเกลียดหนักหนา
แต่คราวนี้ฉันกลับไม่ได้พยายามไล่มันออกไป
ฉันให้อาหารมันด้วยความว่างเปล่าที่อยู่ในใจของฉัน
ฉันปล่อยให้มันทำหน้าที่ในตัวฉัน
ฉันปล่อยให้มันควบคุมความรู้สึกของฉัน
ฉันปล่อยให้มันค่อยๆเติบโต..
คุณคงมองว่าฉันบ้าสินะ
เพราะใครๆเขาก็เกลียดความเศร้าทั้งนั้นแหละ
คงมีแต่คนแบบฉันเท่านั้น
เพราะอะไรนะหรอ?
..
เพราะอย่างน้อยความเศร้าก็ทำให้ฉันมีความรู้สึก
เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันได้รู้สึกอะไรบางอย่าง
เพราะอย่างน้อยความเศร้าก็ทำให้ฉันยังคงเป็นมนุษย์..
ถึงแม้มันจะเจ็บปวดไปสักหน่อย
แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เราได้รู้สึก
เนี่ยแหละเสน่ห์ของคุณความเศร้าเขาล่ะ
..
โลกของคนซึมเศร้าอย่างฉันเนี่ย
ก็มีแต่คุณนี่แหละที่อยู่เป็นเพื่อน
ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะ
คุณความเศร้า
อย่าใจร้ายกับฉันนักล่ะ
:)
แต่ของเรา คุณความเศร้าเขาไม่ค่อยมาหา แวะเวียนมาบ้างเป็นครั้งคราว
จะมาบ่อยๆ ก็คุณหงุดหงิดค่ะ 55555
แต่พอหงุดหงิดปุ๊บ ก็จะรู้สึกดีใจอยู่คนเดียวว่าฉันมีอารมณ์ด้วยแฮะ! ฉันรู้สึกล่ะ! ดีใจจนเอาไปเล่าให้คุณหมอฟังบ่อยๆ ว่าช่วงนี้หงุดหงิดบ่อยมากเลยค่ะ ดีใจ 5555555
หวังว่าอีกไม่นานคุณอารมณ์ต่างๆ จะแวะเวียนมาหาเราทั้งคู่เยอะๆ นะคะ :)