พี่เมเนฯ ของฉันเคยเล่าให้ฟังว่า รุุ่นเขาเข้ามาประมาณ 100 คน

ผ่านไป 10ปี จนถึงวันที่เป็นซีเนียร์เมเนเจอร์ก็เหลือเพื่อนรุ่นเดียวกันเพียง 5 คนเท่านั้น

ช่างเป็นตัวเลขที่น่าตกใจมากเลยใช่ไหมคะ?

แต่หลังจากได้สัมผัสประสบการณ์การเป็นออดิทราวปีกว่าๆ 

รวมถึงได้ให้คำปรึกษากับเพื่อนๆจำนวนหนึ่งที่กำลังซัฟเฟอร์กับงาออดิทและคิดจะลาออก

ฉันก็ตระหนักได้ว่า นี่เป็น tunrover rate ที่ไม่น่าตกใจเลยสักนิด

ฉันมีเพื่อนจากมหาลัยเดียวกันที่เข้ามาเป็นออดิทใน Big4 พร้อมๆกัน 

ในจำนวนที่คุณผู้อ่านอาจจะคิดไม่ถึงเลยค่ะ

การทำงานเป็นออดิท ก็เหมือนการวิ่งมาราธอนด้วยความเร็วสูง

หลังจากขายวิญญาณให้บริษัทและการงานไปราวหนึ่งปีกว่าๆ

หันหลังมาอีกที เพื่อน ๆ ก็ทยอยกันจบการศึกษาออกไปจาก Big4 แล้ว

ฉันคิดว่า การลาออก การเปลี่ยนงาน หรือกระทั่งเปลี่ยนสายงาน

ไม่ถือว่าเป็นความล้มเหลวหรอกนะคะ

ในทางกลับกัน

หากคุณมองว่า การเป็นพาร์ทเนอร์ คือ ความสำเร็จ

คุณอาจจะกำลังมองแค่ภาพข้างหน้าที่สวยงาม แต่ลืมแผลเป็นเต็มหลังของพวกเขาหรือเปล่าคะ?

คุณเคยได้ยินคำว่า 'ต้องลาออกก่อนเพื่อรักษาชีวิต' ไหมคะ?

ฉันเพิ่งเข้าใจว่า ลาออก เพื่อ รักษาชีวิต จริงๆก็ต้องที่ออกมาแล้วค่ะ

การทำงานแบบ 24/7 ทำลายสุขภาพมากกว่าที่คิดจริงๆนะคะ

ฉันที่ไม่เคยมีปัญหาการนอนและระบบย่อยอาหารเลยคนนั้น

ปัจจุบัน กลายเป็นคนนอนหลับยาก และท้องผูกบ่อยๆ

แต่ฉันก็ยังโชคดีกว่าใครหลายๆคน

บางคนอ้วกเป็นเลือด บางคนเป็นลมจนต้องหามส่งโรงพยาบาล

บางคนเป็นซีสต์ในรังไข่  บางคนต้องไปทำกายภาพทุกสัปดาห์

หรือ บางคนก็ตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง อย่างที่เป็นข่าวใหญ่โตในวงการไปเมื่อปีก่อน

ใช่ค่ะ จะโทษแต่การทำงานอย่าเดียวก็ดูจะลำเอียงไปสักหน่อย

แต่คงจะปฏิเสธไม่ได้ว่า การใช้ชีวิตแบบออดิทเป็นปัจจัยสำคัญเลยทีเดียว

เพราะฉะนั้นแล้ว ผู้อยู่รอด ไม่ใช่ผู้ชนะหรอกค่ะ

ผู้ที่สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ต่างหากที่เป็นผู้ชนะ

บางครั้ง ก็รู้สึกว่า ฉันโชคดีเหลือเกินที่ได้รับโอกาสให้ก้าวออกมาจากโลกของออดิท

แต่บางครั้ง ก็รู้สึกคิดถึงพี่ๆในทีม (ที่ก็ลาออกแล้วเหมือนกัน 5555)

เวลาได้นัดเจอกับเพื่อนที่ลาออกจากการเป็นออดิทแล้วเหมือนกันนั้น

ให้ความรู้สึกเหมือนคนแก่วัยเกษียณกำลังคุยถึงเรื่องราวในอดีตเลยค่ะ

(ทั้งๆที่ฉันก็อายุแค่ 23 เองนะ)