น้องเอ : วันที่ 12,16 หนูขอ WFH ได้ไหมคะ? พอดีหนูอยากจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดค่ะ

พมนจ : ทำงานที่บ้านแล้วจะได้งานอะไรคระ?

(แล้วคุณพี่จะให้น้องมันตอบกลับว่า อะไรดีครับเนี่ย!)

ในฐานะที่ทำงานมาแล้ว 6 เดือน ซึ่งรุ่นเราเป็นรุ่นที่เข้ามาพร้อมกับโควิดพอดี อยากบอกว่า การ WFH เนี่ยเป็นเรื่องที่โคตรจะปกติมาก หลายๆอย่างมันสามารถทำที่บ้านได้ โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ลูกค้ายังปิดบัญชีไม่เสร็จ

อย่างไรก็ตาม สุดท้าย น้องเอ (นามสมมติ) ก็ได้ WFH สมใจ เนื่องจากช่วงเย็นวันอาทิตย์ ออฟฟิศส่งเมลล์ให้ทุกคนว่า วันที่ 12,16 จะปิดเพื่อ clean เนื่องจากมีคนติดโควิด โชคดีมากที่เราไปออฟลูกค้าที่ต่างจังหวัด แต่ก็ยังสงสัยว่า รู้ว่ามีคนติดโควิดตั้งแต่วัน พฤ แต่ตอนนั้นคุณพี่ประกาศปิดแค่ชั้นที่คนติดโควิดทำงานอยู่ แล้วไม่คิดว่า เค้าจะไปชั้นอื่นหรอคะ? ซึ่งได้คำตอบว่า เออ เค้าก็คงต้องบอกไทม์ไลน์กับออฟฟิศไง ก็อาจจะไม่ได้ไปชั้นอื่นจริงๆ #โลกสวยหนึ่งกรุบ แต่การคลีนชั้นอื่นๆน่าจะมาจากข่าวลือว่า มีพาร์ทเนอร์ชั้นที่เราทำงานติดโควิด! จริงเท็จไม่ทราบได้ เพราะ เค้าไม่ประกาศหน่ะ

นอกจากนี้ ลูกค้าของน้องเอ (นามสสมติ) ก็ติดโควิดอีกหนึ่งงงงง 

อหหห. (ที่แปลว่า โอ้โห) ได้หยุดสมใจจริงๆค่ะซิส

แต่ใดใดแล้วนั้น เรื่องวันนี้ที่อยากจะเล่า คือ เรามีความสงสัยเป็นอย่างมากว่า การทุ่มเทกับงานจนลืมไปว่า คนอื่นเขาไม่ได้ทำงานตลอดเวลาแบบคุณนั้น ถูกต้องแล้วจริงหรือคะ?

พมนจของเรากล่าวไว้ว่า 'long weekends นี้ พี่ๆไม่ได้ไปไหน มีอะไรพี่ๆสแตนด์บายตลอดนะคะ แล้วก็อาจจะต้อง interupt เวลาของน้องๆนิดหน่อย อาจจะไม่ใช่ตลอดเวลา in case พี่ๆมีงานนิดหน่อยให้ช่วย อยากให้น้องๆ take ownership กันหน่อยนะคะ'

อาจจะฟังดูแล้ว เอ้อ ก็ไม่แปลก เพราะ ไฟล์จะต้อง archeived แล้ว ด้วยเดดไลน์ก็เข้าใจได้

แต่ไอ้เจ้าคำว่า take ownership เนี่ย ฟังกี่ทีๆก็ม็อบแม็บใจทุกครั้งเลยค่ะ

นอกจาก จ็อบประจำของเราแล้ว จ็อบอื่นของเรา ไม่ค่อยเจอพี่ๆที่ทำงานตลอดเวลา แบบที่ทำเหมือนคนอื่นเค้าทำงานตลอดเวลากับคุณด้วยเหมือนกัน หากจะต้องรบกวนผู้อื่นในวันหยุดก็จะมีประโยคประมาณว่า 'ขอโทษที่ต้องรบกวนวันหยุดนะ' เสริมเข้ามาด้วย ฟังแล้วอยากทำงานให้มากขึ้นเป็นกอง

เราโคตรเกลียดการทำงานตลอดเวลาเลยค่ะทุกคน 

คนเราหน่ะ ถ้าทำงานตลอดเวลา ต้องคิดเรื่องงานตลอดเวลาแล้ว สักวันก็จะหลงลืมตัวตนของเราไปได้

แล้วก็จะ burn out หรือ เป็นซึมเศร้าได้เลยนะคะ #จากประสบการณ์ตรง

สงกรานต์นี้ ฉันตั้งใจว่า จะไม่เปิดคอมค่ะ

ยกเว้น กรณีที่ฉุกเฉินจริงๆก็จะเปิดทำให้แน่นอน

หลังจากออกจากจ็อบประจำมาได้ ฉันก็เริ่มปรับตัวได้และฝืนใจไม่เปิดคอมในวันหยุดได้ค่ะ

แต่นั่นก็เพราะ ไม่มีคนโทรมา/ไลน์มาหาฉันในวันหยุดด้วย

ช่างเป็นพี่ๆที่น่ารักและมีมารยาทมากๆเลยค่ะ ขอชื่นชมจากใจ

ไม่ได้หมายความว่า พี่ๆในทีมของจ็อบประจำไม่ดีหรอกนะคะ

แต่บางครั้งก็อดรู้สึก ม็อบแม็บใจไม่ได้เวลาที่ไม่รู้จักเวร่ำเวลา

ถึงแม้น้องจะไม่ต้องตอบก็ได้ถ้าไม่สะดวก แต่ถ้าแบบนั้นก็เมลล์มาสิคะ!

ถ้าน้องไม่เปิดเมลล์ แปลว่า ไม่ทำงานวันหยุดค่ะ!

ฟังดูแล้ว เหมือนฉันเป็นคนขี้เกียจขึ้นมาเลยค่ะ 5555

แต่หากใครรู้จักฉันตั้งแต่สมัยเด็ก หรือ ตั้งแต่สมัยเรียน เชื่อว่า ทุกคนน่าจะยอมรับว่า

ฉันเป็นคนทุ่มเทและรับผิดชอบให้กับงานมากๆคนหนึ่ง

ฉันยังคงเชื่อมั่นในทางของตัวเองอยู่ค่ะ

ฉันไม่อยากถูกสังคมนี้กลืนกินความเชื่อของตัวเองไป

แต่สักวัน ถ้าฉันทนไม่ได้ก็คงต้องลาออกไปเองค่ะ

สิ่งที่ฉันไม่ชอบในงานนี้ เช่น เรื่องการแบ่งเวลา ถูก normalize ให้กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

มันกลายเป็นเหมือนวัฒนธรรมองค์กรไปแล้วค่ะ

สุดท้าย ฉันก็ยังคงเป็นคนที่หวงแหนวันหยุดและรักพื้นที่ส่วนตัวมากๆเช่นเดิม

ก็เลยค่อนข้างทำใจในเรื่องพวกนี้ยากเหมือนกัน

อาชีพอื่นก็อาจจะเป็นค่ะ แต่อาจจะไม่เท่าอาชีพนี้ ที่คุณถูกคาดหวังให้ทำงานตลอดเวลากลายๆ

แต่หากคุณขอ OT เมื่อไหร่ ก็จะกลายเป็นว่า ผิดเองที่มือใหม่ ต้องใช้เวลาทำความเข้าใจไปเสียอย่างนั้น