ดีเลย  เพราะเป้าหมายต่อไปของเราคือหาด Haeundae ที่เป็นหนึ่งในสถานที่จัดงาน BIFF ใส่เจ้านี่ไปน่าจะถ่ายออกมาสวย (คิดเอาเองอีกแล้ว)

ม้วนเหลืองอ๋อยสมเป็นโกดัก

ตามธรรมเนียม(?)แล้ว  พอใส่ก็ต้องลองกดดูก่อน  รูปหัวม้วนอาจจะดีบ้างเสียบ้าง  นี่ก็เทสเอาตรงนั้นเลย  หันไปเห็นป้ายพอดี

จาก Busan Cinema Center ต้องเดินกลับไปที่สถานีเพื่อนั่งรถไฟไปสถานี Haeundae ซึ่งตอนไปถึงตรงนั้นแล้วพบว่าเขามี Shuttle Bus วิ่งวนระหว่างสถานที่จัดงาร (โถ โง่อีกแล้ว 55555)

โผล่ขึ้นมาจากใต้ดิน  เดินตรงไปเรื่อย ๆ ก็จะเจอหาด

อ้าว ไดโซะ  (ตอนนั้นยังไม่รู้ตัวว่าหลังจากนี้จะเจอไดโซะบ่อยกว่าที่เจอ Family Mart ในกรุงเทพ)

เดินมาจนถึงหาดก็จะมีซุ้ม(?) หรือบูท(?) ไม่รู้จะเรียกอะไรดี  เป็น BIFF Village ภายในนั้นก็จะมีภาพดาราดัง ๆ จากทั่วโลกที่เคยมางานนี้  ซึ่งเราใช้กล้องดิจิตอลถ่ายไว้ 

ถัดไปก็จะเป็นเวทีกลางแจ้งให้นักแสดงมาพูดคุยกับคนที่มาร่วมงาน  รู้สึกว่าเขาจะเรียกตรงนั้นว่า Open Talk ซึ่งตอนที่เราไปบนเวทีกำลังเป็นช่วงเวลาของ Nakayama Miho (นางเอก Love Letter) และนักแสดงหญิงเกาหลี (ขออภัยจริง ๆ ที่จำชื่อไม่ได้)

เดาว่าตรงเวทีนี้น่าจะเป็นที่เดียวกับที่ยูโตะ (HSJ) เคยมาโปรโมทหนังเมื่อ 2 ปีก่อน  เสียดายจังมาช้าไป 55555

หลังจากนั้นก็ไปเกาะรั้วยืนส่งมิโฮซัง  ได้เห็นใกล้ ๆ จนพอใจแล้วก็เดินลงไปตรงหาดหน่อย ไหนดูซิว่าเป็นยังไง  

น้องคนนึงเคยบอกว่า  เหมือนพัทยา  แต่สะอาดกว่า  เออ...  จริงแฮะ  

แต่ได้ความว่าฤดูร้อนคนเยอะเอาเรื่อง  มีร่มชายหาดเต็มไปหมด  แสดงว่าเราคงโชคดี

และ Ultramax นี่ก็อมน้ำเงินจริง ๆ ด้วย  สีออกมาพอใจมาก

แม่สีมาครบ  ถูกใจมาก

สักพักเริ่มหิว  เลยข้ามถนนกลับไปอีกด้าน  อยากกินไก่ทอดแต่ร้านเปิด 5 โมงเย็นเลยนั่งรอ  ระหว่างนั้นก็ถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ

แต่ 5 โมงแล้วร้านก็ยังไม่เปิด  เริ่มหนาวด้วย  เลยไปกินอีกร้าน  อร่อยด้วย  ไม่รู้นั่งรอร้านนั้นทำไมตั้งนาน 55555

หลังจากนั้นก็นั่งรถไฟกลับที่พัก  ออมแรงไว้วันถัดไป

กลับมาถึงที่พัก  อ้าว  ถ่ายไปได้ครึ่งม้วนเอง  แสดงว่ายังไม่ถึงเป้าที่ตั้งไว้ว่าจะถ่ายวันละ 2 ม้วน  

ไม่เป็นไร  พรุ่งนี้เอาใหม่  ขอให้แดดดี 

และวันรุ่งขึ้นแดดก็ดีสมใจ  เราเลยเริ่มต้นวันด้วยร้านกาแฟใกล้ ๆ ที่พัก  หน้าร้านน่ารักถูกใจมาก

มีต้นไม้อยู่ข้างหน้า  เห็นแล้วนึกถึงร้าน sora city ซึ่งเป็นร้านโปรดของเราเลย

เข้าไปในร้านเจอแต่ภาษาเกาหลี  ทำไงดี  แค่พออ่านได้แต่ก็ค่อยรู้ว่ามันแปลว่าอะไร  สักพักพนักงานคงรู้สึกได้ว่าเป็นต่างด้าวเลยเอาเมนูภาษาอังกฤษให้ (ค่อยยังชั่ว)

สั่งลาเต้  เพลย์เซฟ  ค่อนข้างหวาน  และแก้วใหญ่มาก  ราคา 3,800 วอน โอเค  รับได้  

เช้านี้เถลไถลมาก  นั่งแช่อยู่ร้านเกือบชั่วโมงจนคิดได้ว่า  เฮ้ย  ไปกันเถอะ  แต่ก่อนลงไปซับเวย์ก็ถ่ายรูปแถว ๆ ที่พักหน่อย

เนินเยอะเหมือนที่เคยเห็นในหนังเลย

ระหว่างทางก็ถ่ายรูปเล่น  เห็นเด็กน้อยน่าจะเป็นพี่น้องกันเล่นอะไรสักอย่าง  คล้าย ๆ เป่ายิ้งฉุบ

เช้านั้นเด๋อมาก  นั่งรถไฟไปลงผิดสถานี  แถมยังผิดไปไกลด้วย

เป้าหมายคือหมู่บ้าน Gamcheon (หมู่บ้านที่มีรูปปั้นเจ้าชายน้อย)  แต่ด้วยความที่หาข้อมูลเอาไว้นานเกินเลยลืมไปเกือบหมดแล้ว  พอเห็นว่ามีสถานีชื่อ Gamjeon เลยไปลงที่นั่น เด๋อมาก  พอไปถึงแล้วรู้สึกว่า  ทำไมมันเงียบจัง  ไม่เหมือนสถานที่ท่องเที่ยวเลย  ร้างสุด ๆ พอกดหาข้อมูลอีกที  เออ  มาผิดที่จริง ๆ ด้วย  ความจริงแล้วต้องไปลงสถานี Toseong ซึ่งหากจากที่พักไม่กี่สถานีเอง  แต่มาผิดสถานีเลยเสียเวลาเป็นชั่วโมง  เลยปลอบใจตัวเองกันว่า  ไม่เป็นไร  สโลว์ไลฟ์เนอะ

อ้าว...  หมดม้วนพอดี :)