ผมเสียบปลั๊กต้มน้ำ สวมถุงเท้า ตรวจเชกเมมโมรี่ในกล้องมือถือ ดื่มชานมใส่น้ำตาลเกินพอดีไปสามอึก ยังเช้าเกินกว่าจะกินอะไรลง เจ็ดโมงพอดิบพอดี ได้เวลาออกเดินทางตามแผน

ผมเดินเขย่งลงเนินยางมะตอยหน้าบ้านไปอย่างระวัง ละอองน้ำกระทบหน้าพอให้สดชื่นจนถึงป้ายรถบัส

127A มุ่งหน้าสู่ แฮมสตีดฮีธ

แดดแถวนี้ที่สุดแสนจะขี้อายเริ่มรวบรวมความกล้า โผล่พ้นกลีบเมฆออกมาให้ได้เห็นบ้างรำไร รถบัสมุ่งหน้าผ่านพื้นที่สูงต่ำสลับกัน ก่อนจะตรงดิ่งเป็นเวลานาน สองข้างทางปกคลุมไปด้วยต้นไม้สีเขียวต่างชนิด และชะลอความเร็วลงอีกครั้ง 

ผมลงหน้าแมคโนนัลด์สาขาใหญ่เพื่อแวะถามทาง เก็บไออุ่นใส่แจกเกต ข้ามถนนและเดินลัดเลาะเลี้ยวตามตรอกจากคำชี้นำหนักงาน ไม่นานมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูรั้วเหล็ดดัดสีดำ มีป้ายจารึกว่า

'สุสานไฮเกต'

หลังรั้วมีบูธบริการนักท่องเที่ยวพร้อมโบรชัวร์หลายภาษา ดูเชื้อชวนผิดวิสัย ผมถามคุณลุงในห้องนั้นเพื่อยืนยันว่ามาถูกที่แล้วทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ ลุงยื่นแผ่นพับภาษาอังกฤษให้พร้อมบรรจงอธิบายตำแหน่งน่าแวะต่างๆ ให้อย่างตั้งใจ

ผมไม่ได้ใส่ใจเท่าไร มัวแต่สังเกตุหัวของคุณลุง เส้นผมบางแต่ขึ้นกันเป็นกระจุก มีเลือดไหลซิบๆ ที่โคน แลดูน่าขนลุกนิดหน่อย ไม่แน่ใจว่าเป็นเทคนิกการปลูกผมแบบหนึ่งรึเปล่า ฟังเสร็จก็กล่าวขอบคุณ และเริ่มออกเดินช้าๆ

ผิดกับที่ตั้งใจไว้ ภายในสุสานเป็นมิตรอย่างน่าเหลือเชื่อ แผ่นหินรูปร่างน่าตาแตกต่างกัน สัญลักษณ์กางเขน ถูกจัดวางอย่างกลมกลืนกับต้นไม้ใบหญ้าและแดดอ่อน ถ่ายรูปออกมาสวยทีเดียว

สุสานของ คาร์ล มากซ์ นักคิดผู้เชื่อในการเปลี่ยนแปลงธรรมชาติขอฝมนุษย์ ดูใหญ่โตโอฬาร
สุสานของ ผู้ก่อตั้ง เพกวินบุ๊คเป็นรูปหนังสือดูถ่อมตนแต่ช่างคิด 
ยังไม่นับป้ายสุสานรูปเปียโน หรือ มินิมอลเป็นเพียงแค่แผ่นสี่เหลี่ยมแกรนิตสีดำกว้างขวาง และอื่นๆ อีกมาก

เป็นสภาพแวดล้อมของคนตายที่ดูมีชีวิตชีวาอย่างน่าประหลาด

อีกหนึ่งชีวิตยืนอยู่ข้างหน้าผมในระยะพอมองเห็นหน้า ชายชราสามสูทตัวโคร่งสีฟ้าเข้มเข้ากับสีเทาใกล้ๆ และตัดกับสีเขียวรอบๆ ในมือโอบกุหลาบแดงช่อใหญ่ไว้ ลุงจัดแจงวางลงไปบนสุสานไม้กางเขนสุดแสนจะธรรมดาตรงหน้า และยืนนิ่งจ้องมองอย่างสงบ

ผมพยายามทิ้งระยะห่าง เกรงว่าจะไปรบกวน ฟองสบู่แห่งการรำลึกถึง แต่อดทนได้ไม่นานก็ต้องขอเดินอ้อมไปอย่างเงียบๆ ไม่อาจปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปโดยเปล่าประโยชน์

สุดท้ายจึงได้รู้ว่าลุงเองก็เต็มใจที่จะถูกรุกราน เขาทักทายผม ชวนคุยเรื่องส่วนตัวเกือบจะทันที ราวกับว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอเพื่อนมนุษย์อีกเป็นครั้งที่สอง หรือบางที เขาอาจจะแค่อยากเล่าเรื่องให้ใครสักคน ใครที่ไม่มีความสำคัญต่อกัน ให้ได้รับฟังก็เป็นได้

คนที่ลุงเอากุหลาบมาให้ในวันนี้เป็นหญิงาอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน จะพูดให้ชัดเจนคือเป็นอดีตภรรยา
อดีต ตั้งแต่ตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่

เหมือนกับการจ้องเส้นผมของคุณลุงตรงทางเข้า ผมไม่ได้ใส่ใจฟังเรื่องราวของความรักแสนเปราะบางนักหรอก เพียงแต่พยักหน้าตามจังหวะไปพร้อมกับนับกางเขนที่อยู่ในระยะสายตาเล่นไปเรื่อยๆ จนมาสะดุดกับประโยคที่ลุงพูดว่า

"ตั้งแต่เลิกกันวันนั้น ผมก็ไม่มีโอกาสในเจอเขาแบบเป็นๆ อีกเลย"

หญิงสาวผู้นั้น แม่ของลูกในไส้ ได้หายตัวไปจากชีวิตของลุง อย่างสิ้นเชิง ไร้เยื่อใย ตอนนั้นลุงโกรธและเศร้าใจมากเกินทนไหว มันกลายเป็นปลิงร้าย เกาะดูดความมีชีวิตในตัวลุงออกไปมากโข

แต่แล้ววันหนึ่ง ลุงก็ได้ยินเสียงของเธออีกครั้ง ผ่านโทรศัพท์

เธอเป็นมะเร็งขั้นรุนแรง และกำลังขอโทษ

"ทันทีที่ได้ยินเสียงเธอ ลุงก็พร้อมที่จะทิ้งความคับแค้นข้องใจลงไปทั้งหมด คืนนั้นเราสองคนคุยกันยาวเลยหละ มันเป็นวันที่มีความสุขมากกว่าวันแต่งงานเสียด้วยซ้ำ"

น่าสลด ที่มันเป็นคืนสุดท้าย

ลุงเงียบไปหลายอึดใจ ทิ้งให้ผมอึ้งไปพร้อมกับทำตัวไม่ถูก รอบยิ้มบางๆ ยังปรากฎอยู่บนใบหน้าอย่างไม่เลือนหาย แล้วลุงก็พูดขึ้น

ลุงบอกผมว่าในชีวิตไม่เคยมีรูปถ่ายคู่กันเลย ถ้าไม่รังเกียจ อยากจะให้ผมช่วยใช้กล้องถ่ายให้หน่อย

ผมสนองความต้องการลุงด้วยชัตเตอร์สามแชะ

ถามถึงช่องทางการส่งต่อรูป
ลุงขอบคุณ แต่บอกว่าไม่ต้อง ลุงขอแค่รู้ว่ามีรูปคู่อยู่ ก็เพียงพอแล้ว

รอยยิ้มของลุงกว้าขึ้นเล็กน้อยก่อนโบกมือลา ก่อนที่จะเดินสวนย้อนกลับไปที่ทางเข้า

ผมก้มลงเล็งถ่ายกับเหล่ากุหลาบแดงเรื่อ ตั้งใจจะค่อยๆ แพนกล้องไปหาคุณลุงในชุดสูท

แต่พอรู้ตัวอีกที ก็ไม่เห็นมนุษย์ในสูทสีน้ำเงินอีกแล้ว

อา หิวจัง ได้เวลาหาอะไรรองท้องแล้วสิ


โจทย์
Day 29 —You are at a cemetery reading gravestones.  Write about one of the people you find.