อันเนื่องมาจากสาหร่าย และแบคทีเรีย ที่อาศัยอยู่ในสระน้ำร้อน น้ำในสระจึงมีสีต่างกัน ตามอุณหภูมิน้ำ บริเวณที่อยู่ใกล้ศูนย์กลางพุน้ำร้อนซึ่งมีความร้อนสูงกว่าที่อื่นจะมีสีน้ำเงิน มีสีเขียวเมื่ออุณหภูมิลดลง ไล่ไปจนถึงจุดส่วนตามขอบสระ ร่องน้ำ จะมีสีน้ำตาลหรือสีขาว

สระมรกต ได้รับประกาศเป็นแหล่งท่องเที่ยวอันซีนของจังหวัดกระบี่ มีเวลาเปิดทำการคือเก้าโมงเช้าถึงห้าโมงเย็น

ขณะนี้ก็เวลาสี่โมงกว่าแล้ว หลังจากแยกกันทำกิจจกรมเที่ยวถ้ำของผมกับปอม และ กินข้าวเลี้ยงปลาของ พี่กอล์ฟ ฝนอุม อาย และมิยู หกชีวิตในรถเก๋งเช่าสีบรอนซ์เงินกำลังส่งคันเร่งเต็มที่ เพื่อที่จะไปให้ทันที่เที่ยวไฮไลต์ของจังหวัด

ถ้าไปไม่ถึงคงเสียดายแย่

บรรยากาศในรถเปลี่ยนจากคุยเล่นแลกเปลี่ยนประสบการณ์กลายเป็นเงียบลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อพวกเราตระหนักถึงเวลาที่กระชั้นชิดเข้ามา ทุกคนมอบสมาธิและส่งใจให้คนขับทำตามเป้า

เสียงเพลงจากสถานีวิทยุท้องถิ่นเปิดเพลงเรโทรคุ้นหูมาช่วยปรับบรรยากาศ

ผมซึ่งอยู่เบาหลังเบียดประตูทางความสุด เอื้อมมือขาวขึ้นคว้าราวจับให้ไม่เมื่อยเกินไป โยกหัวฮัมเพลงไปตามจังหวะ ใกล้จะเข้าฮุคแล้ว

เสียงปรบมือ แปะๆๆ ในเพลงถูกกลบด้วยคำพูดของฝนอุม ที่โพล่งขึ้นมาว่า ระวัง หมา หมา หมา!

เจ้าหมาสีน้ำตาลขาววิ่งตัดถนนอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง แต่เสียงที่ดังขึ้นหลังจากนั้นคือ เสียงเอี๊ยดดดดดด จากการเบรกของรถ ความชิบหายของโมเมนต์นั้นคือ "ล้อน่ะหยุดแล้ว แต่รถน่ะหยุดหรือยัง" รถของเราไถลดริฟท์ออกนอกทางอย่างไร้การควบคุม

เสี้ยววินาทีนั้น เห็นบ้าน ต้นไม้ เด็กกางเกงสีแดง ก่อนจะก้มตัวลงโอบเพื่อนทางซ้าย ในหัวว่างเปล่า
คำวว่าเชี่ยแล้วๆๆ วนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโครมคราม และแรงอัดสั่นสะเทือนอย่างที่ไม่เกินได้สัมผัสมาก่อนในชีวิต 

ชั่วอึดในเดียว ความวินาศสัันตะโรก็หยุดลง 

ผมหลับตาปี๋ ชาไปหมดทั้งตัว 

"ทุกคน มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงพี่กอล์ฟดังทะลุฝุ่นฟุ้งมาจากข้างหน้า 

ยังไม่มีใครตอบ มีมีการคลายตัวของก้อนมนุษย์ทั้งสีที่เบาะหลังที่ยังคงช๊อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ผมลืมตาขึ้น ภาพที่เห็นคือรถที่บุบบี้ไม่เป็นชิ้นดี ประตูด้านขวาที่ติดผมกับพี่กอล์ฟกระจกแตกออกเป็นเม็ดกระจายลงที่ิพื้นและไหล่ของผม รูปร่างบุบไปตามแนวสิก่อนสร้างที่มันวิ่งไปปะทะ

"เด็ก เด็กคนนั้น" ปอมพูดขึ้น 

ใจผมหายวาบ ไม่เคยเครียดเท่านี้มาก่อนในชีวิต 

คนเริ่มเข้ามามุงที่เกิดเหตุ มีเสียงร้องไห้ดังขึ้น

ถึงสวรรค์จะแกล้งแต่เธอก็ไม่ทำเกินขอบเขต โชคดีมากที่ไม่มีใครเป็นอะไรนอกจากความปวดช้ำจากแรงกระแทก เช่นเดียวกับชีวิตโดยรอบ น้องหมา ผู้คน และเด็กชายกางเกงแดง ทุกคนยังมีลมหายใจอยู่

เสียงร้องเมื่อครู่มาจากคนที่เสียใจ คิดว่าพวกเราในรถจะเป็นอะไรไป

โถ่น้า อย่าสิ ทำเอาใจไม่ดีกันไปหมด

บ้านที่พวกเราชนไปนั้นเป็นส่วนต่อเติม ที่ปกติเอาไว้ให้เด็กๆ มานั่งเล่น ไม่รู้อะไรดลใจให้พวกเค้าไม่มาเล่นกันที่นี่ เวลานี้ โล่งอกมากๆ

เวลานี้ ไม่มีใครคิดถึงสระมรกตอีกแล้ว มีแต่การโทรแจ้งประกัน ปรับความเข้าใจกับผู้เสียหาย ติดต่อให้ตัวแทนเอารถมารับ ไปโรงพัก โทรฝากเพื่อนแจ้งอาจารย์เผื่อจะตกเครื่องบิน และ ภาวนาให้ไม่ตกเครื่อง

สุดท้ายพวกเราหกคนก็ถึงกรุงเทพฯอย่างไม่บุบสลาย (คอมเฟิร์มด้วยผลเอกซเรย์ แขนและอก จากโรงพยาบาลวิชัยยุทธ) พร้อมคติเตือนใจที่ว่า ไม่ว่าเมื่อไร อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอเพราะฉะนั้นไม่ควรตั้งตนอยู่ในความประมาท และได้รู้ซึ้งว่า ความรู้สึกที่จะประทับในเพลงดังค้างฟ้าของวง WALKERS นั้น จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป

โจทย์
Day 27 —Make up a near-death experience (unless you have a real one).