นิสัยเสียอย่างหนึ่งของผมคือการเล่นกับฟอยล์ครับ

หลายคนคงถึงกับเลิกคิ้ว ผมเองก็แปลกใจกับความโรคจิตนี้อยู่เหมือนกัน

คงไม่มีใครจำการพบปะครั้งแรกกับเจ้าแผ่นโลหะที่เงินยู่ยี่นี้ได้ ผมเองก็ด้วย รู้ตัวอีกทีก็ชอบมันซะแล้ว แต่บอกได้นะ ว่าทำไมถึงชอบ

ผมชอบความปั้นได้และความเอนกประสงค์ของมัน เวลาแกะอะไรที่ใช้ฟอยล์ห่ออกมา ก็จะชอบเอามันมานั่งคลี่ เอาเล็บ เหรียญ หรือของแข็งแถวนั้นมารีดให้แบนๆ แล้วก็ขยำกลับไปเป็นก้อนใหม่ ทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนี้ เพลินอย่าบอกใครเชียว ผมเคยนั่งเล่นฟอยล์เปลือกขนมในคลาสเรียน อินมากจนลืมตัวลืมสิ่งรอบข้างนึกว่าตัวเองเปลี่ยนจ๊อบสองเป็นแบลกสมิท เอาฝาปากกาตี แก๊กๆๆๆ เสียงดังไม่สนใจครูและเพื่อน จนทุกคนหันมามอง ก็ยังแก๊กๆๆๆๆ อยู่ กว่าจะรู้ตัวคือครูเดินมาหยิบปลอกปากกาออกไปจากมือ ผมจึงหลุดจะภวังค์ มาพบกับสีหน้าฉงนแกมเป็นห่วง (ว่ามึงเป็นไรมากไปไหม เป็นจิตอ๊ะป่าว) บอกตรงๆ ตอนนั้นโคตรอาย

และผมก็นำพาความหลงไหลนั้นไปอีกสเตปครับ คือระหว่างวงจร รีด-ขยำ-รีด-ขยำ บางทีอยู่ผมก็เราเอาก้อนฟอยล์โยนเข้าปากไปอมเฉยเลย ทุกวันนี้ก็ยังอมเอ้ยงงตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมทำไม สงสัยมันคงจะเริ่มจากที่แผ่นฟอยล์ส่วนใหญ่ที่เล่นมันเคยห่อขนมมาก่อน จึงมีกลิ่นหอมน่ากิน เหรอวะ 

สำหรับใครที่เคยอมฟอยล์ (แม่งจะมีด้วยเหรอ) ก็รู้ว่ามัน เปรี้ยวๆขมๆ ลิ้น ดี 

อีกหนึ่งความจิต คือเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่ผมจะชอบจิตนาการถึง ความเป็นไปได้ที่เรื่องราวหรือสิ่งของสามัญจะทำร้ายเราอย่างโหด อารมณ์ Final destination แบบเวลาเห็นไอ้แท่นที่เค้าไว้เสียบออเดอร์อาหารอ่ะ อดคิดไม่ได้ว่ามันต้องเคยแทงใครเลือดกระฉูดแน่ๆ สำหรับแผ่นฟอยล์ก็เหมือนกัน ระหว่างที่เล่นมันอยู่จะชอบมีช่วงที่ คิดถึงความเป็นไปได้ที่มันจะบาดมือ หรือเอามาปั้นเป็นอาวุธ แทงคนกันแผลเหวอะหวะ อึ๋ย 

เป็นขนมในดวงใจเลย ถ้ากินคู่กับน้ำเย็นจัดๆ จะหวานกำลังดีเคี้ยวเพลินเปนพิเศษ 

เดี๋ยว ประโยคสุดท้ายนี่เกี่ยวอะไรกับอลูมิเนียมฟอยล์

โจทย์