โบราณเค้าว่าไว้ ว่าอย่าแกว่งเท้าหาเสี้ยน อย่าเอามือไปซุกหีบ

กลางดึกคืนหนึ่ง ในย่านชุมชนที่ตอนเช้าคึกคักมีชีวิตชีวา กำลังหลับใหลอย่างสงบภายใต้ละอองฝนพรำ

โจอาศัยอยู่ที่ถนนวัตต์ ถนนเส้นเล็กในย่านที่ทอดตัวสูงชันล้อไปกับสภาพภูมิประเทศ เป็นถนนที่ประกอบไปด้วยร้านรวงต่างๆ มายมายพอควร

คืนนี้โจนอนไม่หลับ เหตุการณ์ที่โรงเรียนวันนี้จุดประกายความกระสับกระส่ายไม่สบายใจมากพอที่จะชนะความพยายามข่มตานอนของเขาได้ ตาของโจจ้องไปที่ภาพดำสนิทของความมืดข้างหน้า

เขารู้สึกไม่สบายใจเท่าไรนัก

หยดผนเปาะแปะกระทบกระจกสร้างเป็นเสียงดนตรีจังหวะสม่ำเสมอ แล้วจู่ๆ ก็มีแสงเรืองวาบขึ้นที่ภาพมันสีขาวบาง

โจเลิ่กผ้าห่ม พลิกตัวเดินไปที่เก๊ะอ่านหนังสือ บรรยากาศเย็นยามเข้าห่อหุ้มตัวเขาแกมบังคับ

เบื้องหลังผ้าม่านผืนนั้น โจมองเห็นร้านอาหารเสฉวนฝั่งตรงข้าม เปิดไฟสีส้มสว่างจ้า ไม่ยักรู้แฮะว่ามีไฟนี้อยู่ด้วย ปกติร้านป้ามักจะปิดแต่บ่ายแก่ๆ อยู่เสมอ พูดไปก็คิดถึง ตั้งแต่ย้ายโรงเรียนไป โจแทบก็ไม่ได้กลับมากินเต้าหู้ทรงเครื่องสูตรเด็ดที่ร้านอีกเลย

แล้วอยู่ๆ ก็มีคนคนนึง น่าจะเป็นชายวัยกลางคน กลางร่มเดินมาจากต้นถนน เขาหยุดที่หน้าร้านอาหารจีน ในมือถือกระถางต้นใหญ่พอกับหมดพันธุ์กลางค่อนใหญ่ วางลงหน้าร้าน แล้วเดินไปจากไป

ทันทีที่ชายกับร่มพ้นสายตาไป ประตูร้านก็เปิดออกช้าๆ 

โจเสียวสันหลังวาบ รู้สึกวูบที่ท้องน้อย

ไม่ใช่เพราะอากาศเย็นยะเยือก แต่เป็นเพราะภาพที่อยู่ตรงหน้า 

ใครบางคนที่ไม่ใช่ป้า ตัวใหญ่คับประตู ร่างกายปกคลุมด้วยผ้าคลุมสีเข้ม ที่น่าคนลุกไปกว่านั้นคือคนคนนั้นสวมหน้ากากสโนไวท์ เวอร์ชั่นปี 1937 ของวอลต์ดิสนีย์  สีซีดเก่าดูน่าขนลุกเป็นบ้า เหมือนจะไม่ได้เจาะรู้ที่ตาด้วยซ้ำ 

เขาหรือเธอค่อยๆ ย่อลงอุ้มกระถางต้นไม้ ชั่วขณะนั้น เจ้าหน้ากากสโนว์ไวท์ก็หันขวับมาที่หน้าต่าง จ้องเขม็งราวกับสบตา

โจผลุบตัวลงนอนราบที่พื้น เหงื่อแตกพลั่ก หัวใจเต้นรัว อึดใจหนึ่ง เขารวบรวมความกล้ายันตัวขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง 

แต่ทุกอย่างก็อันตธานไปเสียแล้ว ทั้งไอ้หน้ากาก ต้นไม้ หรือแม้แต่ไฟสีส้ม 

โจนั่งกอดอกจนถึงเช้า เขาได้แต่ส่ายหน้าเมื่อแม่ถามอย่างแปลกใจว่าทำไมตื่นเช้าผิดหูผิดตา

รถขับออกจากบ้านไปแต่เช้า โจเบือนหน้าออกจากร้านอาหารจีนนั้น ไม่แม้แต่อยากจะหันไปดู 

ถึงมันจะเป็นฝันร้าย ภาพหลอนหรือเรื่องจริง หน้ากากเจ้าหญิงกินแอปเปิ้ลนั้นคงจะหลอกหลอนเขาไปอีกซักพัก

โจทย์